Van Hongarije naar huis.....

Tja en dan de laatste loodjes…. De laatste 2 etappes naar huis. Het was echt genieten bij de familie van Marika en zo mooi om te zien hoe zij haar eerste “thuiskomst” beleefd heeft. Stond er met tranen in mijn ogen bij…….

We vertrekken vroeg uit Hongarije en willen die dag minimaal tot Nürnberg komen, het liefst ergens bij Würzburg. De zon schijnt, het is heerlijk weer. Niet zo achterlijk warm nog als de dag er voor. Het was meer dan 40 graden….. Leek Varanasi wel, zeiden we al tegen elkaar. Dat was toch wel het toppunt van hitte voor ons…

Als we in de buurt komen van de grens, zien we de lucht voor ons betrekken. Echt mega zwart wordt het in de verte… De grens is formaliteit tot mijn verbazing: geen enkele controle. Tis net alsof je de Nederlands Belgische grens over gaat. Niks! Heerlijk! Maar wel die donkere luchten voor ons. We hadden voor het laatst met regenpak gereden op vrijdag de 13^e… Mijn “top” dag. Daarna geen regen meer gezien! En nu…. Het is ook behoorlijk fris in tegenstelling tot de afgelopen dagen. We zijn zo gewend aan mooi weer, zon, temperaturen in de 30 graden, dat dit ff wennen is om zo maar te zeggen. We besluiten om onze regenpakken aan te trekken en gaan richting Wenen. En het is net alsof we steeds de “regen” dans ontspringen. We rijden overal tussen de buien door lijkt het wel. Alleen bij Passau ontkomen we er niet aan…. Een paar spetters. En dan toch weer zon! Marika stopt ergens bij een P: ze heeft het zoooooo warm in dat regenpak: uit dus. Het is wel te koud om in onze gebruikelijke outfit onder onze pakken te rijden: t-shirt, maar gelukkig weer zon!

Het gaat als de brandweer. Lunch en verder. We redden het zelfs tot vlak voor Frankfurt en besluiten daar van de snelweg af te gaan, 1 afslag voor Aschaffenburg. Mooie omgeving, heuvelachtig, en met de internet zoekactie bij Erika in Hongarije nog in het geheugen, twijfelen we er niet aan, dat we iets geschikts zullen gaan vinden. De zoekactie had ons wel al bewust gemaakt van de prijzen van de gasthofen…… Het zal een toppertje gaan worden…. Een aanslag op ons budget, maar ach, de laatste nacht.

De afgelopen week hebben we al behoorlijk gas terug kunnen nemen in ons reistempo. Onze planning bleek vooral in deze laatste fase behoorlijk ruim. We hadden eigenlijk best al wel wat dagen eerder terug kunnen zijn, maar achteraf ben ik erg blij met de verplichting om pas zondag terug te mogen zijn. We merken bij het gas terug nemen, dat we allebei behoorlijk moe zijn van alles…. En door het rustige tempo in de laatste fase kunnen we alvast wat uitrusten.

Inmiddels hadden wij begrepen, dat er het een en ander georganiseerd zou gaan worden omtrent onze aankomst in NL….. Spannend, want we wisten alleen maar, dat we zondag om 18:00u bij het grenskantoor bij Venlo moesten zijn… Tja, en als je dan op zaterdag al bij Frankfurt zit, dan kan je rustig uitslapen, zou ik maar zeggen. We wilden dus met zorg een gasthof uitzoeken.

