woensdag 29 augustus 2012

Van Hongarije naar huis.....


Tja en dan de laatste loodjes…. De laatste 2 etappes naar huis. Het was echt genieten bij de familie van Marika en zo mooi om te zien hoe zij haar eerste “thuiskomst” beleefd heeft. Stond er met tranen in mijn ogen bij…….

We vertrekken vroeg uit Hongarije en willen die dag minimaal tot Nürnberg komen, het liefst ergens bij Würzburg. De zon schijnt, het is heerlijk weer. Niet zo achterlijk warm nog als de dag er voor. Het was meer dan 40 graden….. Leek Varanasi wel, zeiden we al tegen elkaar. Dat was toch wel het toppunt van hitte voor ons…
Als we in de buurt komen van de grens, zien we de lucht voor ons betrekken. Echt mega zwart wordt het in de verte… De grens is formaliteit tot mijn verbazing: geen enkele controle. Tis net alsof je de Nederlands Belgische grens over gaat. Niks! Heerlijk! Maar wel die donkere luchten voor ons. We hadden voor het laatst met regenpak gereden op vrijdag de 13e… Mijn “top” dag. Daarna geen regen meer gezien! En nu…. Het is ook behoorlijk fris in tegenstelling tot de afgelopen dagen. We zijn zo gewend aan mooi weer, zon, temperaturen in de 30 graden, dat dit ff wennen is om zo maar te zeggen. We besluiten om onze regenpakken aan te trekken en gaan richting Wenen. En het is net alsof we steeds de “regen” dans ontspringen. We rijden overal tussen de buien door lijkt het wel. Alleen bij Passau ontkomen we er niet aan…. Een paar spetters. En dan toch weer zon! Marika stopt ergens bij een P: ze heeft het zoooooo warm in dat regenpak: uit dus. Het is wel te koud om in onze gebruikelijke outfit onder onze pakken te rijden: t-shirt, maar gelukkig weer zon!

Het gaat als de brandweer. Lunch en verder. We redden het zelfs tot vlak voor Frankfurt en besluiten daar van de snelweg af te gaan, 1 afslag voor Aschaffenburg. Mooie omgeving, heuvelachtig, en met de internet zoekactie bij Erika in Hongarije nog in het geheugen, twijfelen we er niet aan, dat we iets geschikts zullen gaan vinden. De zoekactie had ons wel al bewust gemaakt van de prijzen van de gasthofen…… Het zal een toppertje gaan worden…. Een aanslag op ons budget, maar ach, de laatste nacht.

De afgelopen week hebben we al behoorlijk gas terug kunnen nemen in ons reistempo. Onze planning bleek vooral in deze laatste fase behoorlijk ruim. We hadden eigenlijk best al wel wat dagen eerder terug kunnen zijn, maar achteraf ben ik erg blij met de verplichting om pas zondag terug te mogen zijn. We merken bij het gas terug nemen, dat we allebei behoorlijk moe zijn van alles…. En door het rustige tempo in de laatste fase kunnen we alvast wat uitrusten.
Inmiddels hadden wij begrepen, dat er het een en ander georganiseerd zou gaan worden omtrent onze aankomst in NL….. Spannend, want we wisten alleen maar, dat we zondag om 18:00u bij het grenskantoor bij Venlo moesten zijn… Tja, en als je dan op zaterdag al bij Frankfurt zit, dan kan je rustig uitslapen, zou ik maar zeggen. We wilden dus met zorg een gasthof uitzoeken.

Na enkele km’s van de snelweg af te zijn, kwamen we door wat dorpjes, maar niks naar onze smaak. Aan het spoor, aan een drukke weg, zichtbaar te duur….. We besloten te gaan tanken in het eerst komende dorp en daar eens verder te vragen. Bij de kassa: een no go in dit dorp… Pas in Aschaffenburg zou weer iets te vinden zijn. Maar wij zijn het natuurlijk die op reis zijn, M&M, en onze redding kwam in de vorm van een oplettende mede tankstelle gebruiker. Hij had ons binnen horen vragen naar een slaapgelegenheid en kwam eerst ook met de Aschaffenburg oplossing, maar bedacht zich, liep terug en gaf ons een aanwijzing naar een gasthof in de buurt, in Steiger, een minidorpje. Na de aanwijzingen te hebben gekregen, gingen we op weg en vonden de gasthof zonder enig probleem. Super plek! Op de heuvel met prachtig uitzicht. De eigenaar bleek ook nog eens vakslager te zijn en gebruikte zijn eigen veestapel als slachtoffer voor de meest heerlijke hapjes…. Hmmmmm lekker hoor zo’n haus teller! We kregen het deze keer alleen niet voor elkaar om korting te krijgen. Niet eens een gratis drankje! Verwende nesten zijn we! Wel was de eigenaresse zo lief om voor ons een paar boeken uit eigen collectie beschikbaar te stellen. Kan eerlijk zeggen, dat we beiden niet eens verder gekomen zijn dan de eerste bladzijde. Het diner was natuurlijk ook geweldig met verse producten van de boerderij! Heerlijk zo’n schnitzel! Had ik de hele dag al aan zitten denken…. Hoort er toch bij als je door Oostenrijk en Duitsland rijdt!

