De eerste etappes op de GSsen: naar Varanasi

En dan eindelijk kunnen we vertrekken! Na een warm afscheid van het voltallige personeel van Hotel Golden Apple verlieten we eindelijk Calcutta. Na een uur waren we er uit. Naderhand bleek, dat het sneller had gekund, mijn GPS stond ingesteld op het vermijden van snelwegen.... Het enige vinkje dat niet op “groen” stond.....

De snelweg op, National Highway 2. Een snelweg van ruim 1000 km lang, 4 baans. Je zou denken dat je het kan vergelijken met de A 2 oude stijl. Nou, dat lijkt zo. De weg is prima, niks op aan te merken, maar het verkeer..... J moet niet raar staan te kijken als er een koe, geit, hond of mens, met of zonder fiets, brommer of wat dan ook, plotseling de rijbaan oversteekt.... En spookrijders.... een echt Nederlands begrip, hier is het heel normaal. Vracht wagen, motoren maakt niet uit, het kan je zo maar tegemoetkomen, zowel op de linker als op de rechter baan. En netjes links rijden? Echt niet. De vrachtwagens hebben geen voorkeur voor rijbaan, of eigenlijk wel blijkt. Bepaalde vrachtwagen rijden wel links, en anderen, bijvoorbeeld tankwagens, blijven gewoon rechts rijden. Rijden ze harder dan? Wel nee, eerder langzamer... slalommen, toeteren, we kunnen het inmiddels als de beste. Hoewel het duidelijk is, dat we niet in Nederland rijden, raken we allebei toch wel verveeld op zo'n highway..... Het is saai, ondanks alle hectiek om ons heen. Natuurlijk genieten we van de typisch Indiase taferelen, maar we zien uit naar Varanasi. We gaan het natuurlijk niet redden in 1 dag (700 km), we mogen blij zijn als we d helft redden. Onze max snelheid op de highway is rond de 100km/u, Harder kan het wegdek wel aan, maar laten de omstandigheden niet toe. Dan passeren we menig dorp, waar je doorkruipt. IN een van die dorpen besluiten we te lunchen. Ik stop bij een restaurant wat er nog het meest “westers” uit ziet en meteen worden we (weer) omringd door een horde belangstellenden. Waren we zelf eerst een bezienswaardigheid, zijn het u toch echt wel de motoren. Honderd en één vragen. Vooral wat ze kosten vindt men hier erg belangrijk. Ons standaard antwoord: The are used, and old. Nou, niet in hun optiek.

Als we heerlijk zitten te eten, worden we plotseling bevraagd door een man die zich voorstelt als reporter van het ,lokale tv station. Was ff gebeld bleek. Wij geïnterviewd, gefotografeerd, gefilmd, dat bevat je toch niet! Zijn we echt zo bijzonder?

Lunchplek met interview

Rond 17:00 gaan we op zoek naar een slaapplaats. Inmiddels zitten we echt in the middle of nowhere en er is geen hotel of guest house te bekennen. Het enige guest house dat we tegen komen blijkt vol. We zien een wegrestaurant, zo eentje die aan de voorkant helemaal open is, waar een bord bij staat “hotel”. Nou, dat zoeken we. Hete hotel blijkt in het restaurant te zijn: er staan een paar muurtjes als afscheiding, zonder deuren. We vinden het wel best. Het is er lekker rustig. De WC blijkt achter het restaurant: een stenen plat met gat en de wasgelegenheid een betonnen bak van 1 bij 2 meter die gevuld wordt met water uit de naast gelegen put. We wilden avontuur, dan krijg je het!

Nadat de motoren veilig in het restaurant zijn gezet en we onze schone spullen bij beriek hebben, gaan we om de beurt gebruik maken van de sanitaire voorzieningen. Poedel naakt staat Marika aan de waterbak, iets wat ik mij niet meer kan veroorloven. De tamtam is rond gegaan... Vanaf het buurthuis staat de hele familie pontificaal mee te genieten van mijn was actie en plotseling moeten er wel erg veel heren wat water hebben, maar het is gelukt. Wat waren we ranzig! Het is echt heet en er is geen draad meer droog. Onze voeten zien er niet uit. Totaal verweekt. Een zorg.

Van slapen komt niet veel. Het is mega benauwd in de hokje. Ik besluit mijn bank (hout) in het restaurant neer te zetten. Er is regelmatig aanloop, maar het kan mij niet schelen. Ze kijken maar. Niet bepaald uitgerust vervolgen we onze weg naar Varanasi. Het verloopt voorspoedig en al om 12:00u, na een uur of 5 rijden, rijden we Varanasi binnen. Lang leven de GPS! We rijden naar een vooruit gezocht hotel, wat we niet kunnen vinden, maar zijn wel in de goede wijk. We spreken beiden wat mensen aan en Marika blijkt geluk te hebben. We krijgen zelfs escort naar het Guest House, En daar alweer alle hulp! De koffers en tassen worden naar boven gebracht. We zijn er. Wel behoorlijk moe.

