Iran en het grensgebied van Turkije

En zo zijn we in Iran….. De eerst ervaringen wat dubbel… We dachten van de polıtıe escortes af te zijn en dan dit. En bij het uitchecken blijkt, dat we nog lang niet van de police af zijn….. De juf achter de balie wilde opze paspoorten (alweer niet) afgeven. Die krijgt de politie, was het antwoord. Nou, niet dus. Met de paspoorten veilig weer in onze zakken, zijn we vertrokken naar Bam. 

Natuurlijk met onderweg de talrijke politieposten, maar daar hadden we weinig problemen. Hoewel sommige stops door de politie ook wel grappig waren. Ze wilden soms gewoon alleen maar even de motoren bekijken. En dan kwam weer dezelfde vraag: where are you from? in het enige engels dat ze kunnen.... En met een beetjke pech trof je een agent, die dan de paspoorten vroeg. En met het paspoort in de hand het niet nalaten kon om die ene engelse zin er uit te gooien: where are you from? Marika was het zo zat, dat ze ze aangaf dat die knuppel het paspoort in zijn handen had: kan je niet lezen? Bij mij werd er een keer gevraagd: what are you? duidelijk een gevallteje minder dan een beetje engels.... Ik beleef beleefd en gaf antwoord op de vraag: I am a person, waarop hij zei: you can go. ......

Het landschap: woestijn. Met hele harde wind…. Woestijn mooi, wind minder. Van Michael en Rosemarie hadden we een aantal overnachtings adressen gekregen en 1 daarvan was in Bam. Bij Akbar`s Questhouse. Ook wel Akbar English genoemd. Dat bleek een bekend adres in Bam en binnen no time stonden we voor de deur. Binnen gehaald, kopje thee, goed gesprek en de lunch werd verzorgd! Prima vertoeven daar! De kamers zijn basic en het is een duidelijk mannenhuishouden. Zelfs bij mij thuis is het een stuk netter en vooral schoner. Maar het gezelschap maakt veel goed. Heel veel. Een interessant stel daar. Buiten Akbar zelf komen er geregeld vrienden over de vloer en de broer van Akbar. Te gast zijn er, buiten ons, nog 2 fransen. Ze zijn onderweg met een Landrover met als einddoel Australie…… Ach, baas boven baas heet dat…. We zijn maar gewoon daarnaast.

We worden naar de oude stad gebracht door Akbar en zijn broer, waar de broer ons rondleidt door wat er nog van over is na de aardbevıng een jaar of 10 geleden… 

Er wordt welliswaar druk gebouwd, maar het aanzıcht ıs nog treurig…. Vooral het verhaal van Akars broer is hartverscheurend. Hij heeft, met zijn vrouw, uren opgesloten gezeten onder het puin, waarbij hij zijn rug heeft gebroken. In elke famılie is er wel iemand die het niet overleefd heeft. Zo is de dochter van Akbars broer omgekomen. Ze was zwanger van haar eerste kindje…. Bij het vertellen van zijn verhaal wordt hij zichtbaar ontroerd en grijpt veelvuldig naar zijn rug. Hetgene wat ik geleerd heb in de afgelopen jaren blijkt pijnlijk waar. Emotie en pijn worden gelinkt bij gebeurtenissen als deze. De man liep voor het vertellen van zijn verhaal nog fıef rond en nu was het een wrak. Steeds grijpend naar zijn rug… Wachtend op de auto worden we geregeld aangesproken door voornamelijk dames en meisjes. Een hele opluchting. Ons was voorgehouden (zoals wel meer andere dingen), dat vrouwen in Iran geen contact met je zoeken. Nou, niks van waar dus! Terug in het Questhouse wordt er weer eten verzorgd en zijn de vrienden van Akbar ook aanwezıg. Er volgen interesante gesprekken.

De volgende dag vertrekken we op advıes van de fransen en Akbar naar Sirjan. Akbar rijdt voor ons iut de stad uit.

