donderdag 4 oktober 2012

Nu we thuis zijn...


We zijn alweer een paar weken thuis… En wat ik van te voren had verwacht, is toch anders in de praktijk. Normaal, als je van vakantie terug komt, ben je na een paar dagen wel weer in je oude routine terug. Maar dat is nu niet zo. Nu zijn de omstandigheden ook wel anders voor mij. Ik ga niet na een weekje gewoon weer naar mijn werk. Ben bezig om mijn eigen bedrijf op te richten en zit sinds 3 september in een starters regeling. Dus van een normaal dagritme is geen sprake. En ik kom thuis en ben niet (meer) alleenstaand, maar gezegend met een vriend. Allemaal anders.

Tijdens de laatste dagen van de reis vond ik het echt tijd om weer naar huis te gaan en ik dacht, dat ik ook wel even genoeg zou hebben van het reizen, maar dat is niet zo. Ik zou zo weer op pad willen.

In de eerste week na terugkomst ging alles nog over de reis. Het welkom was geweldig! Zo veel mensen waren naar Rijen gekomen om ons binnen te halen. Dat is rijkdom!
En overal werd gevraagd hoe de reis was. Dat is nu wel wat minder, maar toch word ik er nog steeds mee geconfronteerd. Ik tref nog steeds mensen die ik nog niet had gezien sinds onze terugkomst en ontmoet nieuwe mensen via Leonard, mijn vriend, die, zoals blijkt, vol trots over ons avontuur heeft verteld.

We hebben gemerkt, dat er heel veel mensen ons hebben gevolgd via Face Book en ons blog. Echt overweldigend. Zoveel pageviews hadden wij echt niet verwacht. Zelfs nu we terug zijn blijft er gelezen worden. Al over de 16.000! En al die reacties op FB…. Eerlijk is braaf: het blog was veel werk, maar juist door alle belangstelling zijn we er mee door gegaan, ook toen mijn laptop uit viel. Door het uitvallen van de laptop merkten we ook, hoe snel je details vergeet en dat maakte ons nog gemotiveerder om het blog bij te houden.
De afgelopen weken hebben vele mensen ons eigenlijk dezelfde vragen gesteld: wat vond je het mooist, het meest indrukwekkend? Wat is je het meest bijgebleven? Welke bijzondere dingen hebben jullie meegemaakt? Het antwoord is toch anders dan verwacht. Elke dag was bijzonder, echt. En het meest bijzondere zit hem in 3 dingen: de natuur, de mensen en de dingen die je over jezelf ontdekt.

De natuur is niet moeilijk. We zijn door de meest fantastische gebieden gereden, met een enorme variëteit. Voor mij was het zelf rijden in de woestijn een nieuwe ervaring en hoewel we niet echt door het zand zijn gegaan (buiten een paar stukjes om, waarbij het zand op de weg was gewaaid), maar gewoon op het (weliswaar slechte) asfalt er tussen door, was het apart. De Himalaya was toch wel het hoogtepunt voor mij. Van de uitlopers in Nepal en bij Shimla en Dehra Dun tot de grote hoogtes richting Leh. Prachtig! Daar vond ik het motorrijden ook het leukst. Toen we terug kwamen op de meer begaanbare wegen in Pakistan en Iran, vond ik het rijden minder uitdagend. In die paar weken Himalaya heb ik zoveel geleerd. We hebben gefilmd (komt echt nog) en als ik naar het filmpje kijk wat ik gemaakt heb vlak voor Srinagar, onze laatste echte afdaling, dan hoor ik mijzelf ook zeggen, meerdere keren, dat ik dat een aantal weken daarvoor niet had gekund. Wauw, Ik zie mijzelf daar rijden op een smalle, bergpas; de weg mega slecht, waterpassages, veel verkeer en dan ga ik daar, links rijdend, tussen vrachtauto’s en het ravijn door op de halve meter die over blijft….. De hele pas naar beneden staand op de motor, bocht na bocht…. Ik weet nog, dat ik mij als een vis in het water voelde die dag. Het was daar ook zo mooi. Wat lager in de bergen, op “maar” 3500m….. Veel groener, mooie stroompjes en in het landschap, van die gekleurde tentjes van de nomaden die daar veel leefden. Kuddes schapen en geiten op en naast de weg….. Indrukwekkend…..