Na een prima nachtrust en een poging tot uitslapen, wat Marika duidelijk beter afging, kwam onze allerlaatste inpak actie voor deze reis. Marika was haar gewoonte trouw gebleven en had haar hele hebben en houwen naar boven gesleept in haar “lijkenzak” (giga Ortlieb tas) en had dus ff wat tijd nodig: wel 15 minuten. Ik had mijn tassen omgepakt en nog maar even van het voordeel van de topcase gebruik gemaakt. Een plastic zak was mijn bagage…. Eindelijk was ik dan ook een keer als eerste klaar met het bepakken van de motor.. Na een wederom heerlijk, voor het laatst door anderen klaargemaakt, ontbijtje nog even was luieren op de kamer, spullen op de motor en…. Nee joh, veuls te vroeg! Nog even een bakkie! We waren het er allebei over eens, dat het toch wel heerlijk is om 3 maanden lang niet te hoeven koken, poetsen enzo…… Kunnen we ook niet meer, hebben wij al bedacht 

Toch maar vertrokken en het was al voorspeld: donkere wolken! ’s Morgens was het nog stralend blauw, maar nu…… We hebben direct de regenpakken aangetrokken en dat was geen overbodige luxe…. Wat een plensbuien hebben we gehad. Nog even de banden gecontroleerd bij de benzinepomp waar we al eerder waren en de snelweg op. (oh, ja en die man die ons de weg had gewezen, had zelfs nog gebeld naar het gasthof of we waren aangekomen! (Om met Marika te spreken: Hoe leuk is dat!).

Voor het eerst ook weer files….. Regelmatig Baustelle…… druk….. vooral met medelanders die ook naar huis gingen…. Tijdens de late lunch om een uur of 14:30u kreeg ik een smsje van Leonard: hij zou om 16:00u al bij de grens zijn, dus als we vroeg waren, geen probleem… Wij dus na het eten weer op pad. Weer regen…… en file……

En toen kwam ie, de Nederlandse grens….. We zijn zij aan zij door de grens gereden, staand (blijkt een gewoonte te worden bij belangrijke passages). Wat een moment. En acuut begon het te…. regenen. Gelukkig maar heel even. Na een aantal km’s kwamen we bij het doorgegeven trefpunt. Pech, de afrit was afgesloten. Doorrijden dus. Raar hoor…. Bij de volgende afslag terug en via een omleiding naar de plaats van bestemming: het douane kantoor aan de Columbusweg 57. Zoals gezegd was Leonard er. Poeh toch wel emotioneel om elkaar weer te zien, hoewel het niet zo heeeeel lang geleden was. We waren er nog maar net of Ruud, Sandra en Rob kwamen aangereden, niet lang daarna gevolgd door Dieni en John…… Heftig…. Vincent sloot aan….. Wat een verrassing! Wat een warm onthaal! Geweldig! Leonard had ik gevraagd om poloshirts te laten maken voor Marika en mij als dank je wel voor Marika. Het was geweldig meissie!
Na een bakkie gingen we keurig in formatie op weg naar Rijen. Voor Dieni wel een heel eind uit de richting dus zij nam daar afscheid. Tof dat je er was!

Geen overbodige luxe na 3 maanden...



Bijzonder om onder leiding van Ruud, met Sandra achterop, naar Rijen begeleid te worden. Onderweg sloot Paul (uit Best) aan. Goed te zien dat het gips inmiddels verwijderd is van zijn hand. Dat zat er nog op toen hij aan onze motoren aan het sleutelen was…..
We wisten echt niet waar we heen gingen, Marika en ik…. Wel veel over gesproken natuurlijk, maar we hadden het mis. We gingen Rijen in en bij het Cultureel Centrum stond de hele bubs buiten te toeteren en te zwaaien….. Ongelofelijk….. Daar wordt je stil van…… Er waren zo veel mensen voor ons gekomen….. Familie, vrienden, collega’s.


