donderdag 26 juli 2012

Saved from a disaster on the road from Srinagar to Amritsar



For the distance from Srinagar to Amritsar is not that big and we have time for we have to wait for our visa, we didn’t leave Srinagar that early. Maybe not very clever of us…… What a traffic and they were riding as idiots, We’ve never experienced it like this in India; even the big trucks and busses overtake in blind curves so we had to use our brakes in those curves very often. And as usual, everybody wants to be the first and tries to get squeezed in, no matter what. We called the National Highway between Calcutta and Varanasi “ The Suicide Highway”  but this one beats it! 

So far so good, we stopped for lunch just before Baboti. It was very busy and I parked my bike after a few trucks and Mirjam first parked her bike after mine but then she decided to park hers just before mine. That was a great decision seemed later on…….. We had lunch and paid the bill and just finishing that we saw an truck coming down the road, driving very fast, towards our vehicles… WTF is going on????????? The bikes!!!!!!!!! Nooooooooo!!!!!!!!!!!!!!!  The truck hit my bike and crashed down the mountain. In the few seconds that I only saw the truck and not the bikes it was like time stood still: What happened here????? The truck got down the mountain and we saw both our bikes laying on the ground. In the meantime Mirjam already ran to the bikes shouting: the bikes!!!!!!!! Of which she felt later sorry about because the driver of the truck was crashed also and her (and mine also) thought was the bikes. The driver and assistant survived the accident fortunately; unbelievable that some can survive this kind of crash but they did. As I said, the truck hit my bike and the frame was bended and my trunk was damaged also. And if Mirjam didn’t park her bike before mine her and my bike were down the mountain also. It was crazy like hell…. The truck down and our bikes still up. It was crowded with people and in no time the frame was bended back and the trunk was hammered back in shape. The owner of the restaurant was the one who was very helpful and offered us tea or coffee. You have to know that Mirjam said, just before lunch was served, it’s quiet here, no local press or anything, as a joke of course. But the press came and we were interviewed again about the accident. 

Anyway, we headed on, easy going for we were shocked and my bike showed a warning sign. After 30 km’s approximately we’ve found a nice hotel, Pine View, where we stayed We were offered tea by a group of 20 Indian friends and it was very cheerful!! The scenery today was very beautiful but due to the crazy traffic and the nearly-disaster you should almost forget it. Jammu and Kashmir is very beautiful; it’s beginning to look like The Alps in Europe. In this hotel it happened again; the barging in of the personnel in the hotel room. If the door is not locked, they come in without waiting for a sign from us that it is OK to come in. Unbelievable…… 

The next morning we left for Amritsar. The first 20 km’s we took the NH and then we took a smaller road through the mountains, what beautiful scenery here again. Like all over India, the same here, every state you cross, the landscape, the people, everything is different. You feel/smell/see it in everything, like you cross the border of the Netherlands and Belgium for instance. It’s amazing, we are in Punjab now and we have to take the National Highway again. We are going well and in the early afternoon we reach Amritsar. We find a hotel in the Old City at 10 minutes walking distance of the Golden Temple. The bikes we parked in front of the hotel, it’s safe for there is a guard in the evening and night time. 

We hear the next day hat our visa for Pakistan and Iran are in our emergency passports and are being send with DHL to Amritsar DHL office, Joehoeeeeeee!!!!!!!! We visit the Golden Temple which is very impressive. It is so hot that we had to sit down in an alley where some wind blew, a lot of Indians did that too of course, it was almost unbearable so hot it was. A Sikh man tried to explain us things about the Sikh faith but we lost the story…… we were offered water and tea, so very nice, but then we moved on. 

We had an appointment at 16.00 hrs at the tourist office with a taxi driver. We went to the Wagah Border for the Ceremony. Imagine this: 2 large ladies with 6 other people in a small taxi for a 30 kms drive in the heath. Anyway, we arrived there safely. It was great what we saw: an enormous crowd at the Indian side and far much less at the Pakistani side of the border. Border guards with beautiful outfits, women, young and old, carrying the Indian Flag around, nice music, people dancing shouting out loud, building up the tension at both sides of the border. And then the tall border guards enter the court and the show begins. Each marching with big steps and high legs towards the Pakistani border and at the other side the same. When all the guards took their position the 2 national flags were going down and the border is closed. After that we headed back to Amritsar

The next day we went for a swim. The hotel manager said that in Amritsar is a club where they have a swimming pool. Before that we went to a computer repair store. Mirjam’s laptop maybe can be repaired there. We walked to the big garden where the Club was but we could not get in for a swim. Some lousy, no English speaking guys said so. We were not amused how he treated us and asked for his boss. Waking up there a man came towards us and brought us to the President of the Club. We got water and a soft drink and a cigarette and he made an exception for us. We had to pay 200 roepies each but got a refund of 100 later. We were a circus attraction I think here. Man and women came to look at us but later, the man who took care of the pool, send them away and we could swim without being disturbed. Incredible how the women raise their sons here…… they are getting their sons to the pool and showed us to them. In their eyes, what are we???? 

After the swimming we went to the Mac Donald’s to grab a bite and after that we went back to the hotel. I was not feeling well, the burger was twisting around in my stomach and Mirjam went down to the reception of the hotel to write something for the blog. After the night rest we both had sore backs, we lay in bed too long thru Track and Trace of DHL we found out that our documents are in Delhi, We are hoping we get them today so we can leave for Pakistan tomorrow morning.

Srinagar - Amritsar


Srinagar – Amritsar

En zo gezegd zo gedaan: we zijn op weg gegaan. We hebben ons patroon van ultra vroeg op even verlaten en rijden om 9:00u weg. We hebben geen haast. Onze visa zijn nog niet rond en we weten inmiddels, dat dat op zijn vroegst dinsdag geregeld zal zijn en dan moeten de noodpaspoorten nog verstuurd worden…. Dat wordt dus vertrek op zijn vroegst op donderdag…… We lopen een paar dagen uit op ons schema…. Als we dit geweten hadden, dan waren we wat langer in Leh gebeleven en had ik alsnog de allerhoogste pas van de wereld op gereden. Maar we zijn nu hier en doen het rustig aan naar Amritsar. We verlaten Srinagar en komen vrijwel direct in de drukte. De wegen zijn prima, het landschap mooi en vooral netjes en de huizen prachtig. Zo saai ineens. Na een tijdje begin ik de hobbelige bergpassen te missen. Al dat asphalt, maar vooral al dat verkeer hier. We gaan nog steeds door prachtig berglandschap. Het is hier groen, lijkt een beetje op de alpen. We zijn definitief weg uit de hoge Bergen, weg uit de himalaya…… Ook hier opperste cpncentratie, maar anders. We moeten nu vooral op het andere verkeer letten.