Een mooie route door de bergen. En dat blijkt waarheid! Wat een prachtige omgeving. Als we uit de bergen komen stopt Marika ineens.

Ik vraag haar wat er is en ze zegt: zand voorop. Uh ja? Wat bedoel je? Zand voorop. Uh maak je zin eens af!  Duideşjk geaggiteerd zegt Marıka nogmaals: Zand voor Rob. Oooooo zand voor Rob. Rob Plas had ons gevraagd om uıt de Iraanse woestijn zand mee te nemen. Doen we graag! Zand voor rob dus….

In Sirjan vinden we in het begin van de stad een hotel. De parking ıs ın de pğarkeer garage er onder…. Een stijle helling met in het midden een trap. Tkennet denken we… Ik eerst. Toch weer ff kriebels in de buik. Dat was lang geleden, een rijtechnısche uitdaging. 

De wegen in Iran zijn namelijk super! In de lobby treffen we een Iranier die als tolk werkt voor chinesen die hier gedetacheerd zijn. Buiten het feit dat hij helpt met het vertalen in het engels, draagt hij ook nog eens onze tassen omhoog! En we worden uitgenodigd voor het diner die avond. Met de chinesen en zijn collega tolk. 

Het werd een memorabele avond. Het gezicht van etende chinezen, weer interessante gesprek en heerlijk eten. We werden meegenomen naar een lokatie waar vroeger een disco in zat. Nu een soort van lounchbar. Gedanst mag er niet meer worden in het openbaar. Eigenlijk thuis ook niet. We hebben overal in Iran dezelfde verhalen gehoord…. Van veel verschillende mensen…. Mooi land, fijne mensen, maar het isa leven in een gouden kooi… Er mag niks leuks, gezelligs. Vele media zijn voorzien van  sensuur; facebook kan niet onze website is onbereikbaar etc. Wat een ellende…. Je merkt het op straat. Er wordt weinig gelachen en de kleding voorschriften zijn streng. Wij lopen dus ook met sjawl, lange mouwen en broek lang. Toch is het ook weer niet zo, dat hier iedereen in een burka loopt. De kleding verschilt van plaats tot plaats. In Bam was het zeer liberaal, maar verder in Yazd bijvoorbeeld was het straatbeeld zwart van de burka`s…

En naar Yazd gingen we dus de volgende dag. 

Marika deed een beetje veemd die ochtend en wat bleek… ze had wakker gelegen van die oprit van de parkeer garage. Pijn in haar buik had ze er van. Ik was het inmiddels allang weer vergeten. Maar kreeg toen ook ff kriebels. Nıks gezegd natuurlijk. Meer van valt wel mee enzo. En wat bleek: we reden beiden lachend naar boven…

Bij de gebruikelijke zoektocht naar een hotel zagen we een mega mooi hotel: Hotel Dad. Hoewel het voor Iraanse begrippen prijzig was, vonden wij dat we dit wel verdiend hadden. Wouw, wat een mooi hotel! 

Zo doordacht gebouwd. Mooi door zijn eenvoud en oog voor details. Wat hier in Iran opvalt, is de goede service in hotels in het algemeen. Volgens mij een goede hotelschool dus. In hotel Dad hadden we niks anders verwacht, maar toch.

Yazd bleek als stad niet zo veel aan. De market bleek niet echt interessant en we hebben dan ook onze tijd goed verbracht in het hotel. Daar ook gegeten, omdat ons gezegd werd, dat je in het hotel geen hoofddoek hoeft te dragen. Tijdens het eten werde we wel aangesproken door een oudere heer, die toch wel aangaf, dat het niet zo heel erg gebruikelijk was. Hij vond ons revolutionair en dus eigenlijk was hij er helemaal voor. We kregen nog tips van hem voor hotels en routes. De mensen zijn zo aardig. Bij het vertrek de volgende morgen waren de dames achter de balie toch wel heel erg benieuwd naar onze motoren. Dat was duidelijk te zien aan hun gezicht. Bij wat aandringen kwamen ze kijken en na nog verdere aanmoedingingen stapten ze beiden op onze motoren. 