En dan de mensen. Wat een verschil met onze cultuur. In de Ashram, waar ik 1,5 week verbleef voor de motortocht, werd er in de groep al gevraagd wat we het meest bijzonder vonden van onze ervaringen in India. Dat zat hem voor mij toch echt wel in de mensen, de cultuur. Het was anders als dat ik had gedacht. Ik had een ander soort spiritualiteit verwacht. De mensen in India leven extreem in het hier en nu. We merkten, dat er door de meesten niet veel werd nagedacht over morgen, oorzaak en gevolg. Er werd niet zo veel naar verbanden gekeken. Oftewel: de voorste hersenkwab is daar minder aan het werk. Lastig voor ons, denkers, maar een verademing tegelijkertijd, totdat je echt iets moet regelen, want dan snap je elkaar niet. Wat een verschil in belevingswereld! We kunnen veel van elkaar leren. En dat was dan ook mijn conclusie. Het gaat om balans. Het is overal anders, maar niet beter of slechter. Ik werd gesterkt in mijn gedachten, dat het belangrijker is om te kijken of mensen tevreden zijn, gelukkig, of ze nog kunnen lachen. En om eerlijk te zijn: India is in doorsnee een financieel arme land, maar of de mensen daar ongelukkiger van zijn? Ik zag in ieder geval meer lachende gezichten dan hier op straat in Nederland.

Bizarre puntjes: veel Indiërs gaan naar een astroloog. Astrologie is een echte, serieuze wetenschap. Er zijn vele universiteiten die daar in gespecialiseerd zijn. Geen vage bedoening dus. Handlezen kan bijna iedereen. Ik moet er wel bij zeggen, dat de islamitische inwoners hier minder mee hebben. Ik ben zelf in Jaipur, een belangrijk centrum van astrologie, naar een astroloog gegaan en ik was verbaasd over de mensen die daar in de wachtkamer zaten. Net als bij ons bij de huisarts. Er zat een meisje, dat kwam vragen naar welke middelbare school ze moest gaan. De Astroloog was een beroemd man. Hij had beijvoorbeeld hier in Leiden op de universiteit verschillende lezingen gegevn over zijn vakgebied.

Later, tijdens mijn verblijf in de Ashram in Rishikesh, ontmoette ik een man die probeerde via buitenlandse contacten aan een baan in het buitenland te komen, want de astroloog had gezegd, dat hij een betere baan zou krijgen. Hij was dus op een hele rare manier op zoek naar een betere baan. Ook een andere manier van “spiritualiteit” die ik in mijn gedachte had. Hier is spiritualiteit nog een beetje mystiek. Het bezoeken van een astroloog of medium niet bepaald dagelijkse kost en daar is het de normaalste zaak van de wereld. Onvoorstelbaar voor ons. En voor mij heel vreemd. Het is niet speciaal meer om spiritueel te zijn en de manier waar er mee omgegaan wordt is verre van intuïtief.

Het verblijf in Rishikesh was sowieso bijzonder. De yogalessen waren zwaar voor mij omdat ik eigenlijk veel last had van mijn rug en been. Een grote zorg, omdat ik bang was, dat het niet zou gaan met motorrijden. Maar de groep was zeer speciaal. Ik heb met een aantal van hen nog steeds contact. Er waren o.a. mensen uit Canada, USA, Mexico, maar ook uit India zelf. Een bijzondere manier om mensen/ culturen te leren kennen… En wat is gedurende de gehele voorbereiding van de reis en de reis zelf heb meegemaakt: iedereen vond het zo bijzonder. Ik zelf eigenlijk nu pas. De Yoga groep had van alles georganiseerd en zelfs cadeautjes gekocht voor mij…… ongelofelijk……

Over het algemeen kan ik van de mensen in alle landen tot en met Hongarije zeggen, dat de vriendelijkheid en de bereidheid om te helpen enorm was. Wel wat afnemend hoe meer we naar het westen kwamen, maar toch bleef er dat grote verschil. Wie, hier in ons koude kikkerlandje, zou er een reiziger laten overnachten in zijn huis? Wie nodigt diezelfde reiziger uit voor een maaltijd? Wie zou voorrijden naar een hotel of andere gelegenheid? Wie zou er stoppen als er iemand met pech langs de weg stond? Of verward op de kaart stond te kijken?