Van te voren had ik 1 ding in mijn hoofd: niet om donderen voor publiek, dus tegen alle regels in heb ik mijn motor gewoon geparkeerd, niet bepaald “ paraat” zoals altijd…. En hoe leuk: Marika, als grote uitzondering, parkeert hem keurig!
Ik heb mijn helm nog niet af of mijn 2 neefjes, Joost en Daan komen op mij afgestormd. Wat heb ik die gemist…… Marika en ik worden beiden bedolven onder de knuffels……. Heerlijk. Mijn vriendinnen, roeiteammaatjes, Joop, mijn ex collega en familie, allemaal waren ze er! Indrukwekkend! Robin had heerlijke cupcakes gemaakt met M&M versiering en samen met mijn broer Roel en mijn ouders het hele feest georganiseerd. Er hingen prachtige vlaggen foto’s en banners. Ruud en Rob (als bedenker) waren verantwoordelijk voor onze escorte vanaf de grens en de berichtgeving op het forum. Leonard was voor alles de lijm. En vooral ook tijdens onze tocht een geweldig steunpunt. We hebben hem veel lastig moeten vallen voor onze visa problemen. Net als Ruud Rob en John. Dank!!!

Mijn neefjes Joost & Daan: als eerste erbij!

Wat een topgozer, die broer van mij.....


Dank je Joop!


Super Robin!



En dan, na dit hartverwarmende ontvangst kwam die laatste rit: naar huis. Robin had het huis prachtig versiert voor Marika en mijn ouders hadden mijn huis voorzien van vlaggen bloemen, planten, foto’s en nog veel meer…… Om stil van te worden…..

En niet alleen de versiering heb ik aan mijn ouders te danken... Ziet de tuin er ook niet mooi uit!

En dat was ik wel na deze dag….. Wat indrukwekkend. Zoveel lieve mensen. Wat een rijkdom…. En ik ben zo blij, dat ik niet alleen naar huis hoefde. Daar zag ik het meest tegenop: het eerste moment weer helemaal alleen. Gelukkig was Leonard er om dat moment uit te stellen. De onderhuurder van mijn huis, Peter, was zo lief geweest om voor een nachtje een andere slaapplaats te zoeken, dus hadden we het huis voor ons alleen. Lekker slapen in mijn eigen bedje….. En Morgen? Nog even helemaal niets……..

Zo, nu zijn jullie weer bij. We zijn thuis. Ik hoop, dat ons blog iemand heeft gestimuleerd om gewoon ook die sprong te wagen. Doen!
Binnenkort een nabeschouwing. Wat was het mooist, meest bijzonder, wat is het meest blijven hangen…. En natuurlijk ook praktische info: hoe zijn we te werk gegaan, wat hadden we bij ons, en dat soort dingen. Maar nu eerst even bijkomen………

Capadocia naar Hongarije

Na een snelle tenteninpakactie vertrekken we richting Istanbul. Zoals we gewend zijn hier zijn de wegen weer prima en we schieten aardig snel op. Onderweg rijden we een hele tijd langs een zoutmeer. We stoppen halverwege de ochtend voor een verlaat ontbijt aan de oever van het zoutmeer wat eigenlijk geen oever is omdat het bijna geheel opgedroogd is. We lopen een eindje het zout op en dat levert een stoer plaatje op. 




Toen we aan het ontbijt zaten kregen het beeld voor ons dat het net leek of dat we aan een bevroren meer zaten en dat de mensen ver weg aan het schaatsen waren. Heel bizar beeld als je bedenkt dat het daar rond de 35 graden was. Tegen de avond bereiken we Izmit en net buiten de stad vinden we een hotel waar we de motoren achter in de tuin mogen zetten. Als we die avond onze ontbijtinkopen gaan doen raken we aan de praat met een Turkse meneer die 42 jaar in Duitsland gewerkt had en nu hier van zijn pensioen geniet. Hij schonk ons 3 meloenen, geweldig toch?