De enigen die op onze motoren mogen zitten zijn kleine kinderen en vrouwen!

En dan het hoogte punt voor ons in Iran: Esfehan. 

Marika had wat geld gekregen van een goede vriend, zodat we ons een keer goed konden verwennen in een goed hotel. Nu dus zei Marika. We zouden hier een extra dag blijven. We hadden een hotel doorgekregen, maar dat bleek zo mega duur en luxe, daar zou ik mij niet eens op mijn gemak voelen. Verder zoeken dus…. We werden aangesproken door een jong stel en zij reden ons voor naar een goedkopere optie. Dat vonden we niks en bedankten het paar. Marika had ook niet zo`n goed gevoel bij hun bedoelingen en we heben van te voren afgesproken: bij twijfel, nıet oversteken. Wij dus verder en na een tijdje hadden we iets goeds gevonden voor niet ter veel. Natuurlijk onze af ding praktijken weer uitgevoerd. Werkt super! Wel vreemd dat bij het inchecken plotseling dat stel weer voor onze neuzen stond... Of ze mee konden naar boven.... Echt niet. Ze hebben zelfs nog gebeld via de interne telefoon. Soms is het zo moeilijk om te geloven in de goedheid van de mens. Dat blijft voor mij toch wel een thema deze reis. Soms schaam ik mij als we zien hoe we geholpen worden. Dat zouden wij in Nederland nooit doen, maar soms is het lastig om te weten of het alleen maar goedheid is of dat er wat achter steekt... Verkoop... of zoals bij dit stel, toch wel iets crimineels!?

En Esfehan is echt mooi. Een prettige stad om te zijn en mooie gebouwen. Vooral het grote plein bij de moskee is super. Het plein wordt omringd door een bazaar. 

We troffen die avond direct een man die ons wel wilde rondleiden. Natuurlijk had hij bijbedoelingen. Hij wilde wel wat verkopen. Maar hij liet ons veel zien van wat er achter de schermen gebeurt. Hoe de tapijten worden gerepareerd en hoe tegeltjes worden geverfd. 

Echt interessant, vinden wij. We blijken beiden niet de standaard toeristen, die elk detail van elk gebouw willen weten. We zien liever het leven achter de schermen. En zo ontmoet je interessante mensen met interessante verhalen.

Omdat we geen van beiden ons fototoestel bij ons hadden, spraken we af voor de volgende dag. Zelf zijn we na de toer naar de bekende bruggen gelopen. Mooi.

Natuurlijk is het Ramadan hier en dat merk je wel een beetje. Maar in tegenstelling tot, alweer, de verhalen, konden we overal zonder probleem eten. Zelfs onderweg. Op de eerste reısdag in Iran vroegen we tegen lunchtijd naar een eetgelegenheid en tot onze verbazing was er 100 meter verder een restaurant waar pizza en sandwiches te krıjgen waren. Het zat vol……. We hebben geregeld meegemaakt, dat we mensen aantroffen die achter de toonbank van voedsel winkeltjes zaten met een pak koekjes….

We konden weliswaar niet op alle internet sites, schrijven konden we wel. In Esfehan hebben we het stuk van Pakistan tot Zahedan op papier gezet en de foto`s alvast geselecteerd voor ons blog.