Het is bijzonder om te merken, dat er werkelijk een enorm verschil zit tussen de “provincies”  hier. Het is net zo’n verschil als tussen de landen in europa. We waren in West Bengal, Calcutta en merkten de overgang naar Jharkand en Uttak Pradesh, Varanasi, maar vooral was er veel verschil tussen Uttarakhand, net na Nepal, Himachal Pradesh en dan Ladakh. Ladakh is echt klein Tibet. Je ziet het aan de huizen, je merkt het aan de mensen. De boedistische inslag is ook duidelijk merkbaar: geen opsmuk, poespas, gewoon recht door zee.
Kashmir is weer heel anders. Toen we Kargil in kwamen was de overgang schril. Wat een grimmige stad.. Ook de inwoners waren direct anders, minder vriendelijk, de mannen duidelijk anders reagerend op vrouwen. We waren hier duidelijk in een islamitisch gebied. En niet te vergeten heeeel dicht bij de Pakistaanse grens. Overal militairen en vanuit de geschiedenis: er is hier veel gevochten en er zijn heel wat mensen mgekomen in deze strijd. Misschien verklaard dat de grimmige sfeer....
Naar Srinagar toe werd die sfeer echter aangenamer, maar de islamitische invloeden bleven we merken aan het gedrag van de mannen. Nu worden we overall wel nagekeken, maar blikken kunnen heel verschillend zijn. Toch hebben we een goede tijd gehad in Srinagar.

En nu dus naar Amritsar, een Sikh bolwerk, met als hoogtepunt de gouden tempel.

Maar zover zijn we nog niet. Rond het middaguur, een uur of 13:30, besluiten we te stoppen bij een “wegrestaurant’. Niet te verwarren met dat wat we in Nederland hebben. Ze zijn hier klein, en het voedsel is beperkt: rijst, chapatti en wat erbij, maar dat zijn we inmiddels wel gewend. Als we uitgegeten zijn en hebben afgerekend, gebeurt het. Voor onze ogen rijdt er een truck recht op onze motoren af, die aan de overkant staan geparkeerd. We staan in een S bocht. Niet alleen rijdt hij op onze motoren af; hij rijdt recht het ravijn in!!!!!! We weten niet wat we zien. Onze reacties zijn totaal verschillend. Terwijl Marika blijft staan, vol ongeloof en een soort berusting, ren ik naar beneden, naar de motoren schreeuwend: de motoren! Er zit een korte tijd tussen het aanzien komen van de truck, weten, dat hij in de richting van de motoren rijdt en het moment dat hij het ravijn in stuift en wij zicht krijgen op onze buffels.. In dat moment rende ik dus naar beneden…. Toen ik de motoren weer in beeld kreeg, werd mijn gedrag mij pijnlijk duidelijk…. De chauffeur en bijrijder… Dat had mijn eerste zorg moeten zijn, maar eerlijk gezegd was hun lot in mijn ogen zo pijnlijk duidelijk, dat de motoren op de voorgrond stonden. En toch schaamde ik mij.
En daar lagen ze allebei. Die van marika stond achter die van mij en was duidelijk geraakt. De rechter koffer stond bijna haaks op de motor. Het frame was totaal verbogen, de koffer behoorlijk ingedeukt….. Zo snel als we konden hebben we de motor overeind gezet en toen hij stond, kwam Marika aanlopen. Heel rustig. Bizar zo’n reactie! Ze keek er eens naar en was duidelijk; het had veel erger kunnen zijn… En dat had het ook. We hadden net afgerekend… Wat als ik niet eerst nog even de WC had opgezocht? Wat als die truck 10 cm meer naar links was komen aanrijden…… En nog maar niet te bedenken, dat mijn motor op de plek geparkeerd stond waar die truck het ravijn in was gerereden. Ik was niet tevreden met de plek dus heb hem verplaatst. En dan nog meer beschermengeltjes! De chauffeur en de bijrijder hebben het overleefd… En als je het wrak zag daar beneden in het ravijn….. De bijrijder had bijna niets en de chauffeur 2 gebroken benen zover we weten. Ongelofelijk!
De man van het restaurant was als een haas op zijn motor naar het wrak gereden en op de terugweg kwam hij bij ons kijken. Stapte van zijn motor, keek naar de schade en toen wij vroegen waar we het konden laten maken zei hij: hier, dat doen we gewoon hier. En dat gebeurde ook. Er stonden veel mensen, ramptoeristen, maar ook helpers! Binnen no time was er een stang en een hamer en de man van het restaurant, geholpen door een trucker, denken we, bogen het frame recht. En maakten alles weer pas. Natuurlijk is het duidelijk zichtbaar, dat er iets gebeurd is, maar alles functioneert, past en we kunnen gaan rijden. Maar niet zonder dat we van diezelfde man nog een kopje thee en koffie. Wat een gastvbrijheid en wat een hulpvaardigheid. Ik schaam mij bijna als ik denk aan hoe wij omgaan met elkaar in Nederland… bijna te bang om te stoppen als er iemand met pech staat, of we hebben haast…. Natuurlijk is er hier geen ANWB ofzo en zijn de mensen meer op elkaar aangewezen, maar toch…..

en daar ging de truck het ravijn in........
Wat een hulp!


zucht.....
De man van het restaurant in actie


en zo lag de truck erbij..........

Met knikkende knieen gaan we weer op weg. Ik rij maar even voorop. Marika was toch wel aangedaan. Voorzichtig, even zonder strakke inhaal manouvres vervolgen we onze weg. We gaan op zoek naar een slaapplaats, maar willen wel iets goed voor vannacht. De man van het restaurant gaf aan, dat er 20 km verderop een skioord was met wat hotels, maar daar aangekomen vonden we het er behoorlijk druk en lawaaierig. Doorrijden dus. We waren nog een kilometer of 30 verwijderd van Udhampur, waar we, op advies van Gunther, de duitser die we zjn tegen gekomen op ook een GS, de binnendoor route gingen volgen. Met de zekerheid van een grotere plaats in het vooruitzicht gaven we wat meer gas, totdat ik een aardig hotel in het vizier kreeg. Marika ging kijken, ik bleef bij de motoren. Zo doen we dat meestal. Je weet maar nooit! Op de parkeerplaats stond een groep van een man of 20, op weg naar het noorden voor een berg wandeling. Aardige heren. We kregen thee en hebben onze ervaringen uitgewisseld. Ondertussen bleek het hotel een schot in de roos: prachtige kamer, schoon, groot, zacht bed (nog steeds belangrijk voor onze gekwelde lichamen, lees blauwe plekken) en een balkon met geweldig uitzicht op de vallei achter het hotel…..