De volgende ochtend gaan we verder in de richting van Istanbul met als uitbestemming de camping in Kylios. We rijden Istanbul in om een uur of 9, rijden nog ff verkeerd maar dan vinden we toch de weg naar de Europabrug. Omdat we dachten dat we echt niet op de brug konden stoppen om dit memorabele moment vast te leggen, stoppen we voor de brug op de vluchtstrook om een fotootje te maken. 


Heel langzaam rijdend in de 2e versnelling rijden we naast elkaar staand de Bosporus over naar Europa. Het was een emotioneel moment om Azie achter ons te laten........
Om half 11 in de ochtend waren we al op de camping gearriveerd, we zijn uiteindelijk heel snel door Istanbul gereden. De camping bleek anders dan op de website vermeld stond...... een dorre boel en niemand die een woord buitenlands sprak. Een jong Duits stel vertelt ons dat het 2.5 uur duurt om met openbaar vervoer naar Istanbul te reizen. Hier schrokken we wel van en ons eerste echte meningsverschil was een feit....... Ik wilde doorrijden en niet op deze dorre plek blijven en het voorstel van Mirjam om terug naar Istanbul te gaan en om daar dan een hotel te zoeken, vond ik helemaal niets. Eerst een bakkie en een koppie thee gaan drinken en dan zien we wel verder. Mirjam gaat informatie inwinnen in een hotel over de bustijden en komt terug met de mededeling dat het maar 1.5 uur duurt en dat er elk half uur een bus vertrekt. Op het terras aan zee zit een Turks gezin waarvan ik de man al eerder in het dorp gezien had op zijn motor. Zij vertellen hetzelfde over de bustijden en regelen meteen een vrije toegang tot het strand voor ons (wat anders 7.5 euro p.p. kostte). We zijn terug naar de camping gegaan en we gingen ons installeren, inclusief de hangmatten. Toen eindelijk alles stond kwam de camping-opa op ons af en sommeerde ons de tenten elders te plaatsen, we stonden op een camper-plek. De beste man had de hele tijd naar ons zitten kijken en wachtte met zijn fantastische mededeling tot wij helemaal klaar waren. Nu, dan had ie M&M nog niet ontmoet..... dat was dus een no go voor ons. De kleinzoon probeerde te bemiddelen, hij sprak wel Engels, zonder resultaat. Wij bleven staan waar we stonden. Later waren we even goede vrienden, totaal geen probleem meer. 

's Middags zijn we naar het strand gegaan en hebben heerlijk van de Zwarte Zee genoten





De dag erna zijn we naar Istanbul gegaan. Eerst een deel met de bus en toen met de metro, een prima verbinding en je ziet nog iets onderweg als je zelf niet hoeft te sturen.
Istanbul is een prachtige stad en we hebben de Agya Sofia en de Blauwe Moskee van binnen bekeken. 









Op de bazaar heb ik laarzen met bijpassende handtas gescoord, helemaal geweldig.... paste nog prima in mijn tas. Wat hangen we de toerie uit zeg........ om 5 uur verzamelden we ons voor de Agya Sofia om met een boottocht over de Bosporus mee te gaan. Ook dit was geweldig mooi. We voeren onder de Europabrug door waar we de dag tevoren overheen gereden waren, het Topkapi Paleis en we zien de Blauwe Moskee en de Agya Sofia van de waterkant af. Ook voeren langs het Galatasaray-eiland waar je voor 35 euro entree gebruik mag maken van het luxueuze zwembad en natuurlijk loop je dan de kans om spelers tegen het lijf te lopen. Terwijl we varen gaat de zon onder wat een schitterend effect heeft op de gebouwen langs het water. Istanbul heeft een indrukwekkende skyline!!!!!








Met de metro en bus gaan we weer terug naar Kylios en proberen nog even in onze hangmat te gaan liggen. Het lukt het nog eventjes totdat de Turkse overburen ons een bord met eten brengen. Het dochtertje zei heel lief: This is for you! We komen onze hangmatten uit en gaan naar de overburen die ons naast het eten ook raki aanbieden. Ahhhh dat hadden we nog niet gedronken in Turkije, heerlijk! De meisjes vonden onze hangmatten zo leuk dat pappalief onze hangmatten over heeft genomen voor ze. 

