donderdag 4 oktober 2012

Nu we thuis zijn...


We zijn alweer een paar weken thuis… En wat ik van te voren had verwacht, is toch anders in de praktijk. Normaal, als je van vakantie terug komt, ben je na een paar dagen wel weer in je oude routine terug. Maar dat is nu niet zo. Nu zijn de omstandigheden ook wel anders voor mij. Ik ga niet na een weekje gewoon weer naar mijn werk. Ben bezig om mijn eigen bedrijf op te richten en zit sinds 3 september in een starters regeling. Dus van een normaal dagritme is geen sprake. En ik kom thuis en ben niet (meer) alleenstaand, maar gezegend met een vriend. Allemaal anders.

Tijdens de laatste dagen van de reis vond ik het echt tijd om weer naar huis te gaan en ik dacht, dat ik ook wel even genoeg zou hebben van het reizen, maar dat is niet zo. Ik zou zo weer op pad willen.

In de eerste week na terugkomst ging alles nog over de reis. Het welkom was geweldig! Zo veel mensen waren naar Rijen gekomen om ons binnen te halen. Dat is rijkdom!
En overal werd gevraagd hoe de reis was. Dat is nu wel wat minder, maar toch word ik er nog steeds mee geconfronteerd. Ik tref nog steeds mensen die ik nog niet had gezien sinds onze terugkomst en ontmoet nieuwe mensen via Leonard, mijn vriend, die, zoals blijkt, vol trots over ons avontuur heeft verteld.

We hebben gemerkt, dat er heel veel mensen ons hebben gevolgd via Face Book en ons blog. Echt overweldigend. Zoveel pageviews hadden wij echt niet verwacht. Zelfs nu we terug zijn blijft er gelezen worden. Al over de 16.000! En al die reacties op FB…. Eerlijk is braaf: het blog was veel werk, maar juist door alle belangstelling zijn we er mee door gegaan, ook toen mijn laptop uit viel. Door het uitvallen van de laptop merkten we ook, hoe snel je details vergeet en dat maakte ons nog gemotiveerder om het blog bij te houden.
De afgelopen weken hebben vele mensen ons eigenlijk dezelfde vragen gesteld: wat vond je het mooist, het meest indrukwekkend? Wat is je het meest bijgebleven? Welke bijzondere dingen hebben jullie meegemaakt? Het antwoord is toch anders dan verwacht. Elke dag was bijzonder, echt. En het meest bijzondere zit hem in 3 dingen: de natuur, de mensen en de dingen die je over jezelf ontdekt.

De natuur is niet moeilijk. We zijn door de meest fantastische gebieden gereden, met een enorme variëteit. Voor mij was het zelf rijden in de woestijn een nieuwe ervaring en hoewel we niet echt door het zand zijn gegaan (buiten een paar stukjes om, waarbij het zand op de weg was gewaaid), maar gewoon op het (weliswaar slechte) asfalt er tussen door, was het apart. De Himalaya was toch wel het hoogtepunt voor mij. Van de uitlopers in Nepal en bij Shimla en Dehra Dun tot de grote hoogtes richting Leh. Prachtig! Daar vond ik het motorrijden ook het leukst. Toen we terug kwamen op de meer begaanbare wegen in Pakistan en Iran, vond ik het rijden minder uitdagend. In die paar weken Himalaya heb ik zoveel geleerd. We hebben gefilmd (komt echt nog) en als ik naar het filmpje kijk wat ik gemaakt heb vlak voor Srinagar, onze laatste echte afdaling, dan hoor ik mijzelf ook zeggen, meerdere keren, dat ik dat een aantal weken daarvoor niet had gekund. Wauw, Ik zie mijzelf daar rijden op een smalle, bergpas; de weg mega slecht, waterpassages, veel verkeer en dan ga ik daar, links rijdend, tussen vrachtauto’s en het ravijn door op de halve meter die over blijft….. De hele pas naar beneden staand op de motor, bocht na bocht…. Ik weet nog, dat ik mij als een vis in het water voelde die dag. Het was daar ook zo mooi. Wat lager in de bergen, op “maar” 3500m….. Veel groener, mooie stroompjes en in het landschap, van die gekleurde tentjes van de nomaden die daar veel leefden. Kuddes schapen en geiten op en naast de weg….. Indrukwekkend…..

En dan de mensen. Wat een verschil met onze cultuur. In de Ashram, waar ik 1,5 week verbleef voor de motortocht, werd er in de groep al gevraagd wat we het meest bijzonder vonden van onze ervaringen in India. Dat zat hem voor mij toch echt wel in de mensen, de cultuur. Het was anders als dat ik had gedacht. Ik had een ander soort spiritualiteit verwacht. De mensen in India leven extreem in het hier en nu. We merkten, dat er door de meesten niet veel werd nagedacht over morgen, oorzaak en gevolg. Er werd niet zo veel naar verbanden gekeken. Oftewel: de voorste hersenkwab is daar minder aan het werk. Lastig voor ons, denkers, maar een verademing tegelijkertijd, totdat je echt iets moet regelen, want dan snap je elkaar niet. Wat een verschil in belevingswereld! We kunnen veel van elkaar leren. En dat was dan ook mijn conclusie. Het gaat om balans. Het is overal anders, maar niet beter of slechter. Ik werd gesterkt in mijn gedachten, dat het belangrijker is om te kijken of mensen tevreden zijn, gelukkig, of ze nog kunnen lachen. En om eerlijk te zijn: India is in doorsnee een financieel arme land, maar of de mensen daar ongelukkiger van zijn? Ik zag in ieder geval meer lachende gezichten dan hier op straat in Nederland.

Bizarre puntjes: veel Indiërs gaan naar een astroloog. Astrologie is een echte, serieuze wetenschap. Er zijn vele universiteiten die daar in gespecialiseerd zijn. Geen vage bedoening dus. Handlezen kan bijna iedereen. Ik moet er wel bij zeggen, dat de islamitische inwoners hier minder mee hebben. Ik ben zelf in Jaipur, een belangrijk centrum van astrologie, naar een astroloog gegaan en ik was verbaasd over de mensen die daar in de wachtkamer zaten. Net als bij ons bij de huisarts. Er zat een meisje, dat kwam vragen naar welke middelbare school ze moest gaan. De Astroloog was een beroemd man. Hij had beijvoorbeeld hier in Leiden op de universiteit verschillende lezingen gegevn over zijn vakgebied.

Later, tijdens mijn verblijf in de Ashram in Rishikesh, ontmoette ik een man die probeerde via buitenlandse contacten aan een baan in het buitenland te komen, want de astroloog had gezegd, dat hij een betere baan zou krijgen. Hij was dus op een hele rare manier op zoek naar een betere baan. Ook een andere manier van “spiritualiteit” die ik in mijn gedachte had. Hier is spiritualiteit nog een beetje mystiek. Het bezoeken van een astroloog of medium niet bepaald dagelijkse kost en daar is het de normaalste zaak van de wereld. Onvoorstelbaar voor ons. En voor mij heel vreemd. Het is niet speciaal meer om spiritueel te zijn en de manier waar er mee omgegaan wordt is verre van intuïtief.