Uitzicht vanaf ons balkon
En dan dezelfde routine: douchen eten slapen en smorgen weer laden douchen eten vertrekken. Nog wel valt weer te zeggen, dat Marika deze keer, weer een flink eind van de prijs had afgekregen.
We worden er zo goed in!

De volgende dag, nog steeds een beetje onder de indruk van de gebeurtenissen van de dag ervoor, gingen we weer op weg. Bij Unhampur dus het binnen land in, weg van de Nartional Highway. Wat een goede keus! De wegen bleven mooi, maar er was veel minder verkeer. En een prachtig landschap. Zo toevallig, dat Marika en ik onafhankelijk van elkaar direct aan Indonesie dachten, Bali voor mij. Tropisch in ieder geval. We hebben geen communicatiesysteem in onze helmen, niet nodig, we hebben een noodsignaal voor als het echt nodig is en verder zijn we elk in onze eigen gedachten. Moet ook wel. We zijn de rest van de tijd bijna continu samen. Werkt goed trouwens. Zelf zo goed, dat we inderdaad vaak hetzelfde denken. We verdragen elkaar prima. Zelfs…. Nee dat zeg ik niet…

Na de mooie rit belanden we dan toch weer op de higway. Wat een verkeer…. Vind er niks aan. Lijkt wel Calcutta Varanasi, maar dan iets gestructureerder, minder koeien enzo. Druk….. En de bergen liggen nu definitief achter ons. Totop de Highway gingen we met elke meter vooruit ook een stukje naar beneden..... En buiten dat we het geliefde bergandschap omruilden voor het platte (heb ik niks mee...) werd het ook steeds warmer. Tegen de tijd dat we in Amritsar aankwamen hadden we alweer Varanasi gedachten: wam vochtig benauwd. Ook daar heb ik niks mee..... Als je zo’n stad in rijdt, dan is het dus druk, benauwd, warm. Niks positiefs. En zo beleef je dat dus ook. Ik had een guest house opgezocht via google en ingeprogrammeerd in mijn GPS. Toen we in de buurt kwamen, keken we elkaar aan en dachten (ook nu weer) hetzelfde. Neee, hier niet. We besloten rchting de Gouden tempel te rijden en onderweg uit te kijken naar een hotel. Door de drukte etc.... In het oude centrum, een kilometer van de goeden tempel, vonden we iets. Een modern gebouw met onde winkels, dan kantoren en op de bovenste verdieping hotelkamers. Dat zie je wel vaker hier. Het bleek weer een schot in de roos. Marika weer gepingeld en we kregen de luxe kamer voor bijna de helft! Kijk, dat gaat goed. Was anders ruim boven ons budget geweest. Mooie kamer dus met airco en fan, beiden zeer noodzakelijk. Mooie marmer vloeren (geen tapijt meer, joepie) en keurige badkamer, waar het water van het douchen eens niet de hele badkamer blank zet. Ennnn een zacht bed!. Nog steeds noodzaak, alhoewel de blauwe plekken wat beginnen te vervagen..
We waren redelijk op tijd, dus we zijn naar de Gouden tempel gelopen, er niet ingegaan en heben wat eggeten bij brothers, een soort indiase versie van een fastfood restaurant, maar dan met goed eten.


“s Nachts bleek de airco te lekken en heben we hem uitgezet. Wel jammer, scheelt veel in temperatuur, maar we ijn meteen op stap gegaan: ontbijtje en hup naar de Gouden Tepel en de Tourist info.
Daar aangekomen hebben we info gevraagd over hoe we naar de Wagah border ceremonie konden komen. Ter plekke werd dat egregeld voor diezelfde avond en we zouden met z’n 8en in een taxi naar de border gaan. De ceremonie is een soort toneelspel van de Indiase en Pakistaanse grens bewakers, die kwasie agressief hun protocollen voor het sluiten van de grens in beeld brengen. Op You Tube zijn er prachtige fimpjes van te vinden.
Maar eerst de Gouden tempel. Wat een imposant geheel! Prachtig. Een beetje vergelijkbaar met de Taj Mahal. Wat een verschijdenheid aan mensen trekken er voor je ogen voorbij. Het was erg warm. We zijn in de schaduwin de wind ergens gaan zitten en heben alles voor ons voorbij zien komen. Bijzonder. Voor ons op de grond lagen ude vrouwen te slapen. Ze droegen kleine zwaardmessen en we waren benieuwd waarom. We vroegen het aan een man, een sikh die voorbij kwam en hij nodigde ons uit in een aparte ruimte om zijn verhaal te doen. Zoals gewoonlijk kregen we een heel relaas, waar ik de helft van begreep. Maar de zwaarden waren er voor de protectie van de dames, om net als de mannen als leeuwen te kunnen vechten......
Dit verhaal werd bijgestaan door glazen water, en een kopje thee natuurlijk. Echt lief wel tegenstrijdig aan het verhaal met de vechtlust.... Het blijft raar deze cultuur en ik begrijp het soms niet helemaal. Het is zo anders.









Wij kieken geen brommers, wel kontjes!
Moeder! Wat is het heeeet




Soms gebeurt er iets spontaans met fototoestellen...



Terug in het hotel troffen we een zembad in onze kamer. De airco had enorm gelekt. En dat zwembad hadden we toch echt pas voor de volgende dag gepland.... Kamer wisselen dus....


En dan ’s avonds de wagah border ceremonie. 



Wat een spectakel! Een hele mensen massa trekt daar heen. Met bussen, tuk tuks, motoren etc. Alles over de trouwens mooie highway! Alvast geinspecteerd voor onze tocht naar Pakistan later deze week. (hopelijk). We gaan een lange weg lang kraampjes met water, maiskolven en ander eet/drink waar. Overal worden we aangesproken. Vermoeiend. Maar ook grappig hier in deze mensen massa. We mogen blijkbaar niet binnen met tassen en ons wordt ook steeds gevraagd om onze tassen ergens af te geven. Ze zullen er dan op passen. Nu egloof ik dat wel, maar ik laat mij mijn tasniet afnemen door zo’n jochie in vieze kleren. Bij de checkpost moeten we dan wel onze tassen legen. De chips mogen niet mee in de zak waar ze inzitten. Mijn petje wordt opgeofferd.... dan komen we bij de trinbunes. Een volgende check post. We hdden net fanta gekocht in een bekertje... Mocht niet mee. De fanta in het flesje ook niet. De chips in het petje eigenlijk ook niet, maar heb ik toch meegenomen. Wat een gedoe zeg. Maar eindelijk stonden we binnen. We werden opgewacht door weer een 3tal heren in uniform. Marika wilde wel een foto en gaf een compliment aan de heren over hun prachtige uniform. Direct volgde er een pose, de heren vonden het wel wat. 