Vol goede moed vertrekken we van de camping richting Bulgarije en we willen zo ver mogelijk komen. Sofia, of nog liever voorbij Sofia is het doel van vandaag. We zijn Istanbul al voorbij en zijn snel op de snelweg naar Edirne; alles gaat vlotjes. Op een gegeven moment zie ik in de verte een grote donkere vlek in de lucht. Vogels maar wat voor vogels dan…. Hele grote zo te zien. En inderdaad, grote vogels….. Duizenden ooievaars zweven daar prachtig op de thermiek!!! Ik heb nog nooit zoiets gezien, wat een schitterend gezicht is het en even later zien we hetzelfde tafereel nogmaals. De Turks-Bulgaarse grens is een fluitje van een cent. Er staat veel verkeer voor de douanepoortjes maar wij rijden er langs, best erg maar ja….. Het is erg warm en dan doen we soms dingen die misschien niet zo netjes zijn.

Bulgarije ziet er meteen Oostblokachtig uit. Het is geweldig mooi daar en we stoppen voor de lunch bij een uitspanning met uitzicht op de benzinepomp…… niet zo gezellig maar we hebben reuzenhonger. Zalig lamsvlees eten we daar; Mirjam een stoofschotel en ik een spies. We krijgen een megasalade erbij geserveerd met geroosterd brood. Als onze buikjes weer rond zijn (zien we het nu goed????? Worden onze buikjes weer ronder na een week Turkije ???? Arghhhh… ) rijden we verder naar Plovdiv. Net als we de snelweg weer opdraaien houdt mijn motor in. Hij reageert niet meer op het gas. Ik denk: misschien een vuiltje in de benzine of zo en schakel van de 6e naar de 5e versnelling maar er gebeurt niets. Langzaam verlies ik snelheid en ga naar de vluchtstrook waar de motor ook daadwerkelijk afslaat. Mirjam rijdt voor me en ik hoop dat ze snel in de gaten heeft dat ik niet meer volg. Ik stuur haar een sms met de mededeling dat ik langs de kant stilsta. Even later zie ik haar in tegengestelde richting langsrijden en eventjes later staan we samen in de hete zon, niet wetende wat er aan de hand is. Ik heb Ruud en John gebeld om advies en ook heb ik de ANWB gebeld (joepie….. We zijn in Europa!!!). Ik wordt opgeladen en ze willen me naar een autogarage in Plovdiv brengen terwijl er in Sofia een BMW dealer is. Er wordt geen meter gereden voordat de ANWB hun goedkeuring geeft voor de 120 km rit naar Sofia. Dit had nogal wat voeten in de aarde allemaal. Ten eerste duurde het erg lang voordat veegdienst kwam; er was iets misgegaan met de melding waardoor we meer dan 2 uur gewacht hebben langs de snelweg onder een boompje. Mirjam heeft haar picknickkleedje gepakt en zoals altijd vermaken we ons wel weer. We maken domme foto’s van elkaar maar ook wel mooie voor op het blog. 


gewoon blijven lachen....





De motor wordt opgeladen terwijl ik aan de telefoon met de ANWB ben en eindelijk is er iemand die begrijpt dat ik niets aan een autogarage heb en naar Sofia moet. Mirjam rijdt in een slakkengang achter de hulpdienst aan en we rijden in Sofia meteen naar de dealer die natuurlijk al lang gesloten is. De Bulgaarse hulpdienst heeft ondertussen al wel geregeld dat onze komt al aangemeld is bij de dealer en dat we voor de volgende ochtend om 08.30 uur een afspraak hebben. Ook is er een hotel geregeld, petje af voor deze service. Het hotel heeft een heerlijk restaurant aan de overkant van de straat zitten en we maken er het beste van en eten gerechten waar je je vingers bij aflikt.

De volgende ochtend ga ik bij Mirjam achterop naar de dealer, Kamor Auto. We zijn op tijd maar de monteur niet…… na een uurtje wachten daar (we kregen koffie en thee en we konden gebruik maken van de computer, wat een service daar) komt Nikolay en die meet mijn motor door en de conclusie is dat de brandstofpomp kapot is. Het is nu dinsdagochtend en als zij in Duitsland een nieuwe bestellen dan zou hij er pas vrijdag in de loop van de dag zijn. Dit duurt te lang!!!!! Mirjam belt naar De Knalpot in Rilland met de vraag of zij ze op voorraad hebben, wat het geval is en ik bel naar Rob Plas uit Halsteren en hij zegt me toe dat ie in een uur in Rilland is. Mirjam laat nog een spiegel en een knipperlichtglaasje meesturen en Rob gaat naar DHL in Roosendaal en DHL garandeert dat het pakketje er de volgende dag voor 12.00 uur is. GEWELDIG!!!!!!!!! Een hele grote pluim voor De Knalpot en Rob!!!!