Het verblijf in Rishikesh was sowieso bijzonder. De yogalessen waren zwaar voor mij omdat ik eigenlijk veel last had van mijn rug en been. Een grote zorg, omdat ik bang was, dat het niet zou gaan met motorrijden. Maar de groep was zeer speciaal. Ik heb met een aantal van hen nog steeds contact. Er waren o.a. mensen uit Canada, USA, Mexico, maar ook uit India zelf. Een bijzondere manier om mensen/ culturen te leren kennen… En wat is gedurende de gehele voorbereiding van de reis en de reis zelf heb meegemaakt: iedereen vond het zo bijzonder. Ik zelf eigenlijk nu pas. De Yoga groep had van alles georganiseerd en zelfs cadeautjes gekocht voor mij…… ongelofelijk……

Over het algemeen kan ik van de mensen in alle landen tot en met Hongarije zeggen, dat de vriendelijkheid en de bereidheid om te helpen enorm was. Wel wat afnemend hoe meer we naar het westen kwamen, maar toch bleef er dat grote verschil. Wie, hier in ons koude kikkerlandje, zou er een reiziger laten overnachten in zijn huis? Wie nodigt diezelfde reiziger uit voor een maaltijd? Wie zou voorrijden naar een hotel of andere gelegenheid? Wie zou er stoppen als er iemand met pech langs de weg stond? Of verward op de kaart stond te kijken?

Ik schaamde mij echt. Wij doen dat niet zo makkelijk…. Toch dacht ik op die momenten terug aan al die mensen die ons belangeloos hebben geholpen om deze reis te kunnen maken. En dat waren er velen. En daarbij waren ook mensen, die echt geen enkel (commercieel) belang hadden bij hun hulp. Denk aan Theo bij Aberson, een bedrijf die o.a. bakstenen levert aan architecten. Geen enkel belang. En dan toch helpen. We kunnen het wel! (wel erg vervelend om te horen, dat ook daar de crisis heeft toegeslagen en juist Theo waarschijnlijk zijn baan kwijt is....)
Soms was de overmaat aan bereidwilligheid tot hulp ons ook wel te veel. Het ging soms te ver en werd opdringerig. Zoals bij die ene keer in Isfahan, waar we werden geholpen door een stel, dat ons voorreed naar een hotel, Wij keurden het hotel af, omdat er geen goede parkeerplaats was voor de motoren…. Sneu natuurlijk, maar realiteit. Na heel veel bedankjes zijn wij verder gaan zoeken en tot onze grote verbazing stonden ze opeens voor ons neus in het uiteindelijk hotel. Ze wilden mee naar boven. Deden dat ook in de andere lift (ja, die had je daar) gingen echter weer naar beneden, toen ze zagen dat wij niet echt interesse hadden, maar bleven ons bellen via de receptie…. Vervelend…..

In India werd er echt voor ons gezorgd. Bij onze problemen met het inklaren van de motoren zijn we meer geholpen, dan we ons op dat moment hebben beseft. Zonder dat wij het wisten, werd er naar belangrijke mensen gebeld, waar wij onze stempels nog van moesten hebben en hebben we dingen meegemaakt, waar elke Indiër nog versteld van zou staan wat betreft de hulp van belangrijke mensen bij verschillende instanties. We hebben op vele plaatsen met het hoofd van de regio persoonlijk contact gehad. Denk aan het inklaren en bij het verkrijgen van onze permits voor de Spiti Valley. Daar wilde ik zo nodig een Indiase nummerplaat meenemen. En daar stonden we. Midden in het kantoor van de Districts Commander (DC). Rondom zijn bureau alleen maar mensen in net pak, beleeft zittend en wachtend totdat zij aan de beurt waren en wij walsen daar binnen in motorkleding, vies etc, maken een grapje en vragen rechtuit wat we wensen. Totally not done! Maar die DC moest er wel om lachen. Heeft de hele dag te maken met ja knikkende, onderdanige mensen. Datzelfde hebben we ook in Pakistan beleefd bij het organiseren van onze escorte richting de Iranese grens. Dan sta je toch wel even raar te kijken als de mensen die dat kantoor binnen komen in de houding springen of zeer onderdanig buigen voor de meneer DC…

In Turkije werden we verrast door de heren van de motorclub uit Erzurum. Wat een hulp hebben wij gehad bij het zoeken naar een nieuwe achterband! Niet alleen werden we naar een bedrijf gebracht, er werd ook de bandenspecialist, Doğan, opgetrommeld, de band werd via internet besteld in …. 500 km verder weg en werd voor mij betaald door Murat  via internetbankieren. Natuurlijk heb ik geld gepind en het aan Murat terug gegeven, maar toch! De zoon van Ismail, Mustafa, werd opgetrommeld om te tolken, hoewel Berk, heel slim, google translate inzette voor het betere vertaal werk. De hele tijd zijn ze bij ons gebleven en hebben zelfs nog een hotel voor ons gezocht. Ook daar werden we heen begeleid en er werd een plek geregeld in de parkeergarage voor de motoren. Of dat het al niet genoeg was, werden we ’s avonds uitgenodigd voor een kopje thee in de theetuin. Kökşal kwam ons ophalen. Er werd eten voor ons gehaald toen bleek, dat we nog niet hadden gegeten en al die tijd was er contact met de bandenmonteur of de band er al was en of ie klaar was. En dat was hij, om 23:30!!! Op zaterdag avond!
Een geweldige ervaring trouwens, zo’n theetuin. Het is een soort park met luxe picknick banken, waar je van te voren een samovar (grote theekan) kunt huren. Kökşal had nog “gebak” meegebracht. Een plaatselijk gerecht, gemaakt door zijn vrouw. Heerlijk. Tja….. vrouwen hebben we niet zo vaak gesproken tijdens onze reis……

De mensen dus…..
In Iran kwam voor mij pas het echte besef wat het is om in een “vrij” land te leven. Wat een vreselijke ervaring was het om in zo’n mooi land je te moeten gedragen als ondergeschikte. Als leven in een gouden kooi. Het land is prachtig, de infrastructuur geweldig, nooit hebben we zulke mooie wegen gezien! Maar vrouwen in het bijzonder zijn daar niet veel waard. Je hebt niks te zeggen. We hadden al weken gereisd en werden niet goed genoeg gevonden om zelf voor onze paspoorten te zorgen. Nu bleek achteraf wel, dat meerdere reizigers begeleid werden. De Nederlandse groep van Ride On Motortours (van Dafne en Rob) werd door heel Iran begeleid, bleek, toen wij de groep troffen in Turkije. Ze moesten er nog heen, maar het was wel al geregeld. Zo zie je maar. Wij wisten het niet, de andere motorrijders die wij hadden getroffen en al in Iran waren geweest, waren niet begeleid. En hoewel we van te voren ons zeer bewust waren van de tegenstellingen die we zouden tegenkomen, bleken we ons hier niet aan te kunnen aanpassen…..
Het is je niet voor te stellen hoe het is als je nergens kan dansen. Discotheken/dans/ feest gelegenheden zijn al sinds jaren verboden. Er was een feest in ons hotel, maar het leek wel een begrafenis! Er werd nauwelijks gelachen… En dat is dan nog maar 1 ding…….