Ik schaamde mij echt. Wij doen dat niet zo makkelijk…. Toch dacht ik op die momenten terug aan al die mensen die ons belangeloos hebben geholpen om deze reis te kunnen maken. En dat waren er velen. En daarbij waren ook mensen, die echt geen enkel (commercieel) belang hadden bij hun hulp. Denk aan Theo bij Aberson, een bedrijf die o.a. bakstenen levert aan architecten. Geen enkel belang. En dan toch helpen. We kunnen het wel! (wel erg vervelend om te horen, dat ook daar de crisis heeft toegeslagen en juist Theo waarschijnlijk zijn baan kwijt is....)
Soms was de overmaat aan bereidwilligheid tot hulp ons ook wel te veel. Het ging soms te ver en werd opdringerig. Zoals bij die ene keer in Isfahan, waar we werden geholpen door een stel, dat ons voorreed naar een hotel, Wij keurden het hotel af, omdat er geen goede parkeerplaats was voor de motoren…. Sneu natuurlijk, maar realiteit. Na heel veel bedankjes zijn wij verder gaan zoeken en tot onze grote verbazing stonden ze opeens voor ons neus in het uiteindelijk hotel. Ze wilden mee naar boven. Deden dat ook in de andere lift (ja, die had je daar) gingen echter weer naar beneden, toen ze zagen dat wij niet echt interesse hadden, maar bleven ons bellen via de receptie…. Vervelend…..

In India werd er echt voor ons gezorgd. Bij onze problemen met het inklaren van de motoren zijn we meer geholpen, dan we ons op dat moment hebben beseft. Zonder dat wij het wisten, werd er naar belangrijke mensen gebeld, waar wij onze stempels nog van moesten hebben en hebben we dingen meegemaakt, waar elke Indiër nog versteld van zou staan wat betreft de hulp van belangrijke mensen bij verschillende instanties. We hebben op vele plaatsen met het hoofd van de regio persoonlijk contact gehad. Denk aan het inklaren en bij het verkrijgen van onze permits voor de Spiti Valley. Daar wilde ik zo nodig een Indiase nummerplaat meenemen. En daar stonden we. Midden in het kantoor van de Districts Commander (DC). Rondom zijn bureau alleen maar mensen in net pak, beleeft zittend en wachtend totdat zij aan de beurt waren en wij walsen daar binnen in motorkleding, vies etc, maken een grapje en vragen rechtuit wat we wensen. Totally not done! Maar die DC moest er wel om lachen. Heeft de hele dag te maken met ja knikkende, onderdanige mensen. Datzelfde hebben we ook in Pakistan beleefd bij het organiseren van onze escorte richting de Iranese grens. Dan sta je toch wel even raar te kijken als de mensen die dat kantoor binnen komen in de houding springen of zeer onderdanig buigen voor de meneer DC…

In Turkije werden we verrast door de heren van de motorclub uit Erzurum. Wat een hulp hebben wij gehad bij het zoeken naar een nieuwe achterband! Niet alleen werden we naar een bedrijf gebracht, er werd ook de bandenspecialist, Doğan, opgetrommeld, de band werd via internet besteld in …. 500 km verder weg en werd voor mij betaald door Murat  via internetbankieren. Natuurlijk heb ik geld gepind en het aan Murat terug gegeven, maar toch! De zoon van Ismail, Mustafa, werd opgetrommeld om te tolken, hoewel Berk, heel slim, google translate inzette voor het betere vertaal werk. De hele tijd zijn ze bij ons gebleven en hebben zelfs nog een hotel voor ons gezocht. Ook daar werden we heen begeleid en er werd een plek geregeld in de parkeergarage voor de motoren. Of dat het al niet genoeg was, werden we ’s avonds uitgenodigd voor een kopje thee in de theetuin. Kökşal kwam ons ophalen. Er werd eten voor ons gehaald toen bleek, dat we nog niet hadden gegeten en al die tijd was er contact met de bandenmonteur of de band er al was en of ie klaar was. En dat was hij, om 23:30!!! Op zaterdag avond!
Een geweldige ervaring trouwens, zo’n theetuin. Het is een soort park met luxe picknick banken, waar je van te voren een samovar (grote theekan) kunt huren. Kökşal had nog “gebak” meegebracht. Een plaatselijk gerecht, gemaakt door zijn vrouw. Heerlijk. Tja….. vrouwen hebben we niet zo vaak gesproken tijdens onze reis……