Vroeg in de middag gaan we terug naar het hotel. Mirjam is moe en gaat een tukkie doen en ik ga naar het zwembad van het hotel. Het is ook hier weer snikheet. Ik heb lekker liggen doezelen in de schaduw en een tijdje later komt Mirjam beneden en hebben we lekker gezwommen en zelfs gedoken van de duikplank. Die was maar 2.5 of 3 meter hoog, geen probleem maar een stel jonge gasten vonden het wel heel erg interessant die “oude” vrouwen die duiken van een duikplank hahaha. Het ritueel van de avond ervoor herhaalt zich….. Mjam mjam weer heerlijk dineren aan de overkant.

We besluiten om de volgende ochtend wat uit te slapen en dan naar de dealer te gaan. We zien op de track & trace dat het pakje in Sofia is en met een koerier mee is. De receptioniste belt naar DHL en weet ons te zeggen dat het pakje pas om 13.30 uur er zal zijn. Nikolaj de monteur, vervangt nog een mistlamp een o-ringetje links aan het blok (geen idee hoe het daar heet) en het ventiel van mijn voorband want die loopt nog steeds zachtjes leeg. Bij Mirjam vervangt hij een o-ringetje waar je de olie bij moet gooien, niet die van het dopje maar het deel wat vast zit. Ja, ja technisch ben ik maar niet heus.

Uh Mariek, lukt het?

Nou, laat Nicky het maar doen

Ik krijg zelfs nog een ketting van hem en triestig kijkt hij ons na als we om 15.00 uur vertrekken uit Sofia. We rijden tot net voor Belgrado in Servië. Het gaat snel nu we alleen maar snelwegen rijden. Niet zo leuk maar we moeten kilometers maken en in dit deel van onze reis kunnen we makkelijk nog eens komen, dit in tegenstelling tot de kilometers die we in India, Nepal, Pakistan en Iran gemaakt hebben. We vinden een alleraardigst hotel met jawel, wéééér een geweldig restaurant met zalige huisgemaakte wijn.

De volgende ochtend maken we geen gebruik van het ontbijt en krijgen een lunchpakketje mee. We vertrekken om half 7 naar Hongarije. Ook bij deze grens rijden we langs de wachtende auto’s waardoor dit bijna geen tijd kost. Weer alleen maar snelweg van Szeged naar Budapest en van Budapest naar Mosonmagyaróvár waar de snelweg af gaan naar Halászi waar mijn tante en oom wonen. We arriveren daar om een uurtje of 1. Wat een thuiskomst is dit al voor mij zeg; zoveel liefde, zoveel blijdschap, ongelofelijk. 




Mijn tante had ons pas vrijdag verwacht maar toch had ze zalig eten voor ons! ‘s middags zijn we naar het huis van mijn ouders gegaan en hebben daar wat gerelaxed. Erika komt ons halen om mee naar het dorp te gaan waar iets folkloristisch te doen is. Er wordt Hongaarse muziek gemaakt en er wordt gevolksdanst. Wijn met sodawater wordt uitgedeeld en we vermaken ons prima.

De volgende dag hebben we uitgeslapen en zijn we gaan zwemmen in een zijtak van de grote Donau die door het dorp stroomt en daarna werden we verwacht voor de lunch bij mijn tante en oom. 


Tja, we zijn wel afgevallen, maar zoveel mag er nog meer af!
 

Die middag neemt mijn oom ons, Erika, mijn nicht met haar zoontje Edwin van 5 maanden en nog een vriendin met 3 kindjes mee voor een sightseeingtour naar Szigetköz; een eilandengebied in het stroomgebied van de Donau. Natuurlijk stoppen we ergens om iets te drinken en aan het eind van de dag gaan we nog even met Erika mee naar haar huis.  



We kunnen daar gebruik maken van de laptop om een overnachtingsplaats voor zaterdag te zoeken. We zien zoveel hotels en gasthofs dat we maar zien wat we doen. Op de terugweg gaan we langs mijn tante en oom om afscheid te nemen. Het werd weer een tranendal… dat heb ik altijd als ik daar kom en als ik weer weg ga. We willen de volgende ochtend om 7 uur gaan rijden en dan zover mogelijk komen. De weersvoorspelling is niet best en hoe meer kilometers we droog rijden des te beter. Mijn oom is om kwart voor zeven al bij ons en zwaait ons uit……….