We zijn alweer een paar
weken thuis… En wat ik van te voren had verwacht, is toch anders in de
praktijk. Normaal, als je van vakantie terug komt, ben je na een paar dagen wel
weer in je oude routine terug. Maar dat is nu niet zo. Nu zijn de
omstandigheden ook wel anders voor mij. Ik ga niet na een weekje gewoon weer
naar mijn werk. Ben bezig om mijn eigen bedrijf op te richten en zit sinds 3
september in een starters regeling. Dus van een normaal dagritme is geen
sprake. En ik kom thuis en ben niet (meer) alleenstaand, maar gezegend met een
vriend. Allemaal anders.
Tijdens de laatste dagen
van de reis vond ik het echt tijd om weer naar huis te gaan en ik dacht, dat ik
ook wel even genoeg zou hebben van het reizen, maar dat is niet zo. Ik zou zo
weer op pad willen.
In de eerste week na
terugkomst ging alles nog over de reis. Het welkom was geweldig! Zo veel mensen
waren naar Rijen gekomen om ons binnen te halen. Dat is rijkdom!
En overal werd gevraagd
hoe de reis was. Dat is nu wel wat minder, maar toch word ik er nog steeds mee geconfronteerd.
Ik tref nog steeds mensen die ik nog niet had gezien sinds onze terugkomst en
ontmoet nieuwe mensen via Leonard, mijn vriend, die, zoals blijkt, vol trots
over ons avontuur heeft verteld.
We hebben gemerkt, dat er heel
veel mensen ons hebben gevolgd via Face Book en ons blog. Echt overweldigend.
Zoveel pageviews hadden wij echt niet verwacht. Zelfs nu we terug zijn blijft
er gelezen worden. Al over de 16.000! En al die reacties op FB…. Eerlijk is
braaf: het blog was veel werk, maar juist door alle belangstelling zijn we er
mee door gegaan, ook toen mijn laptop uit viel. Door het uitvallen van de
laptop merkten we ook, hoe snel je details vergeet en dat maakte ons nog
gemotiveerder om het blog bij te houden.
De afgelopen weken hebben
vele mensen ons eigenlijk dezelfde vragen gesteld: wat vond je het mooist, het
meest indrukwekkend? Wat is je het meest bijgebleven? Welke bijzondere dingen
hebben jullie meegemaakt? Het antwoord is toch anders dan verwacht. Elke dag
was bijzonder, echt. En het meest bijzondere zit hem in 3 dingen: de natuur, de
mensen en de dingen die je over jezelf ontdekt.
De natuur is niet
moeilijk. We zijn door de meest fantastische gebieden gereden, met een enorme
variëteit. Voor mij was het zelf rijden in de woestijn een nieuwe ervaring en
hoewel we niet echt door het zand zijn gegaan (buiten een paar stukjes om,
waarbij het zand op de weg was gewaaid), maar gewoon op het (weliswaar slechte)
asfalt er tussen door, was het apart. De Himalaya was toch wel het hoogtepunt
voor mij. Van de uitlopers in Nepal en bij Shimla en Dehra Dun tot de grote
hoogtes richting Leh. Prachtig! Daar vond ik het motorrijden ook het leukst.
Toen we terug kwamen op de meer begaanbare wegen in Pakistan en Iran, vond ik
het rijden minder uitdagend. In die paar weken Himalaya heb ik zoveel geleerd.
We hebben gefilmd (komt echt nog) en als ik naar het filmpje kijk wat ik
gemaakt heb vlak voor Srinagar, onze laatste echte afdaling, dan hoor ik
mijzelf ook zeggen, meerdere keren, dat ik dat een aantal weken daarvoor niet
had gekund. Wauw, Ik zie mijzelf daar rijden op een smalle, bergpas; de weg
mega slecht, waterpassages, veel verkeer en dan ga ik daar, links rijdend,
tussen vrachtauto’s en het ravijn door op de halve meter die over blijft….. De
hele pas naar beneden staand op de motor, bocht na bocht…. Ik weet nog, dat ik
mij als een vis in het water voelde die dag. Het was daar ook zo mooi. Wat
lager in de bergen, op “maar” 3500m….. Veel groener, mooie stroompjes en in het
landschap, van die gekleurde tentjes van de nomaden die daar veel leefden.