De mensen dus…..
In Iran kwam voor mij pas het echte besef wat het is om in een “vrij” land te leven. Wat een vreselijke ervaring was het om in zo’n mooi land je te moeten gedragen als ondergeschikte. Als leven in een gouden kooi. Het land is prachtig, de infrastructuur geweldig, nooit hebben we zulke mooie wegen gezien! Maar vrouwen in het bijzonder zijn daar niet veel waard. Je hebt niks te zeggen. We hadden al weken gereisd en werden niet goed genoeg gevonden om zelf voor onze paspoorten te zorgen. Nu bleek achteraf wel, dat meerdere reizigers begeleid werden. De Nederlandse groep van Ride On Motortours (van Dafne en Rob) werd door heel Iran begeleid, bleek, toen wij de groep troffen in Turkije. Ze moesten er nog heen, maar het was wel al geregeld. Zo zie je maar. Wij wisten het niet, de andere motorrijders die wij hadden getroffen en al in Iran waren geweest, waren niet begeleid. En hoewel we van te voren ons zeer bewust waren van de tegenstellingen die we zouden tegenkomen, bleken we ons hier niet aan te kunnen aanpassen…..
Het is je niet voor te stellen hoe het is als je nergens kan dansen. Discotheken/dans/ feest gelegenheden zijn al sinds jaren verboden. Er was een feest in ons hotel, maar het leek wel een begrafenis! Er werd nauwelijks gelachen… En dat is dan nog maar 1 ding…….

Achteraf ben ik wel geschrokken van ons gedrag in Iran tegenover de politie en het leger. We waren zo kwaad en best agressief. Gevaarlijk…. We hebben geluk gehad, dat we niet zijn vastgehouden. We waren echt erg. Vechten, schreeuwen tegen de politie en militairen….. De Iraniërs om ons heen waren volgens mij totaal gechoqueerd. Wat doet dat veel met je, als je machteloos moet toezien, dat je niks te zeggen hebt…… Misschien dan toch wel de meest indrukwekkende ervaring van de reis….. We waren beiden zo verbaasd wat het in ons los maakte en hoe wij werden en reageerden… Ik herkende mijzelf niet meer. Bizar.

En wat doet zo’n trip dan met jezelf…. Dat is wat je vaak leest. Mensen veranderen door een dergelijk avontuur. Dat klopt ook wel. Het is alleen veel subtieler dan verwacht. Toen ik wegging, had ik een soort missie. Dat doe ik wel vaker als ik op vakantie ga. Ik neem dan een “doel” mee. Bijvoorbeeld: ik wil inspiratie opdoen ten behoeve van mijn startende bedrijf. In het verleden heeft dat tot geweldige ontmoetingen geleid. Ik weet nog, dat ik een paar jaar geleden al van baan wilde veranderen en meer wilden gaan coachen. In die vakantie kwam ik zoveel coaches tegen.
Nu dus: inspiratie voor mijn bedrijf. Vooral spiritueel. En het oude achter mij laten. Dat laatste is zeker gelukt. En er waren absoluut letterlijk momenten, dat ik input kreeg voor mijn werk. Vooral de jongeman in Pooh, die, ook weer geheel belangeloos, zijn laptop kwam uitlenen toen het internetcafé te vroeg was dichtgegaan en we echt contact metsen hebben met Nederland vanwege onze visa problemen (de laptop deed het helaas ook niet). We hadden zo’n interessant gesprek. Wat een inspirerende man! Hij was bezig om zijn plaats Pooh naar een “hoger” niveau te brengen. Al eerder vertelde ik over de mentaliteit van de Indiërs, van het leven in het hier en nu. Het grote nadeel daarvan is, dat er niet veel wordt nagedacht over de toekomst. Ook niet in het bedrijfsleven. Het grootste deel van de bevolking, vooral op het “platte” land, is ondernemer. Velen hebben een winkeltje. Zo’n winkeltje is vaak al eeuwen in de familie en dat zie je ook. Buiten het feit, dat de infrastructuur ook nog eens heel anders is: alle slagers zitten in dezelfde straat, alle bakkers etc, ziet alles er ook nog eens hetzelfde uit.