We kregen een plek op de foreigners tribune en het spectakel begin Er werden vlaggen uitgereikt aan vrouwen die daarna over de weg naar de gesloten poort renden. Pure provocatie! In Pakistan mogen vrouwen zoiets niet. 



Naast ons op de tribune begonnen de heren ook zeer provocerend te dansen op de Indiase muziek die aan stond, gericht op de Pakistaanse buren. Aan de Indiase kant was duidelijk meer publiek. 






De Pakistaanse heren tribune
En de Pakistaanse dames


Er werd een echt feestje gebouwd. Vrouwen dansend op de weg tussen de tribunes, lekkere muziek, meezingen en het ons bekende nummer “tis stil aan de overkant”  had er zo bij gepast. Marika werd nog gevraagd om te gaan dansen door een van de drie heren in unform die ze eerder had gefotografeerd. Hij was helemaal onder de indruk en had zelfs een plaatsje op de eretribune voor haar vrij gehouden... Maar ze is mij trouw gebleven J.

Toen begon het echt. De straat werd leeggeruimd en de heren in prachtige uniformen, als echte haantjes, begonnen met de ceremonie. Vol passie en agressie werd de ceremonie ingeleid door 2 dames van indiase zijde. Weer provocatie, maar naar wat ik heb gehoord, ook een middel om de agressie iets te verminderen.
Het was indrukwekkend. We hebben geprobeerd foto’s te maken in de hectiek en ik heb geprobeerd te filmen. Heb het nog niet gezien.









Op de terug weg hetzelfde gedoe met straatventers, maar daar had ik wat op egvonden. Onder grote hilariteit reageerde ik steeds op de vraag of we water, video’s of ader goed wilden: “ bekertje” en stak daarbij mijn legen (nieuw gekochte) fanta beker in de lucht. Hier wisten ze geen antwoord op. Geweldig de reacties! Opd e terugweg werden we zelfs in de taxi van alle kanten bekeken. Wat wel leuk was dat er een niet bepaald onaantrekkelijke jonge man naast de taxi kwam rijden met zijn motor om mij, al rijdend, een hand te geven. Ach, soms is de aandacht leuk.

Terug in het hotel ben ik achter de PC gekropen. De dag ervoor had ik Leonard gevraagd om ons visa proces te volgen. Het was D-day. Vandaag zouden de visa van Pakstan rond moeten komen en zouden onze noodpaspoorten met DHL naar Amritsar komen. En ja, er was goed nieuws. Ze waren onderweg! Maar feesten doen we pas als we ze hebben... Misschien vandaag wel!

Gisteren, woensdag, wilden we gaan zwemmen en wilde ik nog een poging doen om mijn laptop te laten repareren. Alles doen via internet cafe’s is lastig, neemt veel tijd in beslag, terwijl je vaak ’s avonds op bed in je kamer nog wel eens wat kan schrijven of de foto’s kan overnemen van de camera en bewerken (moet, ze zijn te groot om te posten op het blog) het is dus veel werk, maar we doen het graag. We hadden via het hotel het adres van 2 clubs (prive) gekregen en een aanbeveleing van 2 heren. Wij op pad. Eerst de laptop afgeven, ergens. Ook daar hadden we een adresje voor gekregen, toevallig vlak bij die clubs, Wij in de tuk tuk erheen en bij de eerste laptop winkel het bekende fenomeen. We vragen wat, draaien ons om en er wordt gelachen achter onze rug. Dat is echt een rot gevoel en mij maakt dat kwaad, ondanks de hitte. We zijn dan ook, na te hebben aangeven, dat we hun gedrag uitermate beledigend vinden, naar buiten gestapt. Er waren nog meer shops. Bij de 2e shop werden we keurig geholpen. Mijn laptop ligt daar nog steeds. Hij was idd nat en moet drogen. Straks kijken of ie gered kon worden....
Nu naar het park, tegenover, waar de clubs liggen. Bij de eerste club kregen we een nee, maar bij de volgende ging het anders. We werden naar het zwembad gebracht, wilden gaan zwemen, maar een jochie in vieze kleding en grote mond gaf aan, dat we niet mochten. Wij vragen naar zijn baas, geen reactie, alleen weer die grote mond. Wij terug naar de ingang, waar we werden opgevangen door een heer, die ons naar de president van de club bracht. Een prachtig groot kantoor en een belangrijke man met bedienden. Water kregen we en we werden naar onze identiteits papieren gevraagd. Hebben we nooit bij ons, maar mijn creditcard bleek voldoende. Ook wed er gecheckd of we konden zwemmen. Nadat ik aangaf, een beetje leigend, dat ik zwemles had gegeven (heb het nooit verder gebrachtdan part time badjuf, maar ach), werd dat probleem afgedaan. Een heel gesprek volgde nog, glazen water, fanta en sigaretje voor Marika len eindelijk mochten we naar het zwembad. Het was niet open om die tijd, maar wij mochten, tegen betaling, er toch gebruik van maken... Is dat niet bizar! Wij, helemaal alleen in een groot zwembad (33x 13 meter) met hoge duikplanken en de hele meuk!



Heerlijk was het. We zeiden al tegen elkaar,: dat zouden die mannen niet gered hebben om dit georganiseerd te krijgen. We hebben best veel voordelen als vrouwen en met ons verhaal. Wel kregen we in het begin bezoek van ongenode heren, die wij weggejaagd hebben. Er was continu een man aanwezig die voor het onderhoud zorgt en die hielp ons wegjagen. Het meest bizarre wat we meemaakte, en dit voorbeeld zegt heel veel over de cultuur hier, waren 2 vrouwen, die hun zoontjes meenamen om naar ons te komen kijken. Ik kan hier zo pissig om worden. Wat zijn wij wel niet! Hoe kun je als moeder zo’n voorbeeld geven! Nu begrijpen we wel waarom al die mannen zo naar ons kijken. Als je zo wordt opgevoed! Natuurlijk hebben we ze er uit gejaagd. Wat denken ze wel niet!

Mijn Laptop was nog niet klaar, nog steeds niet, dus we gngen terug, maar eerst naar de Mc Donnalds...Sorry, blijkt een gewoonte te worden na onze zwempartijen. In Nederland kom ik er nooit, maar soms is het hier zo lekker....