Het werd weer tijd om deze mooie stad te verlaten. Richting Tabriz, maar dan in 2 dagen. Het werd een tussenstop in Qorveh, een kleinere plaats na Hamedan. Eigenlijk wilden we verder komen die dag, maar een lekke achterband aan mijn fiets hield de boel tegen. Het lek was snel gevonden, prop ook snel gezet (was voor beiden de eerste keer, lekke band en prop zetten). Maar ik kreeg die band niet opgepompt… Hij lag niet lekker op de velg…. Gelukkig stopte er een vrachtwagen net op het moment dat ik mijn achterwiel had verwijderd… 

Dank aan de lessen van Gert Jan! De vrachtwagen bezat een compressor! En het was zo gefikst. De chauffeur bleek heeeeeel behulpzaam. Soms wat te veel. De uitnodiging om in zijn met airco gekoelde cabine wat te drinken werd een snelle kop thee en hup weer weg…

Qorveh dus… Na wat gezoek en een duidelijke afwijzing van het enige hotel, werden we door een jongetje naar een leraren hotel geleid. Hier mogen eigenlijk alleen leraren verblijven. Ze krijgen alles van de regering. Ook het eten. Eigenlijk wilden ze ons daar geen kamer geven, maar Marika kan zeer overtuigend zielig kijken. En ja hoor. Bingo. Weer een memorabele ervaring. We kregen een zeer basic kamer zonder airco. Warm, dat wel. Ook kregen we een heerlijke maaltijd, maar moesten toch echt daarna op aanwijzing van de Ayatolla naar boven…. Komt ook niet elke dag voor, niet waar! In het hotel weer een zeer behulpzame man. De enige die een beetje engels sprak. Hij hielp ons met vertalen en gaf wat tips. Altijd handig.

Dan de 1 na laatste etappe van Iran: naar Tabriz. Gelukkig hebben we vanaf Esfehan geen vreselijke winden meer gehad (nou ja.... uh wij kunnen er wel wat van soms) waarvan de motor mega scheef hing en ik mijn helm moest vasthouden. Tijdens deze etappe veranderde het landschap en de mensen. We waren duidelijk in het gebied van de koerden beland. Mannen en vrouwen in wijde broeken, echt een verschil… 

In Tabriz was het lastig zoeken naar een hotel . Intussen was mijn band een lastige hindernis. Hij zwabberde steeds meer. Vervelend rijden. Ik weet het aan de prop en het verdwijnen van de balans. We waren het goed zat en hoewel we de man achter de balie van het hotel een enorme eikel vonden, iets waarvoor we normaliter ergens anders zouden gaan kijken, kozen we nu eieren voor ons geld…. Wel grappig dat we in de zoektocht, met toestemming van de door ons gehate politie, over het trottoir mochten tijden, tegen het verkeer in. En best wel een heel stuk!

En dan de dag erna op naar Turkije. We hadden gemengde gevoelens: blij om van dit strakke regime af te zijn maar ook jammer, dat we dit toch ook mooie land gingen verlaten. Ook een beetje het einde van het speciale van onze reis. In Turkije komen veel motorrijders... Bij de grens werden we zoals gewoonlijk aan de Iraanse kant netjes begeleid door een man die daar blijkbaar werkt. Het was wel een enorme chaos… De motoren moesten we ergens tussen de auto`s parkeren voor het hek. Iedereen was binnen, bezig met zijn papierwerk. We werden weer met voorkeur overal doorheen gesleept, maar wel ook met veel onduidelijkheden. Eindelijk mochten we naar de Turkse kant, maar onze motoren stonden ingesloten. We besloten wel alvast met het papierwerk te beginnen. In Turkije was de chaos kompleet. 