De jongeman, Hishey Negi, probeerde meer toeristen te trekken naar Pooh. Het grote afval probleem was in zijn nadeel. Overal ligt vuil… Maar dat probleem ligt diep geworteld in de samenleving: er zijn geen afvalbakken…. Heeft ook geen zin, want er is geen ophaaldienst…. Heeft ook geen zin want er is geen verzamelplaats, en die heeft ook geen nut, want hoe wordt het verwerkt? Lastig probleem dus! Ook de al eerder genoemde mentaliteit was een probleem. Niet tot nauwelijks nemen van initiatieven…. Dat wordt er duidelijk uitgestampt op school, bleek…. Doen wat de leraar zegt…..
Hishey werkte dan ook een aantal uur als docent op de lagere school, waar hij probeerde om de kinderen meer aan te zetten tot “zelf denken”. Het school systeem is erg schools (grappig, dat zo’n woord veelzeggend is… schools): je moet precies doen wat de leraar zegt. Er is weinig ruimte voor eigen initiatief. Hier zag ik wel een link met ons school systeem. Hoewel het al vele malen beter is als daar, kampen wij toch ook nog met een systeem waarbij vooral de manier van toetsen wel erg linkerhersenhelft georiënteerd is (stampen en produceren). Veel overlap in hoe we kinderen, die van nature heel goed kunnen voelen wat goed en slecht voor ze is, beïnvloeden met onze regels. Veel problemen in onze maatschappij bij volwassenen zijn mijns inziens te herleiden op dit feit: we leren af om op ons gevoel te vertrouwen. Wij, in het westen, leren als geen ander om vooral overal bij na te denken. We negeren alle tekenen/ waarschuwingen van ons lijf.

Nu is dat in India wel minder. Mensen zijn erg intuïtief, maar toch…. Marika merkte een keer op, dat je aan de manier waarop mensen acteren in het verkeer kon zien hoe de mentaliteit in dat land/ landstreek is. Klopt wel: In India is het een zooitje. Iedereen rijdt door elkaar, maar iedereen ziet iedereen. In Iran was het gewoon gevaarlijk. Ook daar rijdt iedereen door elkaar, wel minder, maar iedereen wil de eerste zijn. Het verschil is, dat intuïtie daar geen deel van uit maakt: oftewel: er wordt alleen vooruit gekeken op de eigen rijbaan en de rest moet het maar uitzoeken. In Iran hebben we de meest gevaarlijke situaties meegemaakt, ondanks de mooie infrastructuur en goede wegen.
Via het contact met Hishey kreeg ik dus het inzicht, dat we ver van ons zelf af staan als volwassenen en dat we veel goede dingen afleren als kind…..

Wat voor mij achteraf ook een groot inzicht was, is dat het makkelijker is om te reizen in een land waar je moet overleven. In een land waar alles is en waar je op elke hoek van de straat alles kunt krijgen wat je nodig hebt, was het voor mij moeilijker. Te veel keus. Ook het samen reizen is veel eenvoudiger in minder bedeelde landen. Je dag doelen zijn eenvoudig: we moeten eten, slapen en we hebben een veilige plek nodig voor de motoren (onderste laag van de piramide van Bateson). Niks meer en niks minder. Er valt dus weinig te bediscussiëren. De problemen met het samen reizen begonnen voor mij pas, toen we in Turkije kwamen, vooral in het westelijke deel, waar de levensstandaard nagenoeg overeen komt met de onze. Te veel keus, luxe. En daar kun je “ruzie” over maken.

Het was voor mij in het begin wel even wennen om niet alleen te reizen. Ik woon al jaren alleen en ga al net zo lang alleen op vakantie. En nu 24/7 samen met iemand, die ik dan ook nog eens nog niet zo lang kende…. In het begin wel ff wennen…. Gelukkig waren we het over de belangrijkste dingen eens: we zijn beiden niet van die museumbezoekers en zien liever wat er zich achter de schermen in het dagelijkse leven afspeelt. Dat begon al in Delhi, waar we de eerste de beste dag al besloten om de bekende attracties links te laten liggen en de kleine steegjes in te gaan. Prima match dus.
Natuurlijk hebben we ons geërgerd aan elkaar. Maar dat zou je met iedereen hebben. Ik heb wel even nodig gehad om mijn plekje te vinden naast Marika. Ze is een aanwezige persoonlijkheid. Dat was ik ook, vroeger, maar ben wel veranderd in de loop der jaren. Ik had in het begin dus moeite om niet te vervallen in mijn oude clowns gedrag en vond het moeilijk om bij mijzelf te blijven en in mijn kracht te blijven staan. Is gelukt hoor, maar had wel ff tijd nodig.