Kuddes schapen en geiten op en naast de weg….. Indrukwekkend…..
En dan de mensen. Wat een
verschil met onze cultuur. In de Ashram, waar ik 1,5 week verbleef voor de
motortocht, werd er in de groep al gevraagd wat we het meest bijzonder vonden
van onze ervaringen in India. Dat zat hem voor mij toch echt wel in de mensen,
de cultuur. Het was anders als dat ik had gedacht. Ik had een ander soort
spiritualiteit verwacht. De mensen in India leven extreem in het hier en nu. We
merkten, dat er door de meesten niet veel werd nagedacht over morgen, oorzaak
en gevolg. Er werd niet zo veel naar verbanden gekeken. Oftewel: de voorste
hersenkwab is daar minder aan het werk. Lastig voor ons, denkers, maar een
verademing tegelijkertijd, totdat je echt iets moet regelen, want dan snap je
elkaar niet. Wat een verschil in belevingswereld! We kunnen veel van elkaar
leren. En dat was dan ook mijn conclusie. Het gaat om balans. Het is overal
anders, maar niet beter of slechter. Ik werd gesterkt in mijn gedachten, dat
het belangrijker is om te kijken of mensen tevreden zijn, gelukkig, of ze nog
kunnen lachen. En om eerlijk te zijn: India is in doorsnee een financieel arme
land, maar of de mensen daar ongelukkiger van zijn? Ik zag in ieder geval meer
lachende gezichten dan hier op straat in Nederland.
Bizarre puntjes: veel
Indiërs gaan naar een astroloog. Astrologie is een echte, serieuze wetenschap.
Er zijn vele universiteiten die daar in gespecialiseerd zijn. Geen vage
bedoening dus. Handlezen kan bijna iedereen. Ik moet er wel bij zeggen, dat de
islamitische inwoners hier minder mee hebben. Ik ben zelf in Jaipur, een
belangrijk centrum van astrologie, naar een astroloog gegaan en ik was verbaasd
over de mensen die daar in de wachtkamer zaten. Net als bij ons bij de
huisarts. Er zat een meisje, dat kwam vragen naar welke middelbare school ze
moest gaan. De Astroloog was een beroemd man. Hij had beijvoorbeeld hier in
Leiden op de universiteit verschillende lezingen gegevn over zijn vakgebied.
Later, tijdens mijn
verblijf in de Ashram in Rishikesh, ontmoette ik een man die probeerde via
buitenlandse contacten aan een baan in het buitenland te komen, want de
astroloog had gezegd, dat hij een betere baan zou krijgen. Hij was dus op een
hele rare manier op zoek naar een betere baan. Ook een andere manier van
“spiritualiteit” die ik in mijn gedachte had. Hier is spiritualiteit nog een
beetje mystiek. Het bezoeken van een astroloog of medium niet bepaald
dagelijkse kost en daar is het de normaalste zaak van de wereld. Onvoorstelbaar
voor ons. En voor mij heel vreemd. Het is niet speciaal meer om spiritueel te
zijn en de manier waar er mee omgegaan wordt is verre van intuïtief.