Na een check op internet bleken onze paspoortenin de buurt te zijn: Delhi....Daar zijn ze volgens mij nog steeds. Hup met die dingen... hierheen. Zo maar eens naar het DHL kantoor..... En naar mijn laptop kijken....


zaterdag 21 juli 2012

From Kaza to Srinagar

We left Kaza very early at 6:45, but before we could move on we had to make a stop by the petrol station. Stupid us…….. We could have stayed an hour more I our bed because the petrol station opened at 08:00…… Later on this delay was going to be in our benefit.
Again the landscape was beautiful. The first part, the road was good and we enjoyed the riding. We were warned that the road out of the valley was as bad as the one to get in to it, but in a different way. But until so far nothing strange seems to be the matter. That morning I looked at my Iphone and saw it was Friday the 13th…… Normally I’m not very suspicious about that, but I had a strange feeling in my stomach. And yes, on a totally straight road (no tarmac) we passed a donkey. Marika first. The donkey was a bit afraid, but when I passed it freaked out and jumped in front of my motorbike. I had to hit the breaks hard and couldn’t stop the sliding….. Donkey saved, Mirjam bruised… Especially my ribs….. Later on we say, that the frame of my panniers was bent…..
But, we went on and stopped by the first check point. When we leave in the morning, we normally eat some fruit, mango’s and bananas. And after an hour or 2 we stop for a real breakfast. So we did at the checkpoint were Marika asked for her fried eggs. The man didn’t know how to prepare it, he only knew omelets, so Marika went into the kitchen to fry her eggs herself… What a mess in that kitchen. Sometimes it’s better not to know where your food comes from.
After the break we headed for the top of the pas. On the way up we met about 10 4x4 cars driven by women and immediately we started to cheer to each other: girl power! It gave me strength and we started the climbe. At the top of the pas there were 4 stupa’s with the nice colorful Tibetan flags and we met 2 English and 2 Dutch people who were traveling with a Indian doctor.
And then the decent. We were warned for this part. The first water crossing came up soon and at the beginning we met 2 Indian guys who already did that part. It was worse then expected…. Because of the rainfall that morning, the water crossings were enormous…. To make matters worse I fell in that first water crossing………. Still more than 7 to go….. Marika stood up to her training in Iceland and passed without any problems.
Friday the 13th stayed with me and I hit the ground another 3 times that day. Lots of bruises, especially on my ego… My motorbike didn’t come out that well and needed repair. The glass of the lamp was broken, blinkers damaged, frame bent, mirror broken…. So we decided to drive on to Keylong. At 19:00 we arrived at the hotel Marika already was familiar with. A big help, because the owner helped me out to find a good mechanic to repair my motorbike. And that was what we did the next day. I drove my badly damaged bike to Chuni, the mechanic and he fixed the bike both my way and the Indian way. A new glass and a fitting mirror were hard to find so the Indian way of repairing was the only solution. And so I’m driving with a car glass and a strange square mirror, but it’s working!
UP to Leh. Not possible in one day so we tried to reach Sarchu, a tent camp. For me a very exciting day, because I looked up to go into the highest mountains of the world. The Spiti valley and his way out was already special (unless all the crashes) but this was the part I looked out for from the beginning. And it was more then expected. Amazing the scenery…… Can’t describe it. The mountains changed in forms and colors. The tent camp was a real experience. Very cold, but something you should do. It’s so quiet and the stars are amazing. You can see the milky way….. Marika and hiked to the gorge that is just beside the road. You have to know it’s there otherwise you look over it. At the back off the tent we heard some strange sound and saw the cause of it: 2 big, marmots were sitting there. Huge they were.
We met the 2 German ladies, Heidi and Suze who we already met in Keylong and on the way to Sarchu at our lunch break and had a nice evening with them. They were, especially after the ride to Sarchu totally impressed with our performance. Always nice to here. For us it is still normal what we are doing, although we also are starting to believe that it is something special…
In the camp there was a Indian family, who lived partly in Singapore and the sister was specialized in meditation techniques. I asked her to do a meditation later that evening and she did. I practiced with her (and her family). A very special experience…..
After a cold cold night we went on to Leh. We passed  a few passes, the Nakeela Lee (4800m) and the Lachalung La (4900m) without any problem, only nice views. After an spectacular decent we arrived in Pang our lunch break. Another small place with tents in where you can also sleep and serves food. I ate my beloved Tuckpa, a noodle soup. And we left for our destination, Leh.
The road was, as always, under construction, so after a nice asphalt road we came in a part with lots of diversions….. in the sand…… and we don’t like sand….. Not nice with our heavy bikes and all our gear…… But we managed to get through. The hardest job was to ride up front. Marika missed a diversion and had to turn her bike in the big mess. Off course she did well. Later on I tried to look for a path with as less deep sand and stranded in an area with big tracks from trucks…. I fell…. It was impossible to ride there, but we did well in the sand and to be honest we even started to feel a bit proud of ourselves.
We reached the Tangla. The worlds 2nd highest pas (over 5300m). Amazing views as ever. We made pictures as usual and wanted to leave, but my motorbike didn’t see to work well…. I gave full throttle, but I only came forward very slowly…. After a while the problem ended… Luckily Marika had the same problem. Must have been the height…. In the descent we had to stop for another road block because of some blasts. We walked up tolook at it but then we saw that we could move on. We tried to walk back asap, but at over 5000m that is an impossible job. I had a spitting headache and only wanted to go down.
In the evening we stopped at Lato a small place about 100 km from Leh. At the side op the road we saw a man sitting in the sun at a nice terrace before a small street restaurant. Vinnie. On the way with 2 Australian men, that stayed behind because of problems with the height. There also was a small guesst house, Tibetan style, with beautiful rooms: plain, colorful with mattresses on the ground and a WC and bathroom outside the house. Hot water had to be cooked. We drank tea, beer, rum , atew and had a nice conversation with Vinnie who has a few resorts in the middle of India nearby a national park (with tigers!). Sounded great. He also had contacts in the medical branch (ayurvedic). Very interesting for my bussiness to be started.