Ik herken, nu ik terug ben in Nederland, mijn moeite om keuzes te maken. Ik heb het moeilijk met al die keuze mogelijkheden. Ik heb het moeilijk als ik boodschappen moet gaan doen in de AH. Soms kan ik minuten lang voor een schap staan en moet dan geforceerd kiezen. Mijn brein begint dan enorm na te denken: wat is het beste, lekkerst, goedkoopst, relatief gezien, waar heb ik het meest aan etc. Om gek van te worden! Heerlijk was dat, als je gewoon blij bent, dat je, na soms uren zoeken, uiteindelijk shampoo hebt gevonden. Welk merk? Niet belangrijk, hoe het ruikt? Niet belangrijk enz enz. Ik begrijp nu ook mijn wens om ergens te willen wonen waar het rustig is, in de natuur, met veel ruimte om mij heen….
Voor Marika was dat anders, denk ik. Ik had het gevoel, dat zij weer een stukje hervond van zichzelf toen we meer en meer richting de ons bekende beschaving kwamen. Ik denk ook, dat het daarom wat moeilijker werd, het samen reizen. Niet dat we echt problemen hebben gehad, maar het zit in de kleine dingetjes. Of was het toch de aanpassing die ik zag aan onze cultuur……

Achteraf besef ik mij ook pas echt wat we hebben meegemaakt en waar we zijn geweest. Als je er bent, sta je niet meer bij stil, dat het anders is. Het is gewoon zo. Pas toen ik ons blog bekeek, ergens in Turkije, en die foto zag waar wij in Pakistan bij een checkpoint staan, werd ik mij bewust van de uitzonderlijke situatie waarin we ons toen bevonden. Het lemen hutje, de kleding van de politieagenten, de Tata truck met geweldige beschilderingen… En daar zitten we, een foto verder, totaal op ons gemak, in het hutje op een plastic tuinstoeltje (nee niet van Jardin) aan de thee, die gemaakt was op een houtvuurtje door een van de agenten al hurkend….., met geweren om ons heen tegen de muur staand. Lachend…. Gewoon…. Echt bizar. En zo was het ook. Pas toen we Pakistan bijna uit waren, besefte we ons het echte gevaar waar we in verkeerd hadden, maar je voelt er niks van. Pas toen ik vroeg of die enorme mitrailleur ook echt gebruikt werd, ik de verbazing zag in de ogen van de man en hij aangaf dat er dagelijks met scherp geschoten werd, werd het mij echt duidelijk: het was daar echt niet pluis…. Hoe gemakkelijk je je aanpast aan de omstandigheden. Wat een enorm adaptatievermogen hebben we…..

Ook besef ik mij, dat we, door die aanpassing, nooit hebben beschreven hoe een dag er voor ons uitzag. Het werd voor ons normaal en daar schrijf je niet over. ‘s morgens vroeg op. Vaak al voor 06:00u, zodat het niet zo heet was om alles op te laden en tijdens het rijden. Vaak aten we wat fruit, de dag er voor of die ochtend nog ingekocht. We vertrokken meestal tussen 07:00u en 08:00u. Rond een uur of 10:30u aten we dan wat uitgebreider. Marika nam dan haar favoriete gebakken eitjes. Als ze niet wisten hoe, dan bakte ze ze zelf. Tussen de middag, wat soms ook wel 14:00u werd, aten we weer. In de Himalaya was de Tukpa erg favoriet: soep met noedels en groente. Ook goed om de vochtbehoefte aan te vullen. We dronken wat af! Je verliest liters vocht door de warmte, de hoogte en niet te vergeten de inspanning, want het rijden was pittig in de bergen. We hadden daarom ook een multi mineral preparaat bij ons om de mineralen huishouding op peil te houden. Ook geen overbodige luxe. Dat wordt vaak vergeten. Je verlies niet alleen vocht….

We hebben trouwens overal gegeten. Echt overal. In het begin nog wat aarzelend en we keken wel goed uit, maar we moesten soms gewoon wel langs de weg iets kopen. Iets anders was er dan niet. We zijn beiden een dagje niet lekker geweest. Voor mij was dat door de warmte, vermoeidheid en ook wel het eten. Alles samen. Ik was een nacht behoorlijk van de leg. Had het zo koud…. Maar ’s morgens ging het weer. Marika is een dag ziek geweest en we hadden toen net toevallig bij de Mac gegeten. Daar kan het dus niet aan gelegen hebben. Ook de combi van vermoeidheid en warmte…. We waren achteraf gezien best vermoeid van alles. De relatieve rust vanaf Turkije was dan ook geen overbodige luxe.