Het verblijf in Rishikesh
was sowieso bijzonder. De yogalessen waren zwaar voor mij omdat ik eigenlijk
veel last had van mijn rug en been. Een grote zorg, omdat ik bang was, dat het
niet zou gaan met motorrijden. Maar de groep was zeer speciaal. Ik heb met een
aantal van hen nog steeds contact. Er waren o.a. mensen uit Canada, USA,
Mexico, maar ook uit India zelf. Een bijzondere manier om mensen/ culturen te
leren kennen… En wat is gedurende de gehele voorbereiding van de reis en de
reis zelf heb meegemaakt: iedereen vond het zo bijzonder. Ik zelf eigenlijk nu
pas. De Yoga groep had van alles georganiseerd en zelfs cadeautjes gekocht voor
mij…… ongelofelijk……
Over het algemeen kan ik
van de mensen in alle landen tot en met Hongarije zeggen, dat de
vriendelijkheid en de bereidheid om te helpen enorm was. Wel wat afnemend hoe
meer we naar het westen kwamen, maar toch bleef er dat grote verschil. Wie,
hier in ons koude kikkerlandje, zou er een reiziger laten overnachten in zijn
huis? Wie nodigt diezelfde reiziger uit voor een maaltijd? Wie zou voorrijden
naar een hotel of andere gelegenheid? Wie zou er stoppen als er iemand met pech
langs de weg stond? Of verward op de kaart stond te kijken?
Ik schaamde mij echt. Wij
doen dat niet zo makkelijk…. Toch dacht ik op die momenten terug aan al die
mensen die ons belangeloos hebben geholpen om deze reis te kunnen maken. En dat
waren er velen. En daarbij waren ook mensen, die echt geen enkel (commercieel)
belang hadden bij hun hulp. Denk aan Theo bij Aberson, een bedrijf die o.a.
bakstenen levert aan architecten. Geen enkel belang. En dan toch helpen. We
kunnen het wel! (wel erg vervelend om te horen, dat ook daar de crisis heeft toegeslagen en juist Theo waarschijnlijk zijn baan kwijt is....)
Soms was de overmaat aan
bereidwilligheid tot hulp ons ook wel te veel. Het ging soms te ver en werd
opdringerig. Zoals bij die ene keer in Isfahan, waar we werden geholpen door
een stel, dat ons voorreed naar een hotel, Wij keurden het hotel af, omdat er
geen goede parkeerplaats was voor de motoren…. Sneu natuurlijk, maar realiteit.
Na heel veel bedankjes zijn wij verder gaan zoeken en tot onze grote verbazing
stonden ze opeens voor ons neus in het uiteindelijk hotel. Ze wilden mee naar
boven. Deden dat ook in de andere lift (ja, die had je daar) gingen echter weer
naar beneden, toen ze zagen dat wij niet echt interesse hadden, maar bleven ons
bellen via de receptie…. Vervelend…..
In India werd er echt voor
ons gezorgd. Bij onze problemen met het inklaren van de motoren zijn we meer
geholpen, dan we ons op dat moment hebben beseft. Zonder dat wij het wisten,
werd er naar belangrijke mensen gebeld, waar wij onze stempels nog van moesten
hebben en hebben we dingen meegemaakt, waar elke Indiër nog versteld van zou
staan wat betreft de hulp van belangrijke mensen bij verschillende instanties.
We hebben op vele plaatsen met het hoofd van de regio persoonlijk contact
gehad. Denk aan het inklaren en bij het verkrijgen van onze permits voor de
Spiti Valley. Daar wilde ik zo nodig een Indiase nummerplaat meenemen. En daar
stonden we. Midden in het kantoor van de Districts Commander (DC). Rondom zijn
bureau alleen maar mensen in net pak, beleeft zittend en wachtend totdat zij
aan de beurt waren en wij walsen daar binnen in motorkleding, vies etc, maken
een grapje en vragen rechtuit wat we wensen. Totally not done! Maar die DC
moest er wel om lachen. Heeft de hele dag te maken met ja knikkende,
onderdanige mensen. Datzelfde hebben we ook in Pakistan beleefd bij het
organiseren van onze escorte richting de Iranese grens. Dan sta je toch wel
even raar te kijken als de mensen die dat kantoor binnen komen in de houding
springen of zeer onderdanig buigen voor de meneer DC…
In Turkije werden we
verrast door de heren van de motorclub uit Erzurum. Wat een hulp hebben wij
gehad bij het zoeken naar een nieuwe achterband! Niet alleen werden we naar een
bedrijf gebracht, er werd ook de bandenspecialist, Doğan, opgetrommeld, de band
werd via internet besteld in …. 500 km verder weg en werd voor mij betaald door
Murat via internetbankieren. Natuurlijk
heb ik geld gepind en het aan Murat terug gegeven, maar toch! De zoon van Ismail,
Mustafa, werd opgetrommeld om te tolken, hoewel Berk, heel slim, google
translate inzette voor het betere vertaal werk. De hele tijd zijn ze bij ons
gebleven en hebben zelfs nog een hotel voor ons gezocht. Ook daar werden we
heen begeleid en er werd een plek geregeld in de parkeergarage voor de motoren.