We wisten echt niet waarheen we moesten gaan. Ik had het idee, dat ze het zelf ook niet zo wisten, maar uiteindelijk hadden we visa in ons paspoort (flauwekul toestand, plakplaatje in je paspoort en klaar, wel 15 euri armer). Dan nog de motoren. Ik wist niet zeker of we het hadden gehad met de carnets of dat Turkije ook nog moest... Dat wisten ze bij de grens ook niet. Ze vroegen er wel om maar deden er niets mee. Ondertussen stonden onze motoren nog steeds in Iran... Ingesloten... Daar werd veel hulp aangeboden. Ze hadden zelfs mannen bij elkaar getrommeld om onze mega zware motoren over het trotoir te tillen. Geweldig toch. Wij vonden het niet zo’n goed idee en gelukkig werd de chauffeur van de blokkerende auto opgespoord. We konden nu ook de motoren naar Turkijke brengen. We dachten klaar te zijn.... Maar we kregen de papieren niet terug...... o jee, dachten we. Toch niet weer! Maar nee, we moesten met onze motoren door de scan.... Dat werd pas duidelijk na een heleboel heisa. Niemand spreekt een woord buitenlands aan de grens... We werden naar de scan gebracht. Daar moest ik direct mijn topcase legen. Alles op de grond. Ik was een beetje geirriteerd door de gehele gang van zaken en, misschien niet slim achteraf, haalde ik mijn topcase met veel weerstand.... leeg. Marika mocht door de scan ik daarna ik. Een mega gebouw waar je de motor in rijdt. 

Er gaat een mega scan langs (als je er zelf uit bent) en klaar. Voor mij niet dus. Ik heb alle koffers mogen legen.

Kon het niet laten om mijn zak met tampons onder zijn neus te duwen. Wist die man echt niet wat het was. Op demonstratieve wijze heb ik dat duidelijk gemaakt, maar daarna had ie het nog niet door. Gebiologeerd bleef hij er naar kijken.

Uiteindelijk mochten we weg.... Naar Dogubayazit. Een mooie rit door bergachtig landschap en al gauw de 5160m hoge vulkaan Ararat in zicht. 

Het verhaal gaat, dat daar de ark van Noach gestrand is. Bij binnenkomst van Dogubayazit vroeg ik de weg. De eerste reactie: niet kijken vooral doorlopen. Ook niet aardig. Maar gelukkig kreeg ik antwoord toen ik mijn helm af deed en direct naar iemand toe stapte. Er kwam tegelijkertijd een mooi auto voorbij en de jongeman stapte uit en reed ons voor naar het hotel van zijn broer. Wij weer blij. Daar zagen we 2 duitse motoren staan. Een dame en een heer, die elkaar ontmoet hebben via internet om samen op te reizen. Altijd leuk om andere gekken zoals wij te treffen.

Wat een verschil met Iran hier. Vrolijkheid, muziek korte mouwen, hempjes zelfs, korte broeken ennnnnn geen hoofddoekjes meer (voor ons). Heerlijk. Alleen dat voelt al vrij! En dan de rest... bijna alles mag weer. Je voelt het echt.. Natuurlijk zijn we nog steeds in een Islamitisch land, maar het is zo duidelijk milder. Wel wordt het verschil tussen man en vrouw duidelijk bij de oproepen tot gebed, alleen voor mannen, de theehuizen, alleen voor mannen, en op straat, aleen mannen. Behalve voor het postkantoor. Daar staan alleen vrouwen. Gek toch!

Marika had de behoefte om even alleen te zijn na aankomst. Iets wat ze nog nooit heeft gedaan dus ik ging er even alleen op uit. Haar voor mij wat vreemde gedrag werd mij de dag erna wel heel erg duidelijk. Toen we ‘s morgens, na een zoektocht voor controle van onze banden, ons blog wilden gaan bijwerken in het internet cafe stond daar opeens Leonard voor mijn neus. Ik stond paf, echt sprakeloos. Hij had mij gemist zei hij..... Marika zat in het plan.... De rest van de dag was dus gevuld voor mij :). ‘s Avonds hebben we heerlijk gegeten 

en nagepraat met de 2 duitsers. Was gezellig.

Zoals gepland, want de komst van Leonard had geen onvloed op onze plannen, gingen we de dag erna naar Erzurum. Mijn band bleef vervelend doen en liep langzaam leeg. Geen optimale toestand. Dat geeft een onzeker gevoel... We hadden nu wel de luxe van een “volgauto” met fotograaf. Duidelijk te zien aan de foto’s. Wat is dat leuk om rijdende foto’s te hebben, maar vooral was het heerlijk om Leonard weer even te zien. 