Achteraf ben ik wel geschrokken van ons gedrag in Iran tegenover de politie en het leger. We waren zo kwaad en best agressief. Gevaarlijk…. We hebben geluk gehad, dat we niet zijn vastgehouden. We waren echt erg. Vechten, schreeuwen tegen de politie en militairen….. De Iraniërs om ons heen waren volgens mij totaal gechoqueerd. Wat doet dat veel met je, als je machteloos moet toezien, dat je niks te zeggen hebt…… Misschien dan toch wel de meest indrukwekkende ervaring van de reis….. We waren beiden zo verbaasd wat het in ons los maakte en hoe wij werden en reageerden… Ik herkende mijzelf niet meer. Bizar.

En wat doet zo’n trip dan met jezelf…. Dat is wat je vaak leest. Mensen veranderen door een dergelijk avontuur. Dat klopt ook wel. Het is alleen veel subtieler dan verwacht. Toen ik wegging, had ik een soort missie. Dat doe ik wel vaker als ik op vakantie ga. Ik neem dan een “doel” mee. Bijvoorbeeld: ik wil inspiratie opdoen ten behoeve van mijn startende bedrijf. In het verleden heeft dat tot geweldige ontmoetingen geleid. Ik weet nog, dat ik een paar jaar geleden al van baan wilde veranderen en meer wilden gaan coachen. In die vakantie kwam ik zoveel coaches tegen.
Nu dus: inspiratie voor mijn bedrijf. Vooral spiritueel. En het oude achter mij laten. Dat laatste is zeker gelukt. En er waren absoluut letterlijk momenten, dat ik input kreeg voor mijn werk. Vooral de jongeman in Pooh, die, ook weer geheel belangeloos, zijn laptop kwam uitlenen toen het internetcafé te vroeg was dichtgegaan en we echt contact metsen hebben met Nederland vanwege onze visa problemen (de laptop deed het helaas ook niet). We hadden zo’n interessant gesprek. Wat een inspirerende man! Hij was bezig om zijn plaats Pooh naar een “hoger” niveau te brengen. Al eerder vertelde ik over de mentaliteit van de Indiërs, van het leven in het hier en nu. Het grote nadeel daarvan is, dat er niet veel wordt nagedacht over de toekomst. Ook niet in het bedrijfsleven. Het grootste deel van de bevolking, vooral op het “platte” land, is ondernemer. Velen hebben een winkeltje. Zo’n winkeltje is vaak al eeuwen in de familie en dat zie je ook. Buiten het feit, dat de infrastructuur ook nog eens heel anders is: alle slagers zitten in dezelfde straat, alle bakkers etc, ziet alles er ook nog eens hetzelfde uit.

De jongeman, Hishey Negi, probeerde meer toeristen te trekken naar Pooh. Het grote afval probleem was in zijn nadeel. Overal ligt vuil… Maar dat probleem ligt diep geworteld in de samenleving: er zijn geen afvalbakken…. Heeft ook geen zin, want er is geen ophaaldienst…. Heeft ook geen zin want er is geen verzamelplaats, en die heeft ook geen nut, want hoe wordt het verwerkt? Lastig probleem dus! Ook de al eerder genoemde mentaliteit was een probleem. Niet tot nauwelijks nemen van initiatieven…. Dat wordt er duidelijk uitgestampt op school, bleek…. Doen wat de leraar zegt…..
Hishey werkte dan ook een aantal uur als docent op de lagere school, waar hij probeerde om de kinderen meer aan te zetten tot “zelf denken”. Het school systeem is erg schools (grappig, dat zo’n woord veelzeggend is… schools): je moet precies doen wat de leraar zegt. Er is weinig ruimte voor eigen initiatief. Hier zag ik wel een link met ons school systeem. Hoewel het al vele malen beter is als daar, kampen wij toch ook nog met een systeem waarbij vooral de manier van toetsen wel erg linkerhersenhelft georiënteerd is (stampen en produceren). Veel overlap in hoe we kinderen, die van nature heel goed kunnen voelen wat goed en slecht voor ze is, beïnvloeden met onze regels. Veel problemen in onze maatschappij bij volwassenen zijn mijns inziens te herleiden op dit feit: we leren af om op ons gevoel te vertrouwen. Wij, in het westen, leren als geen ander om vooral overal bij na te denken. We negeren alle tekenen/ waarschuwingen van ons lijf.

Nu is dat in India wel minder. Mensen zijn erg intuïtief, maar toch…. Marika merkte een keer op, dat je aan de manier waarop mensen acteren in het verkeer kon zien hoe de mentaliteit in dat land/ landstreek is. Klopt wel: In India is het een zooitje. Iedereen rijdt door elkaar, maar iedereen ziet iedereen. In Iran was het gewoon gevaarlijk. Ook daar rijdt iedereen door elkaar, wel minder, maar iedereen wil de eerste zijn. Het verschil is, dat intuïtie daar geen deel van uit maakt: oftewel: er wordt alleen vooruit gekeken op de eigen rijbaan en de rest moet het maar uitzoeken. In Iran hebben we de meest gevaarlijke situaties meegemaakt, ondanks de mooie infrastructuur en goede wegen.
Via het contact met Hishey kreeg ik dus het inzicht, dat we ver van ons zelf af staan als volwassenen en dat we veel goede dingen afleren als kind…..

Wat voor mij achteraf ook een groot inzicht was, is dat het makkelijker is om te reizen in een land waar je moet overleven. In een land waar alles is en waar je op elke hoek van de straat alles kunt krijgen wat je nodig hebt, was het voor mij moeilijker. Te veel keus. Ook het samen reizen is veel eenvoudiger in minder bedeelde landen. Je dag doelen zijn eenvoudig: we moeten eten, slapen en we hebben een veilige plek nodig voor de motoren (onderste laag van de piramide van Bateson). Niks meer en niks minder. Er valt dus weinig te bediscussiëren. De problemen met het samen reizen begonnen voor mij pas, toen we in Turkije kwamen, vooral in het westelijke deel, waar de levensstandaard nagenoeg overeen komt met de onze. Te veel keus, luxe. En daar kun je “ruzie” over maken.

Het was voor mij in het begin wel even wennen om niet alleen te reizen. Ik woon al jaren alleen en ga al net zo lang alleen op vakantie. En nu 24/7 samen met iemand, die ik dan ook nog eens nog niet zo lang kende…. In het begin wel ff wennen…. Gelukkig waren we het over de belangrijkste dingen eens: we zijn beiden niet van die museumbezoekers en zien liever wat er zich achter de schermen in het dagelijkse leven afspeelt. Dat begon al in Delhi, waar we de eerste de beste dag al besloten om de bekende attracties links te laten liggen en de kleine steegjes in te gaan. Prima match dus.
Natuurlijk hebben we ons geërgerd aan elkaar. Maar dat zou je met iedereen hebben. Ik heb wel even nodig gehad om mijn plekje te vinden naast Marika. Ze is een aanwezige persoonlijkheid. Dat was ik ook, vroeger, maar ben wel veranderd in de loop der jaren. Ik had in het begin dus moeite om niet te vervallen in mijn oude clowns gedrag en vond het moeilijk om bij mijzelf te blijven en in mijn kracht te blijven staan. Is gelukt hoor, maar had wel ff tijd nodig.

Ik herken, nu ik terug ben in Nederland, mijn moeite om keuzes te maken. Ik heb het moeilijk met al die keuze mogelijkheden. Ik heb het moeilijk als ik boodschappen moet gaan doen in de AH. Soms kan ik minuten lang voor een schap staan en moet dan geforceerd kiezen. Mijn brein begint dan enorm na te denken: wat is het beste, lekkerst, goedkoopst, relatief gezien, waar heb ik het meest aan etc. Om gek van te worden! Heerlijk was dat, als je gewoon blij bent, dat je, na soms uren zoeken, uiteindelijk shampoo hebt gevonden. Welk merk? Niet belangrijk, hoe het ruikt? Niet belangrijk enz enz. Ik begrijp nu ook mijn wens om ergens te willen wonen waar het rustig is, in de natuur, met veel ruimte om mij heen….
Voor Marika was dat anders, denk ik. Ik had het gevoel, dat zij weer een stukje hervond van zichzelf toen we meer en meer richting de ons bekende beschaving kwamen. Ik denk ook, dat het daarom wat moeilijker werd, het samen reizen. Niet dat we echt problemen hebben gehad, maar het zit in de kleine dingetjes. Of was het toch de aanpassing die ik zag aan onze cultuur……

Achteraf besef ik mij ook pas echt wat we hebben meegemaakt en waar we zijn geweest. Als je er bent, sta je niet meer bij stil, dat het anders is. Het is gewoon zo. Pas toen ik ons blog bekeek, ergens in Turkije, en die foto zag waar wij in Pakistan bij een checkpoint staan, werd ik mij bewust van de uitzonderlijke situatie waarin we ons toen bevonden. Het lemen hutje, de kleding van de politieagenten, de Tata truck met geweldige beschilderingen… En daar zitten we, een foto verder, totaal op ons gemak, in het hutje op een plastic tuinstoeltje (nee niet van Jardin) aan de thee, die gemaakt was op een houtvuurtje door een van de agenten al hurkend….., met geweren om ons heen tegen de muur staand. Lachend…. Gewoon…. Echt bizar. En zo was het ook. Pas toen we Pakistan bijna uit waren, besefte we ons het echte gevaar waar we in verkeerd hadden, maar je voelt er niks van. Pas toen ik vroeg of die enorme mitrailleur ook echt gebruikt werd, ik de verbazing zag in de ogen van de man en hij aangaf dat er dagelijks met scherp geschoten werd, werd het mij echt duidelijk: het was daar echt niet pluis…. Hoe gemakkelijk je je aanpast aan de omstandigheden. Wat een enorm adaptatievermogen hebben we…..

Ook besef ik mij, dat we, door die aanpassing, nooit hebben beschreven hoe een dag er voor ons uitzag. Het werd voor ons normaal en daar schrijf je niet over. ‘s morgens vroeg op. Vaak al voor 06:00u, zodat het niet zo heet was om alles op te laden en tijdens het rijden. Vaak aten we wat fruit, de dag er voor of die ochtend nog ingekocht. We vertrokken meestal tussen 07:00u en 08:00u. Rond een uur of 10:30u aten we dan wat uitgebreider. Marika nam dan haar favoriete gebakken eitjes. Als ze niet wisten hoe, dan bakte ze ze zelf. Tussen de middag, wat soms ook wel 14:00u werd, aten we weer. In de Himalaya was de Tukpa erg favoriet: soep met noedels en groente. Ook goed om de vochtbehoefte aan te vullen. We dronken wat af! Je verliest liters vocht door de warmte, de hoogte en niet te vergeten de inspanning, want het rijden was pittig in de bergen. We hadden daarom ook een multi mineral preparaat bij ons om de mineralen huishouding op peil te houden. Ook geen overbodige luxe. Dat wordt vaak vergeten. Je verlies niet alleen vocht….

We hebben trouwens overal gegeten. Echt overal. In het begin nog wat aarzelend en we keken wel goed uit, maar we moesten soms gewoon wel langs de weg iets kopen. Iets anders was er dan niet. We zijn beiden een dagje niet lekker geweest. Voor mij was dat door de warmte, vermoeidheid en ook wel het eten. Alles samen. Ik was een nacht behoorlijk van de leg. Had het zo koud…. Maar ’s morgens ging het weer. Marika is een dag ziek geweest en we hadden toen net toevallig bij de Mac gegeten. Daar kan het dus niet aan gelegen hebben. Ook de combi van vermoeidheid en warmte…. We waren achteraf gezien best vermoeid van alles. De relatieve rust vanaf Turkije was dan ook geen overbodige luxe.

Onderweg stopten we voor foto’s en “hoge nood”. Meestal hadden we een duidelijk doel waar we heen wilden, maar een bijna ongeschreven wet was toch wel, dat we voor 18:00u onderdak wilden hebben. Dat is in de meeste gevallen gelukt. Dat was nog wel eens lastig. We hebben in een aantal plaatsen heel wat hotels en guesthouses van binnen gezien. Grootste problemen: plek voor de motoren, viezigheid, en als het nodig was: afwezigheid van verkoelende middelen, lees airco of fan. Dat de hitte een beperkende factor was, beseften we ons pas goed tijdens onze laatste reisdagen. Het regende toen en het was relatief koud. We hadden echt veel meer energie. Die hitte hakt er echt in.
De motoren waren voor het zoeken van onderdak deels een hindernis, maar eigenlijk is er overal wel een plekje gevonden van hotellobby tot privé parkeerplaats van de hoteleigenaar en van een ziekenhuisparking naast het lijkenhuis….. Diezelfde motoren hebben voor ons echter ook vele deuren geopend. Wat een attractie waren wij: twee vrouwen maar vooral die twee BMW’s. De droom van menig man. Hoe snel het zwart van de mensen zag rondom onze buffels….. Ongelofelijk.

Aangekomen bij ons verblijf was het: bagage naar de kamer brengen, douchen, de was doen (elke dag, tijdens het douchen of in een emmer/wasbak), eten, de dag van morgen plannen, nog wat op je bed liggen lezen en dan slapen. Op de dagen dat we wat meer tijd hadden, hebben we ons blog bijgewerkt. De tijd die we in ons blog hebben gestoken kan ingeschat worden op zeker 4 – 6 uur per week. Oh, en natuurlijk werden er ook dagelijks onze gemaakte foto’s uitgewisseld. Vast item! En dan de dag erop weer opstaan inpakken…….. Of we bleven nog een dagje!

Deze dingen, eigenlijk hele globale dingen, wel voortkomend uit dagelijkse kleine belevingen, zijn de dingen die het meest bijzonder blijken te zijn. Niet dat ene moment daar, maar wat het allemaal met je doet en de dingen die bijna ongemerkt gebeuren….

We zijn weer thuis…… Ik ben nog steeds niet helemaal thuis. Had ook echt een break nodig om weer een beetje bij mijzelf te komen. Al die tijd met iemand reizen, zoveel indrukken opdoen. Veel beseffen na afloop. En dan ook thuiskomen zonder baan, met vriend. Leonard en ik hebben pas echt wat sinds 4 weken voor mijn vertrek….. Poeh, het was bijna te veel. Een paar dagen weer even alleen zijn, letterlijk in een hutje op de hei, had ik echt nodig om alles, zoals ze zeggen, een plekje te geven. Even kijken of ik ook nog alleen gelukkig kan zijn…. En dat kan ik nog! Heel belangrijk.

Die motor van mij is nog veel belangrijker geworden dan voorheen. Ik kan nog meer genieten van een ritje. En niet alleen omdat ik steeds meer kan lezen en schrijven met mijn buffel….
Hij heeft een enorme opknapbeurt achter de rug. Er moet nog het een en ander aan verspijkerd worden. Komt wel, van de winter, als ik echt even niet meer wil rijden.

Maar nu eerst: geld verdienen, zodat ik(we) weer op reis kan (kunnen) …… Liefst morgen al……


In de komende weken ga ik aan de slag om een soort van overzicht te geven van alles wat met de organisatie van de reis te maken heeft gehad. Van reisschema tot “ wat hadden we mee” en tips.
Ook zal ik een poging gaan wagen om uit het vele filmmateriaal iets moois te brouwen… De camera, die ons ter beschikking is gesteld door Bear Devil, voorheen Bullet HD, heeft het prima gedaan. Ik sta nog steeds versteld van de kwaliteit wat er uit zo’n klein cameraatje komt! We hebben uren film. Met dank nog Taco! Die camera heeft veel moeten doorstaan, maar bleef het doen! Er komt trouwens binnenkort een nieuwe versie van uit, met afstandsbediening. Dat is een hele verbetering, want afstandsbediening is eigenlijk een must.

woensdag 29 augustus 2012

Van Hongarije naar huis.....


Tja en dan de laatste loodjes…. De laatste 2 etappes naar huis. Het was echt genieten bij de familie van Marika en zo mooi om te zien hoe zij haar eerste “thuiskomst” beleefd heeft. Stond er met tranen in mijn ogen bij…….

We vertrekken vroeg uit Hongarije en willen die dag minimaal tot Nürnberg komen, het liefst ergens bij Würzburg. De zon schijnt, het is heerlijk weer. Niet zo achterlijk warm nog als de dag er voor. Het was meer dan 40 graden….. Leek Varanasi wel, zeiden we al tegen elkaar. Dat was toch wel het toppunt van hitte voor ons…
Als we in de buurt komen van de grens, zien we de lucht voor ons betrekken. Echt mega zwart wordt het in de verte… De grens is formaliteit tot mijn verbazing: geen enkele controle. Tis net alsof je de Nederlands Belgische grens over gaat. Niks! Heerlijk! Maar wel die donkere luchten voor ons. We hadden voor het laatst met regenpak gereden op vrijdag de 13e… Mijn “top” dag. Daarna geen regen meer gezien! En nu…. Het is ook behoorlijk fris in tegenstelling tot de afgelopen dagen. We zijn zo gewend aan mooi weer, zon, temperaturen in de 30 graden, dat dit ff wennen is om zo maar te zeggen. We besluiten om onze regenpakken aan te trekken en gaan richting Wenen. En het is net alsof we steeds de “regen” dans ontspringen. We rijden overal tussen de buien door lijkt het wel. Alleen bij Passau ontkomen we er niet aan…. Een paar spetters. En dan toch weer zon! Marika stopt ergens bij een P: ze heeft het zoooooo warm in dat regenpak: uit dus. Het is wel te koud om in onze gebruikelijke outfit onder onze pakken te rijden: t-shirt, maar gelukkig weer zon!

Het gaat als de brandweer. Lunch en verder. We redden het zelfs tot vlak voor Frankfurt en besluiten daar van de snelweg af te gaan, 1 afslag voor Aschaffenburg. Mooie omgeving, heuvelachtig, en met de internet zoekactie bij Erika in Hongarije nog in het geheugen, twijfelen we er niet aan, dat we iets geschikts zullen gaan vinden. De zoekactie had ons wel al bewust gemaakt van de prijzen van de gasthofen…… Het zal een toppertje gaan worden…. Een aanslag op ons budget, maar ach, de laatste nacht.

De afgelopen week hebben we al behoorlijk gas terug kunnen nemen in ons reistempo. Onze planning bleek vooral in deze laatste fase behoorlijk ruim. We hadden eigenlijk best al wel wat dagen eerder terug kunnen zijn, maar achteraf ben ik erg blij met de verplichting om pas zondag terug te mogen zijn. We merken bij het gas terug nemen, dat we allebei behoorlijk moe zijn van alles…. En door het rustige tempo in de laatste fase kunnen we alvast wat uitrusten.
Inmiddels hadden wij begrepen, dat er het een en ander georganiseerd zou gaan worden omtrent onze aankomst in NL….. Spannend, want we wisten alleen maar, dat we zondag om 18:00u bij het grenskantoor bij Venlo moesten zijn… Tja, en als je dan op zaterdag al bij Frankfurt zit, dan kan je rustig uitslapen, zou ik maar zeggen. We wilden dus met zorg een gasthof uitzoeken.

Na enkele km’s van de snelweg af te zijn, kwamen we door wat dorpjes, maar niks naar onze smaak. Aan het spoor, aan een drukke weg, zichtbaar te duur….. We besloten te gaan tanken in het eerst komende dorp en daar eens verder te vragen. Bij de kassa: een no go in dit dorp… Pas in Aschaffenburg zou weer iets te vinden zijn. Maar wij zijn het natuurlijk die op reis zijn, M&M, en onze redding kwam in de vorm van een oplettende mede tankstelle gebruiker. Hij had ons binnen horen vragen naar een slaapgelegenheid en kwam eerst ook met de Aschaffenburg oplossing, maar bedacht zich, liep terug en gaf ons een aanwijzing naar een gasthof in de buurt, in Steiger, een minidorpje. Na de aanwijzingen te hebben gekregen, gingen we op weg en vonden de gasthof zonder enig probleem. Super plek! Op de heuvel met prachtig uitzicht. De eigenaar bleek ook nog eens vakslager te zijn en gebruikte zijn eigen veestapel als slachtoffer voor de meest heerlijke hapjes…. Hmmmmm lekker hoor zo’n haus teller! We kregen het deze keer alleen niet voor elkaar om korting te krijgen. Niet eens een gratis drankje! Verwende nesten zijn we! Wel was de eigenaresse zo lief om voor ons een paar boeken uit eigen collectie beschikbaar te stellen. Kan eerlijk zeggen, dat we beiden niet eens verder gekomen zijn dan de eerste bladzijde. Het diner was natuurlijk ook geweldig met verse producten van de boerderij! Heerlijk zo’n schnitzel! Had ik de hele dag al aan zitten denken…. Hoort er toch bij als je door Oostenrijk en Duitsland rijdt!

Na een prima nachtrust en een poging tot uitslapen, wat Marika duidelijk beter afging, kwam onze allerlaatste inpak actie voor deze reis. Marika was haar gewoonte trouw gebleven en had haar hele hebben en houwen naar boven gesleept in haar “lijkenzak” (giga Ortlieb tas) en had dus ff wat tijd nodig: wel 15 minuten. Ik had mijn tassen omgepakt en nog maar even van het voordeel van de topcase gebruik gemaakt. Een plastic zak was mijn bagage…. Eindelijk was ik dan ook een keer als eerste klaar met het bepakken van de motor.. Na een wederom heerlijk, voor het laatst door anderen klaargemaakt, ontbijtje nog even was luieren op de kamer, spullen op de motor en…. Nee joh, veuls te vroeg! Nog even een bakkie! We waren het er allebei over eens, dat het toch wel heerlijk is om 3 maanden lang niet te hoeven koken, poetsen enzo…… Kunnen we ook niet meer, hebben wij al bedacht 

Toch maar vertrokken en het was al voorspeld: donkere wolken! ’s Morgens was het nog stralend blauw, maar nu…… We hebben direct de regenpakken aangetrokken en dat was geen overbodige luxe…. Wat een plensbuien hebben we gehad. Nog even de banden gecontroleerd bij de benzinepomp waar we al eerder waren en de snelweg op. (oh, ja en die man die ons de weg had gewezen, had zelfs nog gebeld naar het gasthof of we waren aangekomen! (Om met Marika te spreken: Hoe leuk is dat!).

Voor het eerst ook weer files….. Regelmatig Baustelle…… druk….. vooral met medelanders die ook naar huis gingen…. Tijdens de late lunch om een uur of 14:30u kreeg ik een smsje van Leonard: hij zou om 16:00u al bij de grens zijn, dus als we vroeg waren, geen probleem… Wij dus na het eten weer op pad. Weer regen…… en file……

En toen kwam ie, de Nederlandse grens….. We zijn zij aan zij door de grens gereden, staand (blijkt een gewoonte te worden bij belangrijke passages). Wat een moment. En acuut begon het te…. regenen. Gelukkig maar heel even. Na een aantal km’s kwamen we bij het doorgegeven trefpunt. Pech, de afrit was afgesloten. Doorrijden dus. Raar hoor…. Bij de volgende afslag terug en via een omleiding naar de plaats van bestemming: het douane kantoor aan de Columbusweg 57. Zoals gezegd was Leonard er. Poeh toch wel emotioneel om elkaar weer te zien, hoewel het niet zo heeeeel lang geleden was. We waren er nog maar net of Ruud, Sandra en Rob kwamen aangereden, niet lang daarna gevolgd door Dieni en John…… Heftig…. Vincent sloot aan….. Wat een verrassing! Wat een warm onthaal! Geweldig! Leonard had ik gevraagd om poloshirts te laten maken voor Marika en mij als dank je wel voor Marika. Het was geweldig meissie!
Na een bakkie gingen we keurig in formatie op weg naar Rijen. Voor Dieni wel een heel eind uit de richting dus zij nam daar afscheid. Tof dat je er was!

Geen overbodige luxe na 3 maanden...



Bijzonder om onder leiding van Ruud, met Sandra achterop, naar Rijen begeleid te worden. Onderweg sloot Paul (uit Best) aan. Goed te zien dat het gips inmiddels verwijderd is van zijn hand. Dat zat er nog op toen hij aan onze motoren aan het sleutelen was…..
We wisten echt niet waar we heen gingen, Marika en ik…. Wel veel over gesproken natuurlijk, maar we hadden het mis. We gingen Rijen in en bij het Cultureel Centrum stond de hele bubs buiten te toeteren en te zwaaien….. Ongelofelijk….. Daar wordt je stil van…… Er waren zo veel mensen voor ons gekomen….. Familie, vrienden, collega’s.


Van te voren had ik 1 ding in mijn hoofd: niet om donderen voor publiek, dus tegen alle regels in heb ik mijn motor gewoon geparkeerd, niet bepaald “ paraat” zoals altijd…. En hoe leuk: Marika, als grote uitzondering, parkeert hem keurig!
Ik heb mijn helm nog niet af of mijn 2 neefjes, Joost en Daan komen op mij afgestormd. Wat heb ik die gemist…… Marika en ik worden beiden bedolven onder de knuffels……. Heerlijk. Mijn vriendinnen, roeiteammaatjes, Joop, mijn ex collega en familie, allemaal waren ze er! Indrukwekkend! Robin had heerlijke cupcakes gemaakt met M&M versiering en samen met mijn broer Roel en mijn ouders het hele feest georganiseerd. Er hingen prachtige vlaggen foto’s en banners. Ruud en Rob (als bedenker) waren verantwoordelijk voor onze escorte vanaf de grens en de berichtgeving op het forum. Leonard was voor alles de lijm. En vooral ook tijdens onze tocht een geweldig steunpunt. We hebben hem veel lastig moeten vallen voor onze visa problemen. Net als Ruud Rob en John. Dank!!!

Mijn neefjes Joost & Daan: als eerste erbij!

Wat een topgozer, die broer van mij.....


Dank je Joop!


Super Robin!



En dan, na dit hartverwarmende ontvangst kwam die laatste rit: naar huis. Robin had het huis prachtig versiert voor Marika en mijn ouders hadden mijn huis voorzien van vlaggen bloemen, planten, foto’s en nog veel meer…… Om stil van te worden…..

En niet alleen de versiering heb ik aan mijn ouders te danken... Ziet de tuin er ook niet mooi uit!

En dat was ik wel na deze dag….. Wat indrukwekkend. Zoveel lieve mensen. Wat een rijkdom…. En ik ben zo blij, dat ik niet alleen naar huis hoefde. Daar zag ik het meest tegenop: het eerste moment weer helemaal alleen. Gelukkig was Leonard er om dat moment uit te stellen. De onderhuurder van mijn huis, Peter, was zo lief geweest om voor een nachtje een andere slaapplaats te zoeken, dus hadden we het huis voor ons alleen. Lekker slapen in mijn eigen bedje….. En Morgen? Nog even helemaal niets……..

Zo, nu zijn jullie weer bij. We zijn thuis. Ik hoop, dat ons blog iemand heeft gestimuleerd om gewoon ook die sprong te wagen. Doen!
Binnenkort een nabeschouwing. Wat was het mooist, meest bijzonder, wat is het meest blijven hangen…. En natuurlijk ook praktische info: hoe zijn we te werk gegaan, wat hadden we bij ons, en dat soort dingen. Maar nu eerst even bijkomen………

Capadocia naar Hongarije

Na een snelle tenteninpakactie vertrekken we richting Istanbul. Zoals we gewend zijn hier zijn de wegen weer prima en we schieten aardig snel op. Onderweg rijden we een hele tijd langs een zoutmeer. We stoppen halverwege de ochtend voor een verlaat ontbijt aan de oever van het zoutmeer wat eigenlijk geen oever is omdat het bijna geheel opgedroogd is. We lopen een eindje het zout op en dat levert een stoer plaatje op. 