The way to leh was full of different landscapes. Leh it selves lies into a valley. All the way from Keylong to Leh we saw a lot of military bases, but Karu, on the way to Leh, it was a whole town….
A few kilometers before Leh there is the famous Thiksey Gompa, a big budist monastery. Amazing again. There was a singing meditation session going on when we arrived, Very special. I was totally impressed…..
We already heard that the Dalai Lama should arrive in Leh the next day (the 18th) and that we could see him passing by. I was thrilled by the idea. He has a house nearby Leh, we passed it.
IN the afternoon when we arrived in Leh, we first went to Marika’s friend and colleague Gailson Who just had started his own travel agency. He was totally surprised and very proud of us that we made it with our bikes. Because he knows every road in the whole region we were specially flattered with his compliment.  Gailson helped us to find a nice place to stay, not very easy, because it was very busy at that time. We can’t stay everywhere because of the bikes. They need a safe place to stay. And again we managed to find something nice, with garden. Only the mattresses were very hard and we asked them to change them the next day. My poor bruises…… Marika and I split up the next day: I went down to see the Dalai Lama pass by, Marika stayed in bed some longer. I waited and waited and heard that it would take another our before he’d arrive. So I asked for a lift up to the hotel. The evening before we met Khan, the mechanic, that supports the groups that Marika guides and he said that he would repair my front suspension with the leaky seals. The Indian way of course because we didn’t have spare seals with us. I should meet Khan at about 09:30 but Marika hadn’t seen him yet so I decided top go down to the Dalai Lama. The people down the road were dressed up in Tibetan costumes. There were so many people… The street were covered with banners, school children with flowers etc. This already was worth seeing. When I was down I saw him just passing by. What a timing. Before I already met 2 nice English Guys, who were traveling also for al longer time and on my second way down to the main road I met a German guy, also traveling and like the 2 English Guys working in other countries as there own. Special meetings….. Interesting conversations.
When I was at the hotel I wet up with my motorbike to meet Kahn. Our suit were at the laundry so I had to do without it. Must have looked strange: woman in dress with motorboat, helmet and gloves riding a heavy bike strait through Leh… Kahn repaired my se3als so that they can’t leak any more. Great! He also washed my biked, helped by a guy at the garage and even polished it. My bike gets spoiled to much. I never do that, but he looked like new (if you don’t look at the bumps in the tank…).
I wanted to send my topcase home, so started a search for the post office, helped by an Indian Guy who was send with me by a s
Hop owner. That Shop Owner I met while he was looking at my bike and promised to help me wrap the topcase. But after a long walk through town it seems a no no…. The post office didn’t want to send a plastic case with laptop and there was no international courier. I had to really watch out because the guy who walked with me was not so very reliable. It was the frist time I India that I had that feeling and the first time that someone said bad things about other people because of their background, religion. He was from Kashmir and Kashmir was the best. I don’t like that attitude….
Marika didn’t want to come with me to see the Dalai Lama, but she did anyway. She had a ride from another friend on his motorbike and also arrived just in time to see him . She also went to Kahn for a bike wash and had a great time with Gailson, who drove on her bike. A big wish!
We had dinner with Khan and Gailson and ended our visit with nice Tibetan food…….
We both were a bit sad to leave Leh for many reasons. Marika feels at home there. If possible she would like to stay the whole summer and start her own business. She has already some nice plans!
I felt sad because I knew we would leave the high Himalaya ranges…… Leh was a big goal for this trip for me. I don’t like Leh it selves that much, but the thought of leaving this area was strange. The weather was a bit sad as well and the first few kms were really ugly: army bases everywhere.
But suddenly the landscape started to change. We passed the point were the Zanskar (river) meets the Indus and the 2 colors are coming together. We drive on and on to Kargil, the destination for tonight. When we arrive at Kargil we were shocked by the sight of it… A total different town. Nothing left from the serene Tibetan style. We were entering a new part of India….. It was dark dirty and the atmosphere was gloomy…. We decided to drive on.
After Kargil there only are small villages and we were getting tired so I decided to stop at a nice looking house. We asked if we good sleep somewhere and were kindly invited to their house, were we could stay in the guest room. Such an amazing experience that was. We finally were really in contact with the way people live there. So different as we do. We sat together with the whole family, 19 members: grandparents, children and grandchildren. Marika Gave the children balloons which I brought with me after a tip from Leonard, my boyfriend (and sometimes husband if that is more suitable somewhere). We got a nice cup of tea and later on a nice diner: rice and vegetables, served in our room by 2 of the men. They stayed until we were finished and left. An experience never to forget!
The next day we headed off for Srinagar. It already started with bad roads. But after a while the landscape began to be so amazing. I had goose pimps al the way. For me this was maybe even more beautiful than the part before lay: amazing rivers, green parts, glaciers, all spectacular…. In the valleys colored  tents….
We had to cross one pas to decent to Sgrinagar. The way up, no problem, but the descent was bad…. Mud, stones, water narrow, lots of traffic from the other side, mostly smelly trucks. Here we noticed how much we had learned during the past few weeks. We both didn’t have any problems with the very bad road conditions and past trucks at the not hill side just half a meter from the abyss. No problem at all. We were so proud of ourselves!
Finally we arrived at Srinagar were we found a nice hotel nearby Da Lake with good parking facilities, soft beds.  Not the cheapest, but after a good conversation just above our price range. We can use the PC.. and that’s what we did today and yesterday. Had contact with our agency who arranges the Irani and Pakistani visa. Tuesday the visa should be arranged. A delay of one week for us…… Just see how we are going to fix that. But first…. Diner at the Da Lake!

Van Keylong naar Srinagar


Na 2 overnachtingen in Keylong gaan we weer op pad naar Sarchu, een afstand van slechts 120 km.  Appeltje eitje zo’n dagafstand. Na Keylong verandert het landschap met de minuut bijna, ongelofelijk wat een kleuren en formaties de bergen hier hebben. De weg is prima te doen, we zijn inmiddels wel wat gewend. We krijgen de Baralachala ( ongeveer 4900 meter) voor ons. Ik vind dit een van de mooiste passen hier, goede weg naar boven en wat een verschil de ene of de andere kant van de pas. Prachtig!!!!!! Bovenop de pas is het bord met de beschrijving verdwenen helaas en ligt onder een berg gebedsvlaggen.




We rijden naar beneden en het is adembenemend mooi…….. Onder aan de pas lunchen we in een van de bekende tentenkampjes langs de weg.




Om half 3 arriveren we in Sarchu. We gaan naar het fixed camp waar ik normaal vertoef als ik op reis ben maar er is geen plaats in de herberg voor ons. In het volgende kamp is er wel plaats. We hebben een prachtige tent met eigen toilet en wasgelegenheid. Ik ga wat in de zon zitten lezen en Mirjam gaat aan de klets met 2 Duitse vrouwen die ook in Keylong bij ons in hotel Tashi Deleg zaten. Na een tijdje maken Mirjam en ik een wandeling naar de kloof waar diep onderin de rivier stroomt.










Wat ook heel erg leuk is hier dat er grote marmotten zijn. We kunnen ze goed zien en ook horen!!! Wat een apart hoog piepgeluid maken die beesten zeg, past helemaal niet bij ze. Na de wandeling heb ik opens hele moeie benen en ga lekker in bed liggen lezen. We eten in de dining tent en we gaan vroeg naar bed. Inmiddels hebben we het hartstikke koud gekregen en ik ga naar bed met een muts op, sjaal en deken om, het is de hoogte waar we last van hebben, het is iets van bijna 4300 meter. We slapen heerlijk in de tent!!!!


De volgende ochtend gaan we op pad zonder te weten hoever we kunnen komen, het kan van alles afhangen. We rijden de vallei uit en komen langs een road sign met erop: Welcome to the paradise of India.