Onderweg stopten we voor foto’s en “hoge nood”. Meestal hadden we een duidelijk doel waar we heen wilden, maar een bijna ongeschreven wet was toch wel, dat we voor 18:00u onderdak wilden hebben. Dat is in de meeste gevallen gelukt. Dat was nog wel eens lastig. We hebben in een aantal plaatsen heel wat hotels en guesthouses van binnen gezien. Grootste problemen: plek voor de motoren, viezigheid, en als het nodig was: afwezigheid van verkoelende middelen, lees airco of fan. Dat de hitte een beperkende factor was, beseften we ons pas goed tijdens onze laatste reisdagen. Het regende toen en het was relatief koud. We hadden echt veel meer energie. Die hitte hakt er echt in.
De motoren waren voor het zoeken van onderdak deels een hindernis, maar eigenlijk is er overal wel een plekje gevonden van hotellobby tot privé parkeerplaats van de hoteleigenaar en van een ziekenhuisparking naast het lijkenhuis….. Diezelfde motoren hebben voor ons echter ook vele deuren geopend. Wat een attractie waren wij: twee vrouwen maar vooral die twee BMW’s. De droom van menig man. Hoe snel het zwart van de mensen zag rondom onze buffels….. Ongelofelijk.

Aangekomen bij ons verblijf was het: bagage naar de kamer brengen, douchen, de was doen (elke dag, tijdens het douchen of in een emmer/wasbak), eten, de dag van morgen plannen, nog wat op je bed liggen lezen en dan slapen. Op de dagen dat we wat meer tijd hadden, hebben we ons blog bijgewerkt. De tijd die we in ons blog hebben gestoken kan ingeschat worden op zeker 4 – 6 uur per week. Oh, en natuurlijk werden er ook dagelijks onze gemaakte foto’s uitgewisseld. Vast item! En dan de dag erop weer opstaan inpakken…….. Of we bleven nog een dagje!

Deze dingen, eigenlijk hele globale dingen, wel voortkomend uit dagelijkse kleine belevingen, zijn de dingen die het meest bijzonder blijken te zijn. Niet dat ene moment daar, maar wat het allemaal met je doet en de dingen die bijna ongemerkt gebeuren….

We zijn weer thuis…… Ik ben nog steeds niet helemaal thuis. Had ook echt een break nodig om weer een beetje bij mijzelf te komen. Al die tijd met iemand reizen, zoveel indrukken opdoen. Veel beseffen na afloop. En dan ook thuiskomen zonder baan, met vriend. Leonard en ik hebben pas echt wat sinds 4 weken voor mijn vertrek….. Poeh, het was bijna te veel. Een paar dagen weer even alleen zijn, letterlijk in een hutje op de hei, had ik echt nodig om alles, zoals ze zeggen, een plekje te geven. Even kijken of ik ook nog alleen gelukkig kan zijn…. En dat kan ik nog! Heel belangrijk.

Die motor van mij is nog veel belangrijker geworden dan voorheen. Ik kan nog meer genieten van een ritje. En niet alleen omdat ik steeds meer kan lezen en schrijven met mijn buffel….
Hij heeft een enorme opknapbeurt achter de rug. Er moet nog het een en ander aan verspijkerd worden. Komt wel, van de winter, als ik echt even niet meer wil rijden.

Maar nu eerst: geld verdienen, zodat ik(we) weer op reis kan (kunnen) …… Liefst morgen al……


In de komende weken ga ik aan de slag om een soort van overzicht te geven van alles wat met de organisatie van de reis te maken heeft gehad. Van reisschema tot “ wat hadden we mee” en tips.
Ook zal ik een poging gaan wagen om uit het vele filmmateriaal iets moois te brouwen… De camera, die ons ter beschikking is gesteld door Bear Devil, voorheen Bullet HD, heeft het prima gedaan. Ik sta nog steeds versteld van de kwaliteit wat er uit zo’n klein cameraatje komt! We hebben uren film. Met dank nog Taco! Die camera heeft veel moeten doorstaan, maar bleef het doen! Er komt trouwens binnenkort een nieuwe versie van uit, met afstandsbediening. Dat is een hele verbetering, want afstandsbediening is eigenlijk een must.