Toen we aan het ontbijt zaten kregen het beeld voor ons dat het net leek of dat we aan een bevroren meer zaten en dat de mensen ver weg aan het schaatsen waren. Heel bizar beeld als je bedenkt dat het daar rond de 35 graden was. Tegen de avond bereiken we Izmit en net buiten de stad vinden we een hotel waar we de motoren achter in de tuin mogen zetten. Als we die avond onze ontbijtinkopen gaan doen raken we aan de praat met een Turkse meneer die 42 jaar in Duitsland gewerkt had en nu hier van zijn pensioen geniet. Hij schonk ons 3 meloenen, geweldig toch?

De volgende ochtend gaan we verder in de richting van Istanbul met als uitbestemming de camping in Kylios. We rijden Istanbul in om een uur of 9, rijden nog ff verkeerd maar dan vinden we toch de weg naar de Europabrug. Omdat we dachten dat we echt niet op de brug konden stoppen om dit memorabele moment vast te leggen, stoppen we voor de brug op de vluchtstrook om een fotootje te maken. 


Heel langzaam rijdend in de 2e versnelling rijden we naast elkaar staand de Bosporus over naar Europa. Het was een emotioneel moment om Azie achter ons te laten........
Om half 11 in de ochtend waren we al op de camping gearriveerd, we zijn uiteindelijk heel snel door Istanbul gereden. De camping bleek anders dan op de website vermeld stond...... een dorre boel en niemand die een woord buitenlands sprak. Een jong Duits stel vertelt ons dat het 2.5 uur duurt om met openbaar vervoer naar Istanbul te reizen. Hier schrokken we wel van en ons eerste echte meningsverschil was een feit....... Ik wilde doorrijden en niet op deze dorre plek blijven en het voorstel van Mirjam om terug naar Istanbul te gaan en om daar dan een hotel te zoeken, vond ik helemaal niets. Eerst een bakkie en een koppie thee gaan drinken en dan zien we wel verder. Mirjam gaat informatie inwinnen in een hotel over de bustijden en komt terug met de mededeling dat het maar 1.5 uur duurt en dat er elk half uur een bus vertrekt. Op het terras aan zee zit een Turks gezin waarvan ik de man al eerder in het dorp gezien had op zijn motor. Zij vertellen hetzelfde over de bustijden en regelen meteen een vrije toegang tot het strand voor ons (wat anders 7.5 euro p.p. kostte). We zijn terug naar de camping gegaan en we gingen ons installeren, inclusief de hangmatten. Toen eindelijk alles stond kwam de camping-opa op ons af en sommeerde ons de tenten elders te plaatsen, we stonden op een camper-plek. De beste man had de hele tijd naar ons zitten kijken en wachtte met zijn fantastische mededeling tot wij helemaal klaar waren. Nu, dan had ie M&M nog niet ontmoet..... dat was dus een no go voor ons. De kleinzoon probeerde te bemiddelen, hij sprak wel Engels, zonder resultaat. Wij bleven staan waar we stonden. Later waren we even goede vrienden, totaal geen probleem meer. 

's Middags zijn we naar het strand gegaan en hebben heerlijk van de Zwarte Zee genoten





De dag erna zijn we naar Istanbul gegaan. Eerst een deel met de bus en toen met de metro, een prima verbinding en je ziet nog iets onderweg als je zelf niet hoeft te sturen.
Istanbul is een prachtige stad en we hebben de Agya Sofia en de Blauwe Moskee van binnen bekeken. 









Op de bazaar heb ik laarzen met bijpassende handtas gescoord, helemaal geweldig.... paste nog prima in mijn tas. Wat hangen we de toerie uit zeg........ om 5 uur verzamelden we ons voor de Agya Sofia om met een boottocht over de Bosporus mee te gaan. Ook dit was geweldig mooi. We voeren onder de Europabrug door waar we de dag tevoren overheen gereden waren, het Topkapi Paleis en we zien de Blauwe Moskee en de Agya Sofia van de waterkant af. Ook voeren langs het Galatasaray-eiland waar je voor 35 euro entree gebruik mag maken van het luxueuze zwembad en natuurlijk loop je dan de kans om spelers tegen het lijf te lopen. Terwijl we varen gaat de zon onder wat een schitterend effect heeft op de gebouwen langs het water. Istanbul heeft een indrukwekkende skyline!!!!!








Met de metro en bus gaan we weer terug naar Kylios en proberen nog even in onze hangmat te gaan liggen. Het lukt het nog eventjes totdat de Turkse overburen ons een bord met eten brengen. Het dochtertje zei heel lief: This is for you! We komen onze hangmatten uit en gaan naar de overburen die ons naast het eten ook raki aanbieden. Ahhhh dat hadden we nog niet gedronken in Turkije, heerlijk! De meisjes vonden onze hangmatten zo leuk dat pappalief onze hangmatten over heeft genomen voor ze. 

Vol goede moed vertrekken we van de camping richting Bulgarije en we willen zo ver mogelijk komen. Sofia, of nog liever voorbij Sofia is het doel van vandaag. We zijn Istanbul al voorbij en zijn snel op de snelweg naar Edirne; alles gaat vlotjes. Op een gegeven moment zie ik in de verte een grote donkere vlek in de lucht. Vogels maar wat voor vogels dan…. Hele grote zo te zien. En inderdaad, grote vogels….. Duizenden ooievaars zweven daar prachtig op de thermiek!!! Ik heb nog nooit zoiets gezien, wat een schitterend gezicht is het en even later zien we hetzelfde tafereel nogmaals. De Turks-Bulgaarse grens is een fluitje van een cent. Er staat veel verkeer voor de douanepoortjes maar wij rijden er langs, best erg maar ja….. Het is erg warm en dan doen we soms dingen die misschien niet zo netjes zijn.

Bulgarije ziet er meteen Oostblokachtig uit. Het is geweldig mooi daar en we stoppen voor de lunch bij een uitspanning met uitzicht op de benzinepomp…… niet zo gezellig maar we hebben reuzenhonger. Zalig lamsvlees eten we daar; Mirjam een stoofschotel en ik een spies. We krijgen een megasalade erbij geserveerd met geroosterd brood. Als onze buikjes weer rond zijn (zien we het nu goed????? Worden onze buikjes weer ronder na een week Turkije ???? Arghhhh… ) rijden we verder naar Plovdiv. Net als we de snelweg weer opdraaien houdt mijn motor in. Hij reageert niet meer op het gas. Ik denk: misschien een vuiltje in de benzine of zo en schakel van de 6e naar de 5e versnelling maar er gebeurt niets. Langzaam verlies ik snelheid en ga naar de vluchtstrook waar de motor ook daadwerkelijk afslaat. Mirjam rijdt voor me en ik hoop dat ze snel in de gaten heeft dat ik niet meer volg. Ik stuur haar een sms met de mededeling dat ik langs de kant stilsta. Even later zie ik haar in tegengestelde richting langsrijden en eventjes later staan we samen in de hete zon, niet wetende wat er aan de hand is. Ik heb Ruud en John gebeld om advies en ook heb ik de ANWB gebeld (joepie….. We zijn in Europa!!!). Ik wordt opgeladen en ze willen me naar een autogarage in Plovdiv brengen terwijl er in Sofia een BMW dealer is. Er wordt geen meter gereden voordat de ANWB hun goedkeuring geeft voor de 120 km rit naar Sofia. Dit had nogal wat voeten in de aarde allemaal. Ten eerste duurde het erg lang voordat veegdienst kwam; er was iets misgegaan met de melding waardoor we meer dan 2 uur gewacht hebben langs de snelweg onder een boompje. Mirjam heeft haar picknickkleedje gepakt en zoals altijd vermaken we ons wel weer. We maken domme foto’s van elkaar maar ook wel mooie voor op het blog. 


gewoon blijven lachen....