Na de bekende verfrissende, maar meer zeer noodzakelijk douche en een heerlijke lunch, besluiten we om eens een kijkje te nemen bij de Ganges. 

Allemaal dichtbij. We worden er zelfs heen gebracht Het is hier mogelijk nog heter dan in Calcutta. Vooral vochtig. Niet om uit te houden dat doen we dus ook niet al te lang. Wel waren we bij een van de beroemde plaatsen waar de lijkverbrandingen plaats vinden. En dan zou je denken, dat het daar gruwelijk stinkt, vooral als je weet hoeveel verbrandingen daar dagelijks plaatsvinden (400 – 500, en er zijn 2 plekken: 1 algemene en 1 voor alleen Hindoes. Beiden hebben deze capaciteit). Maar dat is niet zo. Er wordt speciaal hout gebruikt. Ons wordt uitgelegd hoe alles in zijn werk gaat: De lichamen van de overledenen worden het liefst zo snel mogelijk gebracht, van te voren gewikkeld in doeken op een brancard van hout. De familie reinigt het lichaam in de Ganges en legt het dan ergens neer. Dan volgt de papier kraam en andere procedures. Één daarvan is, dat de degene die het dichtst bij staat zich ook reinigt, laat scheren (het moet een man zijn vanwege het gevaar van zelfdoding van de vrouwen, die bij verlies van hun man in het verleden in het vuur sprongen omdat ze als weduwe verstoten worden, geen toekomst meer hebben). De man in kwestie kleed zich in het wit, Dit is de kleur voor “begrafenissen” hier in India, zuiver, daar draait alles om.

Als dan eindelijk het lichaam op de brandstapel wordt gelegd, loopt de witte man 5 x om de stapel heen. 1 keer voor alle elementen en de spirit. Dan gaat het vuur aan. Een verbranding duurt een uur of 3. Af en toe wordt het licjaam omgedraaid en dan zie je echt de botten.

Als het lichaam zo goed als geheel verbrand is, wordt het in de Ganges gegooid. Een indrukwekkende ceremonie.

Later op de avond, gaan we met een bootje de Ganges op om de Aarti te bekijken (zonsondergangsceremonie, net als in Rishikesh). En alweer zien we de verbrandingen maar dan vanaf het water. We volgen een deel van een ceremonie en zien nu echt duidelijk de lichamen op de brandstapel liggen..... 

 

Het bootje vaart verder naar de Aarti. Er zijn er dichtbij elkaar die elkaar nogal overstemmen. Hoewel het en prachtig schouwspel is, vond ik de Aarti in Rishikesh vele malen aangrijpender. We laten het drijvende “bloemstukje” met kaarsje te water. Een moment van bezinning en gedachten naar iedereen thuis.

Terug bij het Guesthouse eet ik nog wat, Marika heeft wat last van haar buik, gelukkig van korte duur en neem de tijd om te skypen met Leonard. Er is niemand in het restaurant behalve 2 man bediening/kok. Het is duidelijk laag seizoen, nauwelijks toeristen. Het hotel is dan ook bijna leeg op een Indiaas gezelschap na (13 man op 3 2 persoons kamers). Ze koken op de gang, eten op de gang , wassen op de gang. Grappig om te zien. De mannen in het restaurant zijn zeer geïnteresseerd in het hele skype gebeuren. Leonard heeft een webcam dus ze zien hem praten. Wie is dat? Nou, voor hier ben ik even getrouwd :) (dat jullie het ff weten). Leonard ging bij deze aankondiging (wist hij veel!) stoïcijns op zoek naar iets wat op een trouwring moest lijken. Zonder resultaat.

De volgende dag besluiten we wat rond te lopen. Het belangrijkste hebben we gezien en het is zo heet. Bij onze zoektocht naar een acceptabel restaurant, dat ook nog open is, komen we in een prachtig hotel, waar we 2 nederlanders treffen, moeder en zoon (Anita en David) zei hadden plannen om te gaan zwemmen. Plan is direct overgenomen. Wij na het eten direct terug naar het hotel, even een beetje bijkomen en toen hup naar een van de mega luxe hotels waar je gebruik kunt maken van het zwembad. Heerlijk! Hapje drankje je kent het wel! Toevallig treffen we daar Anita en David weer. Ze zouden naar een ander hotel gaan, maar dat was een no go.

owwww moeder wat is het heet

Heet? niks van gemerkt......

Toch op tijd terug, want de volgende dag stond de volgende uitdaging alweer op het programma: naar Nepal Katmandu! Redden we zeker niet in 1 dag, weer 700km en dan geen National Highway! We rekenen op 3 dagen......

En de motoren: ze doen het prima, hoewel ze toch het een en ander te verstouwen krijgen. De wegen zijn niet altijd even mooi. Ik ben om eerlijk te zijn mega trots op ons, dat we eigenlijk zonder veel problemen door de chaos en slechte weg omstandigheden laveren. We doen het toch maar even gewoon!