Of dat het al niet genoeg was, werden we ’s avonds uitgenodigd voor een kopje
thee in de theetuin. Kökşal kwam ons
ophalen. Er werd eten voor ons gehaald toen bleek, dat we nog niet hadden
gegeten en al die tijd was er contact met de bandenmonteur of de band er al was
en of ie klaar was. En dat was hij, om 23:30!!! Op zaterdag avond!
Een geweldige ervaring
trouwens, zo’n theetuin. Het is een soort park met luxe picknick banken, waar
je van te voren een samovar (grote theekan) kunt huren. Kökşal had nog “gebak”
meegebracht. Een plaatselijk gerecht, gemaakt door zijn vrouw. Heerlijk. Tja…..
vrouwen hebben we niet zo vaak gesproken tijdens onze reis……
De mensen dus…..
In Iran kwam voor mij pas
het echte besef wat het is om in een “vrij” land te leven. Wat een vreselijke
ervaring was het om in zo’n mooi land je te moeten gedragen als ondergeschikte.
Als leven in een gouden kooi. Het land is prachtig, de infrastructuur geweldig,
nooit hebben we zulke mooie wegen gezien! Maar vrouwen in het bijzonder zijn
daar niet veel waard. Je hebt niks te zeggen. We hadden al weken gereisd en
werden niet goed genoeg gevonden om zelf voor onze paspoorten te zorgen. Nu
bleek achteraf wel, dat meerdere reizigers begeleid werden. De Nederlandse
groep van Ride On Motortours (van Dafne en Rob) werd door heel Iran begeleid,
bleek, toen wij de groep troffen in Turkije. Ze moesten er nog heen, maar het
was wel al geregeld. Zo zie je maar. Wij wisten het niet, de andere
motorrijders die wij hadden getroffen en al in Iran waren geweest, waren niet
begeleid. En hoewel we van te voren ons zeer bewust waren van de
tegenstellingen die we zouden tegenkomen, bleken we ons hier niet aan te kunnen
aanpassen…..
Het is je niet voor te
stellen hoe het is als je nergens kan dansen. Discotheken/dans/ feest
gelegenheden zijn al sinds jaren verboden. Er was een feest in ons hotel, maar
het leek wel een begrafenis! Er werd nauwelijks gelachen… En dat is dan nog
maar 1 ding…….
Achteraf ben ik wel
geschrokken van ons gedrag in Iran tegenover de politie en het leger. We waren
zo kwaad en best agressief. Gevaarlijk…. We hebben geluk gehad, dat we niet
zijn vastgehouden. We waren echt erg. Vechten, schreeuwen tegen de politie en
militairen….. De Iraniërs om ons heen waren volgens mij totaal gechoqueerd. Wat
doet dat veel met je, als je machteloos moet toezien, dat je niks te zeggen
hebt…… Misschien dan toch wel de meest indrukwekkende ervaring van de reis…..
We waren beiden zo verbaasd wat het in ons los maakte en hoe wij werden en
reageerden… Ik herkende mijzelf niet meer. Bizar.
En wat doet zo’n trip dan
met jezelf…. Dat is wat je vaak leest. Mensen veranderen door een dergelijk
avontuur. Dat klopt ook wel. Het is alleen veel subtieler dan verwacht. Toen ik
wegging, had ik een soort missie. Dat doe ik wel vaker als ik op vakantie ga.
Ik neem dan een “doel” mee. Bijvoorbeeld: ik wil inspiratie opdoen ten behoeve
van mijn startende bedrijf. In het verleden heeft dat tot geweldige
ontmoetingen geleid. Ik weet nog, dat ik een paar jaar geleden al van baan
wilde veranderen en meer wilden gaan coachen. In die vakantie kwam ik zoveel
coaches tegen.
Nu dus: inspiratie voor
mijn bedrijf. Vooral spiritueel. En het oude achter mij laten. Dat laatste is
zeker gelukt. En er waren absoluut letterlijk momenten, dat ik input kreeg voor
mijn werk. Vooral de jongeman in Pooh, die, ook weer geheel belangeloos, zijn
laptop kwam uitlenen toen het internetcafé te vroeg was dichtgegaan en we echt
contact metsen hebben met Nederland vanwege onze visa problemen (de laptop deed
het helaas ook niet). We hadden zo’n interessant gesprek. Wat een inspirerende
man! Hij was bezig om zijn plaats Pooh naar een “hoger” niveau te brengen. Al
eerder vertelde ik over de mentaliteit van de Indiërs, van het leven in het
hier en nu. Het grote nadeel daarvan is, dat er niet veel wordt nagedacht over
de toekomst. Ook niet in het bedrijfsleven. Het grootste deel van de bevolking,
vooral op het “platte” land, is ondernemer. Velen hebben een winkeltje. Zo’n
winkeltje is vaak al eeuwen in de familie en dat zie je ook. Buiten het feit,
dat de infrastructuur ook nog eens heel anders is: alle slagers zitten in dezelfde
straat, alle bakkers etc, ziet alles er ook nog eens hetzelfde uit.
De jongeman, Hishey Negi,
probeerde meer toeristen te trekken naar Pooh. Het grote afval probleem was in
zijn nadeel. Overal ligt vuil… Maar dat probleem ligt diep geworteld in de
samenleving: er zijn geen afvalbakken…. Heeft ook geen zin, want er is geen
ophaaldienst…. Heeft ook geen zin want er is geen verzamelplaats, en die heeft
ook geen nut, want hoe wordt het verwerkt? Lastig probleem dus! Ook de al
eerder genoemde mentaliteit was een probleem. Niet tot nauwelijks nemen van
initiatieven…. Dat wordt er duidelijk uitgestampt op school, bleek…. Doen wat
de leraar zegt…..
Hishey werkte dan ook een
aantal uur als docent op de lagere school, waar hij probeerde om de kinderen
meer aan te zetten tot “zelf denken”. Het school systeem is erg schools
(grappig, dat zo’n woord veelzeggend is… schools): je moet precies doen wat de
leraar zegt. Er is weinig ruimte voor eigen initiatief. Hier zag ik wel een
link met ons school systeem. Hoewel het al vele malen beter is als daar, kampen
wij toch ook nog met een systeem waarbij vooral de manier van toetsen wel erg
linkerhersenhelft georiënteerd is (stampen en produceren). Veel overlap in hoe
we kinderen, die van nature heel goed kunnen voelen wat goed en slecht voor ze
is, beïnvloeden met onze regels. Veel problemen in onze maatschappij bij
volwassenen zijn mijns inziens te herleiden op dit feit: we leren af om op ons
gevoel te vertrouwen. Wij, in het westen, leren als geen ander om vooral overal
bij na te denken. We negeren alle tekenen/ waarschuwingen van ons lijf.
Nu is dat in India wel minder.
Mensen zijn erg intuïtief, maar toch…. Marika merkte een keer op, dat je aan de
manier waarop mensen acteren in het verkeer kon zien hoe de mentaliteit in dat
land/ landstreek is. Klopt wel: In India is het een zooitje. Iedereen rijdt
door elkaar, maar iedereen ziet iedereen. In Iran was het gewoon gevaarlijk.
Ook daar rijdt iedereen door elkaar, wel minder, maar iedereen wil de eerste
zijn. Het verschil is, dat intuïtie daar geen deel van uit maakt: oftewel: er
wordt alleen vooruit gekeken op de eigen rijbaan en de rest moet het maar
uitzoeken. In Iran hebben we de meest gevaarlijke situaties meegemaakt, ondanks
de mooie infrastructuur en goede wegen.
Via het contact met Hishey
kreeg ik dus het inzicht, dat we ver van ons zelf af staan als volwassenen en
dat we veel goede dingen afleren als kind…..
Wat voor mij achteraf ook een
groot inzicht was, is dat het makkelijker is om te reizen in een land waar je
moet overleven. In een land waar alles is en waar je op elke hoek van de straat
alles kunt krijgen wat je nodig hebt, was het voor mij moeilijker. Te veel
keus. Ook het samen reizen is veel eenvoudiger in minder bedeelde landen. Je
dag doelen zijn eenvoudig: we moeten eten, slapen en we hebben een veilige plek
nodig voor de motoren (onderste laag van de piramide van Bateson). Niks meer en
niks minder. Er valt dus weinig te bediscussiëren. De problemen met het samen
reizen begonnen voor mij pas, toen we in Turkije kwamen, vooral in het
westelijke deel, waar de levensstandaard nagenoeg overeen komt met de onze. Te
veel keus, luxe. En daar kun je “ruzie” over maken.
Het was voor mij in het
begin wel even wennen om niet alleen te reizen. Ik woon al jaren alleen en ga
al net zo lang alleen op vakantie. En nu 24/7 samen met iemand, die ik dan ook
nog eens nog niet zo lang kende…. In het begin wel ff wennen…. Gelukkig waren
we het over de belangrijkste dingen eens: we zijn beiden niet van die
museumbezoekers en zien liever wat er zich achter de schermen in het dagelijkse
leven afspeelt. Dat begon al in Delhi, waar we de eerste de beste dag al
besloten om de bekende attracties links te laten liggen en de kleine steegjes
in te gaan. Prima match dus.
Natuurlijk hebben we ons
geërgerd aan elkaar. Maar dat zou je met iedereen hebben. Ik heb wel even nodig
gehad om mijn plekje te vinden naast Marika. Ze is een aanwezige
persoonlijkheid. Dat was ik ook, vroeger, maar ben wel veranderd in de loop der
jaren. Ik had in het begin dus moeite om niet te vervallen in mijn oude clowns
gedrag en vond het moeilijk om bij mijzelf te blijven en in mijn kracht te
blijven staan. Is gelukt hoor, maar had wel ff tijd nodig.
Ik herken, nu ik terug ben
in Nederland, mijn moeite om keuzes te maken. Ik heb het moeilijk met al die
keuze mogelijkheden. Ik heb het moeilijk als ik boodschappen moet gaan doen in
de AH. Soms kan ik minuten lang voor een schap staan en moet dan geforceerd
kiezen. Mijn brein begint dan enorm na te denken: wat is het beste, lekkerst,
goedkoopst, relatief gezien, waar heb ik het meest aan etc. Om gek van te
worden! Heerlijk was dat, als je gewoon blij bent, dat je, na soms uren zoeken,
uiteindelijk shampoo hebt gevonden. Welk merk? Niet belangrijk, hoe het ruikt?
Niet belangrijk enz enz. Ik begrijp nu ook mijn wens om ergens te willen wonen
waar het rustig is, in de natuur, met veel ruimte om mij heen….
Voor Marika was dat anders,
denk ik. Ik had het gevoel, dat zij weer een stukje hervond van zichzelf toen
we meer en meer richting de ons bekende beschaving kwamen. Ik denk ook, dat het
daarom wat moeilijker werd, het samen reizen. Niet dat we echt problemen hebben
gehad, maar het zit in de kleine dingetjes. Of was het toch de aanpassing die
ik zag aan onze cultuur……
Achteraf besef ik mij ook
pas echt wat we hebben meegemaakt en waar we zijn geweest. Als je er bent, sta
je niet meer bij stil, dat het anders is. Het is gewoon zo. Pas toen ik ons
blog bekeek, ergens in Turkije, en die foto zag waar wij in Pakistan bij een checkpoint
staan, werd ik mij bewust van de uitzonderlijke situatie waarin we ons toen
bevonden. Het lemen hutje, de kleding van de politieagenten, de Tata truck met
geweldige beschilderingen… En daar zitten we, een foto verder, totaal op ons
gemak, in het hutje op een plastic tuinstoeltje (nee niet van Jardin) aan de thee,
die gemaakt was op een houtvuurtje door een van de agenten al hurkend….., met
geweren om ons heen tegen de muur staand. Lachend…. Gewoon…. Echt bizar. En zo
was het ook. Pas toen we Pakistan bijna uit waren, besefte we ons het echte
gevaar waar we in verkeerd hadden, maar je voelt er niks van. Pas toen ik vroeg
of die enorme mitrailleur ook echt gebruikt werd, ik de verbazing zag in de
ogen van de man en hij aangaf dat er dagelijks met scherp geschoten werd, werd
het mij echt duidelijk: het was daar echt niet pluis…. Hoe gemakkelijk je je
aanpast aan de omstandigheden. Wat een enorm adaptatievermogen hebben we…..
Ook besef ik mij, dat we,
door die aanpassing, nooit hebben beschreven hoe een dag er voor ons uitzag. Het
werd voor ons normaal en daar schrijf je niet over. ‘s morgens vroeg op. Vaak
al voor 06:00u, zodat het niet zo heet was om alles op te laden en tijdens het
rijden. Vaak aten we wat fruit, de dag er voor of die ochtend nog ingekocht. We
vertrokken meestal tussen 07:00u en 08:00u. Rond een uur of 10:30u aten we dan
wat uitgebreider. Marika nam dan haar favoriete gebakken eitjes. Als ze niet
wisten hoe, dan bakte ze ze zelf. Tussen de middag, wat soms ook wel 14:00u
werd, aten we weer. In de Himalaya was de Tukpa erg favoriet: soep met noedels
en groente. Ook goed om de vochtbehoefte aan te vullen. We dronken wat af! Je
verliest liters vocht door de warmte, de hoogte en niet te vergeten de
inspanning, want het rijden was pittig in de bergen. We hadden daarom ook een
multi mineral preparaat bij ons om de mineralen huishouding op peil te houden.
Ook geen overbodige luxe. Dat wordt vaak vergeten. Je verlies niet alleen
vocht….
We hebben trouwens overal
gegeten. Echt overal. In het begin nog wat aarzelend en we keken wel goed uit,
maar we moesten soms gewoon wel langs de weg iets kopen. Iets anders was er dan
niet. We zijn beiden een dagje niet lekker geweest. Voor mij was dat door de
warmte, vermoeidheid en ook wel het eten. Alles samen. Ik was een nacht
behoorlijk van de leg. Had het zo koud…. Maar ’s morgens ging het weer. Marika
is een dag ziek geweest en we hadden toen net toevallig bij de Mac gegeten.
Daar kan het dus niet aan gelegen hebben. Ook de combi van vermoeidheid en
warmte…. We waren achteraf gezien best vermoeid van alles. De relatieve rust
vanaf Turkije was dan ook geen overbodige luxe.