Dit is echt een paradijs!!! Wat een pracht hier; de rivier met de aparte rotsformaties in alle bedenkbare kleuren we gaan een andere vallei in en kijken terug naar Sarchu…… wederom onbeschrijfelijk die bergen. We gaan de Gata Loops omhoog naar de Nakeela La, deze is ongeveer 4800 meter hoog.




Het verkeer valt mee en het wegdek is redelijk goed te doen, geen fratsen hier, dat scheelt ;). Na de Nakeela rijden we naar de Lachalung La, deze is ongeveer 4900 meter. We rijden de pas naar beneden, het wegdek is niet je van het maar het gaat prima en onderweg naar beneden vallen we in de ene verbazing na de andere. Ik heb dit natuurlijk al een aantal keer mogen zien maar het blijft overweldigend, dit verveelt noooooit! Iedere 5 minuten verandert het landschap, van afgeronde toppen naar spitse pieken, weer een rivier, “canyon” rotsformaties, schitterende doorkijkjes etc.










We arriveren in Pang en lunchen daar met een Thukpa. De Duitste dames komen ongeveer tegelijk met ons aan. We hebben ze onderweg ingehaald, net voor een water crossing en zij, en hun driver, zijn erg onder de indruk van onze rijvaardigheid. Mag best gezegd worden vind ik J.




Na Pang gaan we richting de Tang La, dit is de 2 na hoogste berijdbare pas. Eerst hebben we een prachtig stuk asfalt waar we zelfs 100 km/u kunnen rijden.






Dit gaat een km of 20 goed en dan begint de ellende weer. Er zijn veel diversions en we moeten regelmatig door diep zand. Dit is niet mijn favoriete ondergrond en die van Mirjam ook niet. De truuk is om je eigen spoor te maken en niet te rijden wat al uitgesleten is , waar al het losgereden zand ligt. Ja ja, dat gaat een tijdje goed totdat Mirjam is een niet te voorziene gleuf komt (iedereen had hier ondersteboven gelegen) en een buiteling maakt, niets aan de hand, alleen nog meer zand in en op alles. We rijden de Tang La op, slecht wegdek, veel verkeer en de motoren krijgen, als we echt hoog komen, boven de 5 km, problemen. De mijne slaat vaak af en uiteindelijk kom ik in de 1e versnelling, volgas maar stapvoets boven grrrrrrrrr. Gelukkig heeft Mirjam hetzelfde euvel dus het ligt niet aan mijn of haar motor. Hier boven op de Tang La, iets van 5300 meter hoog, hebben we een geweldig uitzicht op, achter ons de Zanskar Range en voor ons de Ladakh Range. WE ZITTEN ECHT MIDDEN IN DE HIMALAYA!!!!!!!!!!






Zaten we al, maar hier is het des te meer duidelijk. Wat imposant is het en wat ben je hier nietig…….. We gaan naar beneden en na 10 minuutjes rijden staan we weer stil; road block. Ze zijn de weg aan het verbreden en er zijn explosives en na die explosies worden de rotsblokken naar beneden geschoven en kunnen we we doorrijden. In Lato, 40 km van de top van de Tang La, komen we terecht in een klein guest house waar we voor 150 roepies p.p kunnen overnachten.






Hier maken we kennis met Winnie en hij vertelde ons dat iedere Indier een nick name krijgt en dat die nick makkelijker is voor ons dan zijn Indiase naam. Winnie dus, en zeer interessante man, van onze leeftijd, wil al 30 jaar lang de trip doen die hij nu doet, heeft in Midden India Lodges met safaris, met nog veel meer. We eten gezamenlijk en drinken een biertje en zelfs nog 2 rummetjes, echt super gezellig. Ik wil weer graag een gebakken eitje bij het eten en ga het weer zelf bakken want hier kennen ze alleen maar ommeletten. Winnie wil dat ook dus ik ging aan de slag. De volgende ochtend ontbijt, weer gebakken eitjes, nu met chapatti, heerlijk. Mirjam houdt het bij chapattis met honing.




We nemen afscheid van Winnie en rijden naar Karu waar we nodig moeten tanken; we hebben voor de 1e keer de reserve tanks moeten legen. Voor we in Karu zijn komen we in Upshi waar er weer een Police Checkpoint is en waar we weer geregistreerd worden. Aan de ene kant denk je: wat een geode elke keer maar aan de andere kant is het juist goed; men weet wel wie er in een bepaald gebied is in het geval van calamiteiten. Karu is een legerstad op zich, je kan niet bedenken of het is er (ziekenhuis, eetzalen, opleidingscentra, rijschool, manege, scholen, winkels, shooting ranges etc.) en de weg gaat er dwars doorheen. 35 km voor Leh ligt Thiksey. Hier is een prachtige gompa en we gaan hier naar boven. In een van de tempels zijn monniken aan het bidden, zingen en muxiek maken. Vanaf het dak is het uitzicht adembenemend; de Indus Vallei is zo mooi groen en de bergen er omheen zo droog! Impressive, still…… We lunchen met een schaal macaroni die er heel goed in gaat. We roken de knoflook al voordat er geserveerd werd J














En dan: Op naar Leh!!! Dit is toch wel een soort van doel voor ons. Dit ligt zo erg afgelegen en het is zeker niet eenvoudig om er te komen! Ik rij voorop en ga proberen om in 1x naar de straat te rijden waar Gailson zijn Travel agency heft en het lukt nog ook! Ik rij iets te ver door, misschien 20 meter en zet de motor stil. Meteen vraagt iemand aan mij of ik Marika ben. Het is een medewerker van Gailson en Gailson zelf is inmiddels ook de straat op gekomen en roept vol bewondering uit: YOU DID IT, YOU’VE MADE IT!! WOW!!!! Na een superhartelijke begroeting en kennismaking van hem en Mirjam parkeren we de motoren en gaan met hem naar zijn kantoor. We krijgen wat te drinken en hij gaat telefoneren voor ons om een hotel te regelen. Dit is niet eenvoudig, het is druk in Leh. We gaan een stukje lopen om hier in het centrum iets te vinden. Dat lukt uiteindelijk nog best snel. Een fijn hotel, lekker in het centrum. Lekker douchen en omkleden is het volgende wat we doen en daarna gaan we de stad in. We komen Kahn tegen, een monteur die ik goed ken en we drinken een Lassi met hem en praten bij. We vertellen dat de keerringen van Mirjam lek zijn. Hij wil er graag naar kijken. Hij loopt mee naar de motor en er wordt afgeproken dat de volgende dag hij het lekken gaat stoppen. Bijvullen gaat niet. De Dalai Lama komt de volgende ochtend in Leh aan en Mirjam wil graag langs de kant van de weg gaan staan om hem te zien als hij in de auto voorbij rijdt. We hadden gehoord dat hij om 8 uur langs zou rijden dus Mirjam vroeg op pad. Ik loop een tijd later het straatje omhoog om te kijken of het internetcafe open is en ik zie een bekende op een Enfield aankomen. Ik houd hem aan en na het hallo etc. vraag ik waar hij heen gaat. Naar de Dalai Lama zegt ie. Ik vroeg of ik achterop mocht en in mijn Indiase outfit zat ik achterop en we waren nog net op tijd om een glimp van hem op te vangen. Het was een kleurrijk tafereel langs de kant van de weg; mensen van allerlei pluimage, van gewone arbeiders tot mensen in Ladakhi klederdracht.