Na enkele km’s van de snelweg af te zijn, kwamen we door wat dorpjes, maar niks naar onze smaak. Aan het spoor, aan een drukke weg, zichtbaar te duur….. We besloten te gaan tanken in het eerst komende dorp en daar eens verder te vragen. Bij de kassa: een no go in dit dorp… Pas in Aschaffenburg zou weer iets te vinden zijn. Maar wij zijn het natuurlijk die op reis zijn, M&M, en onze redding kwam in de vorm van een oplettende mede tankstelle gebruiker. Hij had ons binnen horen vragen naar een slaapgelegenheid en kwam eerst ook met de Aschaffenburg oplossing, maar bedacht zich, liep terug en gaf ons een aanwijzing naar een gasthof in de buurt, in Steiger, een minidorpje. Na de aanwijzingen te hebben gekregen, gingen we op weg en vonden de gasthof zonder enig probleem. Super plek! Op de heuvel met prachtig uitzicht. De eigenaar bleek ook nog eens vakslager te zijn en gebruikte zijn eigen veestapel als slachtoffer voor de meest heerlijke hapjes…. Hmmmmm lekker hoor zo’n haus teller! We kregen het deze keer alleen niet voor elkaar om korting te krijgen. Niet eens een gratis drankje! Verwende nesten zijn we! Wel was de eigenaresse zo lief om voor ons een paar boeken uit eigen collectie beschikbaar te stellen. Kan eerlijk zeggen, dat we beiden niet eens verder gekomen zijn dan de eerste bladzijde. Het diner was natuurlijk ook geweldig met verse producten van de boerderij! Heerlijk zo’n schnitzel! Had ik de hele dag al aan zitten denken…. Hoort er toch bij als je door Oostenrijk en Duitsland rijdt!

Na een prima nachtrust en een poging tot uitslapen, wat Marika duidelijk beter afging, kwam onze allerlaatste inpak actie voor deze reis. Marika was haar gewoonte trouw gebleven en had haar hele hebben en houwen naar boven gesleept in haar “lijkenzak” (giga Ortlieb tas) en had dus ff wat tijd nodig: wel 15 minuten. Ik had mijn tassen omgepakt en nog maar even van het voordeel van de topcase gebruik gemaakt. Een plastic zak was mijn bagage…. Eindelijk was ik dan ook een keer als eerste klaar met het bepakken van de motor.. Na een wederom heerlijk, voor het laatst door anderen klaargemaakt, ontbijtje nog even was luieren op de kamer, spullen op de motor en…. Nee joh, veuls te vroeg! Nog even een bakkie! We waren het er allebei over eens, dat het toch wel heerlijk is om 3 maanden lang niet te hoeven koken, poetsen enzo…… Kunnen we ook niet meer, hebben wij al bedacht 

Toch maar vertrokken en het was al voorspeld: donkere wolken! ’s Morgens was het nog stralend blauw, maar nu…… We hebben direct de regenpakken aangetrokken en dat was geen overbodige luxe…. Wat een plensbuien hebben we gehad. Nog even de banden gecontroleerd bij de benzinepomp waar we al eerder waren en de snelweg op. (oh, ja en die man die ons de weg had gewezen, had zelfs nog gebeld naar het gasthof of we waren aangekomen! (Om met Marika te spreken: Hoe leuk is dat!).

Voor het eerst ook weer files….. Regelmatig Baustelle…… druk….. vooral met medelanders die ook naar huis gingen…. Tijdens de late lunch om een uur of 14:30u kreeg ik een smsje van Leonard: hij zou om 16:00u al bij de grens zijn, dus als we vroeg waren, geen probleem… Wij dus na het eten weer op pad. Weer regen…… en file……

En toen kwam ie, de Nederlandse grens….. We zijn zij aan zij door de grens gereden, staand (blijkt een gewoonte te worden bij belangrijke passages). Wat een moment. En acuut begon het te…. regenen. Gelukkig maar heel even. Na een aantal km’s kwamen we bij het doorgegeven trefpunt. Pech, de afrit was afgesloten. Doorrijden dus. Raar hoor…. Bij de volgende afslag terug en via een omleiding naar de plaats van bestemming: het douane kantoor aan de Columbusweg 57. Zoals gezegd was Leonard er. Poeh toch wel emotioneel om elkaar weer te zien, hoewel het niet zo heeeeel lang geleden was. We waren er nog maar net of Ruud, Sandra en Rob kwamen aangereden, niet lang daarna gevolgd door Dieni en John…… Heftig…. Vincent sloot aan….. Wat een verrassing! Wat een warm onthaal! Geweldig! Leonard had ik gevraagd om poloshirts te laten maken voor Marika en mij als dank je wel voor Marika. Het was geweldig meissie!

