Van Amritsar naar Zahedan in Iran

We hebben een tijd lang niets kunnen bloggen omdat we gewoonweg geen toegang hadden tot het iınternet. We zıjn nu in Dogubayazit ın oost Turkije en hebben de laptop van de manager tot onze beschikkıng.

We zijn in Amritsar gebleven met het verhaal……De visa zijn onderweg naar een DHL kantoor in Amritsar. We zijn naar dat kantoor gegaan en we maken kennis met mr. Singh. Hij doet navraag en de visa zijn de volgende ochtend in Amritsar. Wij moeten hem de volgende ochtend bellen en dat weet hij te zeggen of de visa er zijn. De volgende ochtend nemen we contact op met hem en hij belt 20 minuutjes later terug met de mededeling dat ze er zijn , joepie!!!!!!!! Hij komt op zijn motor(tje) naar ons hotel en Mirjam gaat met hem mee, niet veel later komen ze terug met de visa!!!!! We kunnen verder naar Pakistan!!!!! Mr. Singh koopt nog een doos sweets voor een vriend van hem in Lahore die ik voor hem mee neem. Mr. Singh rijdt ons voor de stad uit en na 30 km zijn we weer bij de Wagah border.

We gaan eerst naar de Indiase Immigrations en Customs. Wat een schitterend modern gebouw is dit zeg, een grensovergang die echt niet druk is maar wat netjes en schoon allemaal weer. Ook hier is er weer een mr. Singh die ons wederom thee aanbiedt. Het is steeds bij de Indiase kant van de grens dat we thee krijgen! Na het papierwerk rijden we onder de poort door die we al eerder gezien hebben tijdens de Wagah Ceremonie, wat een verschil, we zijn nu de enigen…… een van de border guards herkent ons van toen we bij de ceremonie waren! Ik heb hem zelfs op een foto staan!. Bye bye India…….. een verdrietig gevoel komt over me heen. In India wist ik van de hoed en de rand en voelde ik me veilig en fijn maar wat zal Pakistan brengen??????

En dan de Pakistaanse Gate, daar staan ze hoor de Pakistani Guards! Eindelijk weer echte mannen die we zien en ze zijn vriendelijk en leuk!!!! Ai ai ai, wat zien ze aan onze motoren??? De Indiase vlag en tja, die is verboden in Pakistan. We rolden ‘m meteen op en vroegen of ze geen Pakistaanse vlag voor ons hadden. