Het is al weer vijf jaar geleden dat Marika en ik aan de keukentafel onze reis aan het voorbereiden waren en nog steeds lijkt het net zo actueel als toen. Er gaat bijna geen dag voorbij dat ik niet aan deze reis denk.
Inmiddels heb ik vorig jaar een tweede verzoek gestart, dit keer alleen en dat alles als gevolg van ons India avontuur. Het heeft mij zoveel zelfvertrouwen gegeven. Nu is het niet voor iedereen hetzelfde, maar ik kan zeggen dat het mijn leven wel veranderd heeft. Ik heb een totaal gevoel van vrijheid ervaren en ook het tegenovergestelde destijds in Iran. We hebben oorlogssituaties meegemaakt en een enorme gastvrijheid, overal waar we kwamen. Iets waar we af en toe een schaamtegevoel bij kregen, omdat wij in Nederland niet zo snel zo gastvrij zouden zijn. Ik heb gemerkt dat het mogelijk is om snel te leren als het moet. Mijn off-road ervaring was niet bepaald geweldig, maar tijdens de reis moesten we wel over de wel gedocumenteerde dangerous roads. In het begin echt angstig maar binnen no-time reden we fluitend de moeilijkste bergpassen. Hier heb ik mijn liefde voor dit soort terrein ontdekt. Blijkbaar houd ik van uitdagingen met de elementen. Het geeft een onbeschrijfelijk gevoel van triomf om door het lastige terrein te rijden, dat heb ik vorig jaar weer mogen ervaren tijdens mijn reis richting Mongolië over de Pamir Highway.
Voor ons is het altijd vanzelfsprekend geweest dat wij dit konden, gingen doen, maar steeds blijkt dat anderen het uitzonderlijk vinden. Dat we het zonder al te veel problemen hebben doorstaan is ook wel iets. Inmiddels heb ik ervaren, dat motorpech of een ongeval niet tot de uitzonderingen behoord op reizen zoals dit. We hebben mazzel gehad. Of lag het toch aan onze overtuiging dat we het gewoon gingen doen! We hadden beiden geen enkele bedenkingen. Niet dat we naïef waren. We wisten best wel dat Pakistan en Iran een uitdaging zouden gaan vormen, maar toch…
Dat een ervaring als deze nooit verjaart, blijkt wel uit de reacties die we nog steeds krijgen. Voor mij heeft het menig sollicitatiegesprek opgeleukt en blijft het een onderwerp van gesprek op feestjes en partijen. Toen ik in februari een reactie schreef op een promomailtje van Promotor en MotoMe had ik niet kunnen verwachten dat we uiteindelijk de nationale TV nog eens zouden behalen. Bart Verhoeven reageerde vrij snel op mijn mail waarin ik vroeg of er interesse was voor een artikel in de promotor. Dat van een artikel was niet zijn afdeling maar hij wilde ons wel interviewen. Pas toen we hem troffen op de motorbeurs in Utrecht kwamen we er achter dat het om een interview ging voor het TV programma MotoMe op RTL7. Heel leuk om mee te maken, kan ik je zeggen.
Hopelijk stimuleert ons verhaal anderen om over die toch wel lastige streep te komen van dromen naar doen. Als wij, twee vrouwen van niet meer zo jonge leeftijd dit kunnen met deze zware motoren, dan kan iedereen het! Wat wel belangrijk is om te weten is, dat de ervaringen die wij in de verschillende landen hebben beleefd voor anderen heel anders kan zijn. Mijn eigen ervaring vorig jaar in Iran bijvoorbeeld was totaal anders dan die van vijf jaar terug. En wat de één als lastig ervaart, ziet de ander als peanuts. Maar één ding is altijd hetzelfde: Mensen zijn mensen zoals jij en ik, waar je ook bent, met allemaal dezelfde basisbehoeftes. En de hartelijkheid van de mensheid is ongekend (met uitzonderingen daargelaten, maar die heb je overal). Ik zou willen dat we in ons dagelijks leven wat meer ‘op reis’ zouden zijn.
Interview met Bart Verhoeven van MotoMe Maart 2017
In ieder geval heeft het mij er toe aangezet om onze reis met de motor te gaan doen na een gesprek met Marika. Als 2 vrouwen het kunnen dan moeten wij het als stel zeker kunnen. Dat ene duwtje had ik net nodig. ��
BeantwoordenVerwijderen