De motor van Mirjam werd door Kahn gerepareerd en zelfs gewassen. Ik ben ‘s middags met Gailson ook naar de werkplaats gegaan om de motor te laten wassen. Hij zat bij mij achterop en naderhand zijn we een stukje gaan rijden door en uit Leh. Toen we een stuk uit Leh waren ben ik achterop gaan zitten en heeft Gailson gereden. Heel onverantwoord; zonder motorkleding of helm. Hij vond het geweldig en ik ook trouwens! Ondertussen was Mirjam aan het rondzeulen met haar topkoffer die ze naar Nederland wil versturen. De hulp die ze aangeboden kreeg bleek niets waard dus de koffer ging er weer op. Die avond hebben we met z’n 4-en gegeten in de Tibetan Kitchen wat super gezelig was. Ja en dan komt het afscheid nemen weer…. Ik wil hier blijven!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Maar ja, we moeten verder.
De volgende ochtend gingen we richting Kargil. Het eerste stuk na Leh is niet erg leuk; veel army en rommelig. Na een tijdje wordt het weer geweldig. We rijden langs het punt waar de Zanskar en de Indus in elkaar over gaan, mooi om te zien die 2 kleuren water die zich vermengen.




We lunchen in Lamayuru waar we aan tafel zitten met 2 Nederlanders die al 15 (!!!) keer in India geweest. And up we go to Kargil. Het landschap blijft onbeschrijfelijk mooi maar opeens is het anders….. de Ladakhi huizen zijn verdwenen en we merken aan alles dat we toch echt in Kashmir zitten. Ladakh is onderdeel van Kashmir maar het is klein Tibet zeg maar. Ow hier is het echt, echt anders, overall langs de weg staan militairen met geweren gericht op de bergen in Pakistan; alsof de Pakistani er zo uit komen hollen…. De dorpen zijn anders, het is er grimmiger, vuil en vaal. De omgeving blijft echter prachtig. We komen in Kargil en we informeren bij 2 hotels maar esluiten om het niet te doen; te duur en we voelen ons niet op ons gemak hier. Wat een naargeestige boel hier. Inmiddels is het we tijd om iets te vinden maar we besluiten om door te rijden tot we iets anders zien. Na het ene drama na het andere te hebben doorstaan (files van legertrucks en vrachtwagens die geen centimeter voor elkaar wijken en dus ook niet voor ons) ziet Mirjam een mooi huis en we besluiten om gewoon aan die mensen te vragen of we er mogen slapen. Het enige wat we willen is een dak boven ons hoofd, het maakt niet uit hoe of wat. We worden ontzettend hartelijk ontvangen door de familie die 19 personen telt. Opa en oma, een paar kinderen met aanhang en een stel kinderen. We delen balonnen uit wat een groot success is. Ons wordt een mooie kamer toegewezen en met onze matjes en slaapzakken installeren we ons daar.








Wat zijn de mensen nieuwsgierig zeg, zelfs als je aangeeft dat je je wil omkleden blijven ze gewoon in de kamer staan, ook de mannen! Wegsturen dus en dan kijken ze door het raam van buiten, gordijnen dan maar dicht hahaha. We krijgen thee aangeboden en we gaan bij de familie in de schitterende keuken zitten. We spelen nog wat met de kinderen en praten met de zoon des huizes en daarna gaan we naar onze kamer en krijgen eten geserveerd; rijst met een groentegerecht, echt heerlijk. We gaan slapen en de volgende ochtend krijgen we thee met koekjes en we gaan inpakken. Mirjam vraagt wat we hen schuldig zijn maar we mogen niets betalen………….. beschaamd geef ik nog maar een handvol balonnen en we gaan weer op pad naar Srinagar. Meteen is het bal, we zitten weer midden in de rotzooi op de weg en dit is nog wel National Highway 1!!! Tjeezus meteen niet te zuinig offroaden in het vetdrukke verkeer maar we kunnen het, draaien onze hand er niet meer voor om. Je zou eens moeten zien hoe Mirjam door de berm inhaalt hahahah!!!




We hebben nog 1 pas te gaan voordat we de Hima’s uit zijn. Het is zo verschrikkelijk mooi hier, de Kashmiri Nomads met hun schapen, geiten en paardjes. Ze wonen op de hoogvlaktes in tenten wat een prachtig kleurrijk gezicht is.














De pas zelf is met name in de afdaling constant trailen en dat in het drukke verkeer!!!! Na de lunch willen we wegrijden en er komt zowaar een BMW R100GS aangereden! Het is Guenther uit Duitsland die een half jaar aan het reizen is en die verbaasd is om 2 dames op een GS hier aan te treffen. Hij heeft in Hamburg een reisbureau die motorreizen verzorgt in heel India. Ik kan meteen bij hem aan de slag, geen probleem. Om maar weer eens te zeggen: Hoe leuk is dat????!!! Srinagar komt in zicht en we zijn al om 14.00 uur in de stad. We gaan op zoek naar het Dal Lake en we besluiten om hotel Walisons te nemen (Mirjam heeft heel goed afgedongen op de prijs, echt supergoed J) Omdat de visa nog niet opgestuurd zijn besluiten we om 2 nachten hier te blijven. We gaan wandelen langs het meer en worden er niet goed van hoe vaak we aangesproken worden. Als we moeten antwoorden op alles wat er gezegd wordt tegen ons dan kunnen we niet meer praten na 2 uur dus antwoorden we meestal niet. Dat wordt niet in dank afgenomen maar ja, das hun probleem. De 2e dag doen we rustig aan, zetten geen wekker en gaan met de tuk-tuk naar Lal Chowk, de wijk waar de winkels zijn en de markten. Ik koop en tas omdat de rits van mijn ortlieb het begeven heeft en Mirjam wil nog steeds haar topkoffer versturen. Stom postkantoor…………… dat kan alleen maar op dinsdag en vrijdag maar in Jammu en Amritsar kan het ook wordt er gezegd, we zullen zien. We werken nu het blog bij en morgenochtend gaan we weer op pad naar Jammu!