Na een bakkie gingen we keurig in formatie op weg naar Rijen. Voor Dieni wel een heel eind uit de richting dus zij nam daar afscheid. Tof dat je er was!

Geen overbodige luxe na 3 maanden...

Bijzonder om onder leiding van Ruud, met Sandra achterop, naar Rijen begeleid te worden. Onderweg sloot Paul (uit Best) aan. Goed te zien dat het gips inmiddels verwijderd is van zijn hand. Dat zat er nog op toen hij aan onze motoren aan het sleutelen was…..

We wisten echt niet waar we heen gingen, Marika en ik…. Wel veel over gesproken natuurlijk, maar we hadden het mis. We gingen Rijen in en bij het Cultureel Centrum stond de hele bubs buiten te toeteren en te zwaaien….. Ongelofelijk….. Daar wordt je stil van…… Er waren zo veel mensen voor ons gekomen….. Familie, vrienden, collega’s.

Van te voren had ik 1 ding in mijn hoofd: niet om donderen voor publiek, dus tegen alle regels in heb ik mijn motor gewoon geparkeerd, niet bepaald “ paraat” zoals altijd…. En hoe leuk: Marika, als grote uitzondering, parkeert hem keurig!

Ik heb mijn helm nog niet af of mijn 2 neefjes, Joost en Daan komen op mij afgestormd. Wat heb ik die gemist…… Marika en ik worden beiden bedolven onder de knuffels……. Heerlijk. Mijn vriendinnen, roeiteammaatjes, Joop, mijn ex collega en familie, allemaal waren ze er! Indrukwekkend! Robin had heerlijke cupcakes gemaakt met M&M versiering en samen met mijn broer Roel en mijn ouders het hele feest georganiseerd. Er hingen prachtige vlaggen foto’s en banners. Ruud en Rob (als bedenker) waren verantwoordelijk voor onze escorte vanaf de grens en de berichtgeving op het forum. Leonard was voor alles de lijm. En vooral ook tijdens onze tocht een geweldig steunpunt. We hebben hem veel lastig moeten vallen voor onze visa problemen. Net als Ruud Rob en John. Dank!!!

Mijn neefjes Joost & Daan: als eerste erbij!

Wat een topgozer, die broer van mij.....



Dank je Joop!

Super Robin!

En dan, na dit hartverwarmende ontvangst kwam die laatste rit: naar huis. Robin had het huis prachtig versiert voor Marika en mijn ouders hadden mijn huis voorzien van vlaggen bloemen, planten, foto’s en nog veel meer…… Om stil van te worden…..

En niet alleen de versiering heb ik aan mijn ouders te danken... Ziet de tuin er ook niet mooi uit!

En dat was ik wel na deze dag….. Wat indrukwekkend. Zoveel lieve mensen. Wat een rijkdom…. En ik ben zo blij, dat ik niet alleen naar huis hoefde. Daar zag ik het meest tegenop: het eerste moment weer helemaal alleen. Gelukkig was Leonard er om dat moment uit te stellen. De onderhuurder van mijn huis, Peter, was zo lief geweest om voor een nachtje een andere slaapplaats te zoeken, dus hadden we het huis voor ons alleen. Lekker slapen in mijn eigen bedje….. En Morgen? Nog even helemaal niets……..

Zo, nu zijn jullie weer bij. We zijn thuis. Ik hoop, dat ons blog iemand heeft gestimuleerd om gewoon ook die sprong te wagen. Doen!

Binnenkort een nabeschouwing. Wat was het mooist, meest bijzonder, wat is het meest blijven hangen…. En natuurlijk ook praktische info: hoe zijn we te werk gegaan, wat hadden we bij ons, en dat soort dingen. Maar nu eerst even bijkomen………