De motor wordt opgeladen terwijl ik aan de telefoon met de ANWB ben en eindelijk is er iemand die begrijpt dat ik niets aan een autogarage heb en naar Sofia moet. Mirjam rijdt in een slakkengang achter de hulpdienst aan en we rijden in Sofia meteen naar de dealer die natuurlijk al lang gesloten is. De Bulgaarse hulpdienst heeft ondertussen al wel geregeld dat onze komt al aangemeld is bij de dealer en dat we voor de volgende ochtend om 08.30 uur een afspraak hebben. Ook is er een hotel geregeld, petje af voor deze service. Het hotel heeft een heerlijk restaurant aan de overkant van de straat zitten en we maken er het beste van en eten gerechten waar je je vingers bij aflikt.

De volgende ochtend ga ik bij Mirjam achterop naar de dealer, Kamor Auto. We zijn op tijd maar de monteur niet…… na een uurtje wachten daar (we kregen koffie en thee en we konden gebruik maken van de computer, wat een service daar) komt Nikolay en die meet mijn motor door en de conclusie is dat de brandstofpomp kapot is. Het is nu dinsdagochtend en als zij in Duitsland een nieuwe bestellen dan zou hij er pas vrijdag in de loop van de dag zijn. Dit duurt te lang!!!!! Mirjam belt naar De Knalpot in Rilland met de vraag of zij ze op voorraad hebben, wat het geval is en ik bel naar Rob Plas uit Halsteren en hij zegt me toe dat ie in een uur in Rilland is. Mirjam laat nog een spiegel en een knipperlichtglaasje meesturen en Rob gaat naar DHL in Roosendaal en DHL garandeert dat het pakketje er de volgende dag voor 12.00 uur is. GEWELDIG!!!!!!!!! Een hele grote pluim voor De Knalpot en Rob!!!!

Vroeg in de middag gaan we terug naar het hotel. Mirjam is moe en gaat een tukkie doen en ik ga naar het zwembad van het hotel. Het is ook hier weer snikheet. Ik heb lekker liggen doezelen in de schaduw en een tijdje later komt Mirjam beneden en hebben we lekker gezwommen en zelfs gedoken van de duikplank. Die was maar 2.5 of 3 meter hoog, geen probleem maar een stel jonge gasten vonden het wel heel erg interessant die “oude” vrouwen die duiken van een duikplank hahaha. Het ritueel van de avond ervoor herhaalt zich….. Mjam mjam weer heerlijk dineren aan de overkant.

We besluiten om de volgende ochtend wat uit te slapen en dan naar de dealer te gaan. We zien op de track & trace dat het pakje in Sofia is en met een koerier mee is. De receptioniste belt naar DHL en weet ons te zeggen dat het pakje pas om 13.30 uur er zal zijn. Nikolaj de monteur, vervangt nog een mistlamp een o-ringetje links aan het blok (geen idee hoe het daar heet) en het ventiel van mijn voorband want die loopt nog steeds zachtjes leeg. Bij Mirjam vervangt hij een o-ringetje waar je de olie bij moet gooien, niet die van het dopje maar het deel wat vast zit. Ja, ja technisch ben ik maar niet heus.

Uh Mariek, lukt het?

Nou, laat Nicky het maar doen

Ik krijg zelfs nog een ketting van hem en triestig kijkt hij ons na als we om 15.00 uur vertrekken uit Sofia. We rijden tot net voor Belgrado in Servië. Het gaat snel nu we alleen maar snelwegen rijden. Niet zo leuk maar we moeten kilometers maken en in dit deel van onze reis kunnen we makkelijk nog eens komen, dit in tegenstelling tot de kilometers die we in India, Nepal, Pakistan en Iran gemaakt hebben. We vinden een alleraardigst hotel met jawel, wéééér een geweldig restaurant met zalige huisgemaakte wijn.

De volgende ochtend maken we geen gebruik van het ontbijt en krijgen een lunchpakketje mee. We vertrekken om half 7 naar Hongarije. Ook bij deze grens rijden we langs de wachtende auto’s waardoor dit bijna geen tijd kost. Weer alleen maar snelweg van Szeged naar Budapest en van Budapest naar Mosonmagyaróvár waar de snelweg af gaan naar Halászi waar mijn tante en oom wonen. We arriveren daar om een uurtje of 1. Wat een thuiskomst is dit al voor mij zeg; zoveel liefde, zoveel blijdschap, ongelofelijk. 




Mijn tante had ons pas vrijdag verwacht maar toch had ze zalig eten voor ons! ‘s middags zijn we naar het huis van mijn ouders gegaan en hebben daar wat gerelaxed. Erika komt ons halen om mee naar het dorp te gaan waar iets folkloristisch te doen is. Er wordt Hongaarse muziek gemaakt en er wordt gevolksdanst. Wijn met sodawater wordt uitgedeeld en we vermaken ons prima.

De volgende dag hebben we uitgeslapen en zijn we gaan zwemmen in een zijtak van de grote Donau die door het dorp stroomt en daarna werden we verwacht voor de lunch bij mijn tante en oom. 


Tja, we zijn wel afgevallen, maar zoveel mag er nog meer af!
 

Die middag neemt mijn oom ons, Erika, mijn nicht met haar zoontje Edwin van 5 maanden en nog een vriendin met 3 kindjes mee voor een sightseeingtour naar Szigetköz; een eilandengebied in het stroomgebied van de Donau. Natuurlijk stoppen we ergens om iets te drinken en aan het eind van de dag gaan we nog even met Erika mee naar haar huis.  



We kunnen daar gebruik maken van de laptop om een overnachtingsplaats voor zaterdag te zoeken. We zien zoveel hotels en gasthofs dat we maar zien wat we doen. Op de terugweg gaan we langs mijn tante en oom om afscheid te nemen. Het werd weer een tranendal… dat heb ik altijd als ik daar kom en als ik weer weg ga. We willen de volgende ochtend om 7 uur gaan rijden en dan zover mogelijk komen. De weersvoorspelling is niet best en hoe meer kilometers we droog rijden des te beter. Mijn oom is om kwart voor zeven al bij ons en zwaait ons uit……….