Onderweg stopten we voor
foto’s en “hoge nood”. Meestal hadden we een duidelijk doel waar we heen
wilden, maar een bijna ongeschreven wet was toch wel, dat we voor 18:00u
onderdak wilden hebben. Dat is in de meeste gevallen gelukt. Dat was nog wel
eens lastig. We hebben in een aantal plaatsen heel wat hotels en guesthouses
van binnen gezien. Grootste problemen: plek voor de motoren, viezigheid, en als
het nodig was: afwezigheid van verkoelende middelen, lees airco of fan. Dat de
hitte een beperkende factor was, beseften we ons pas goed tijdens onze laatste
reisdagen. Het regende toen en het was relatief koud. We hadden echt veel meer
energie. Die hitte hakt er echt in.
De motoren waren voor het
zoeken van onderdak deels een hindernis, maar eigenlijk is er overal wel een
plekje gevonden van hotellobby tot privé parkeerplaats van de hoteleigenaar en
van een ziekenhuisparking naast het lijkenhuis….. Diezelfde motoren hebben voor
ons echter ook vele deuren geopend. Wat een attractie waren wij: twee vrouwen
maar vooral die twee BMW’s. De droom van menig man. Hoe snel het zwart van de
mensen zag rondom onze buffels….. Ongelofelijk.
Aangekomen bij ons
verblijf was het: bagage naar de kamer brengen, douchen, de was doen (elke dag,
tijdens het douchen of in een emmer/wasbak), eten, de dag van morgen plannen,
nog wat op je bed liggen lezen en dan slapen. Op de dagen dat we wat meer tijd
hadden, hebben we ons blog bijgewerkt. De tijd die we in ons blog hebben
gestoken kan ingeschat worden op zeker 4 – 6 uur per week. Oh, en natuurlijk
werden er ook dagelijks onze gemaakte foto’s uitgewisseld. Vast item! En dan de
dag erop weer opstaan inpakken…….. Of we bleven nog een dagje!
Deze dingen, eigenlijk
hele globale dingen, wel voortkomend uit dagelijkse kleine belevingen, zijn de
dingen die het meest bijzonder blijken te zijn. Niet dat ene moment daar, maar
wat het allemaal met je doet en de dingen die bijna ongemerkt gebeuren….
We zijn weer thuis…… Ik
ben nog steeds niet helemaal thuis. Had ook echt een break nodig om weer een
beetje bij mijzelf te komen. Al die tijd met iemand reizen, zoveel indrukken
opdoen. Veel beseffen na afloop. En dan ook thuiskomen zonder baan, met vriend.
Leonard en ik hebben pas echt wat sinds 4 weken voor mijn vertrek….. Poeh, het
was bijna te veel. Een paar dagen weer even alleen zijn, letterlijk in een
hutje op de hei, had ik echt nodig om alles, zoals ze zeggen, een plekje te geven.
Even kijken of ik ook nog alleen gelukkig kan zijn…. En dat kan ik nog! Heel
belangrijk.
Die motor van mij is nog
veel belangrijker geworden dan voorheen. Ik kan nog meer genieten van een
ritje. En niet alleen omdat ik steeds meer kan lezen en schrijven met mijn
buffel….
Hij heeft een enorme
opknapbeurt achter de rug. Er moet nog het een en ander aan verspijkerd worden.
Komt wel, van de winter, als ik echt even niet meer wil rijden.
Maar nu eerst: geld
verdienen, zodat ik(we) weer op reis kan (kunnen) …… Liefst morgen al……
In de komende weken ga ik
aan de slag om een soort van overzicht te geven van alles wat met de
organisatie van de reis te maken heeft gehad. Van reisschema tot “ wat hadden
we mee” en tips.
Ook zal ik een poging gaan
wagen om uit het vele filmmateriaal iets moois te brouwen… De camera, die ons
ter beschikking is gesteld door Bear Devil, voorheen Bullet HD, heeft het prima
gedaan. Ik sta nog steeds versteld van de kwaliteit wat er uit zo’n klein
cameraatje komt! We hebben uren film. Met dank nog Taco! Die camera heeft veel
moeten doorstaan, maar bleef het doen! Er komt trouwens binnenkort een nieuwe
versie van uit, met afstandsbediening. Dat is een hele verbetering, want
afstandsbediening is eigenlijk een must.