Onderweg werd de toestand van mijn band steeds erger. Bij inspectie bleek er een bult op te zitten. Het binnenwerk was duidelijk kapot. Dit vroeg om een nieuwe band..... Maar waar in gods naam haal je die van daan! Hier alleen kleine motoren. Als of het voorbestemd was stond er een groep motorrijders aan de andere kant van de weg. Ze draaiden om en kwamen ons achterna. Ik liet de eerste voorbij gaan, helemaal in de gedachte bij mijn band, maar toen hij voorbij was dacht ik: grote motor, grote banden! Dat had Marika ook al door en zette de achtervolging in. Er volgend nog 2 motoren, waarvan een 1200 GS en allen bleven stilstaan. 

Na mijn verhaal met de band werd er direct gehandeld. Op een van de motoren zat een bijrijder, Ismael, en hij begon direct te bellen. Niemand sprak engels, maar zijn zoon, Mustafa, wel. Na een korte uitleg werden we gevraagd te bellen en zelfs onder het rijden bleef Ismael maar later ook Berk met zijn snelle Hayabusa al bellend door de stad. Na 40 kilometer bereikten we Erzurum. De thuisplaats van de heren. We werden direct naar een motorzaak gebracht en van daaruit werd alles geregeld. 

Er stond al een banden specialist op ons te wachten. Na een korte check was het oordeel duidelijk: nieuwe band. Meteen ging het internet open, de telefoon aan en na een half uurtje was er een band gevonden: metzeler tourance, oud model, geheel naar wens. Hij moest Trabzon komen, 500 km verder op. Geen probleem. Er ging een bus over een uurtje en dan was ie 5 uur later ter plaatse. We vertrokken naar de banden werkplaats. Heerlijk nu die volgauto. Alle bagage kon er in. De band werd besteld, geld overgemaakt door Murat. Ik pinnen. Iedereen was in actie. Nadat alles met de band geregeld was, werden we onder motorbegeleiding naar een hotel gebracht. Ook speciaal voor ons uitgezocht: schoon, niet te duur. Prima geregeld. De motor van Marika kon in de parkeergarage onder de woonflat tegenover. Ook daarheen kreeg Marika speciale begeleiding:

Die avond werden we om 21:00 u opgehaald door Koksal. Hij was vanaf het begin super enthousiast over onze reis en bleef het maar herhalen hoe geweldig hij het vond... In het Turks.. Maar wij begrepen het prima door al zijn levendige gebaren. We werden naar een park gebracht waar zitjes waren. Je kon daar thee bestellen in een samovar. Geweldig zo’n theetuin. En daar zaten ze hoor, de geweldige mannen. 

Deze keer geen twijfel over de goede bedoelingen. Het was bere gezellig! Er werd zelfs eten besteld voor ons! Heerlijke Durum..... Om 23:30 kwam het telefoontje dat mijn motor klaar was. Met z’n allen naar de bandenman! Daar weer thee. En een toch wel emotioneel afscheid. Wat een top mannen. Ze hebben echt veel voor mij/ons gedaan. En zo had Leonard ook eens meegemaakt hoe een dagje uit het leven van de reizende vrouwen er uit ziet: altijd vol verrassingen, want dat is echt zo!

En dan eindelijk naar bed... De volgende dag zijn we iets later dan gebruikelijk, maar wel, vertrokken richting Malatya. 

Lastig hoor, weer afscheid nemen. Leonard had een avondvlucht naar huis. Drie vluchten en de hele nacht onderweg. Wat een toppertje. Een raar moment. Aan de ene kant dat afscheid, maar aan de andere kant gingen we verder met ons avontuur, Marika en ik.......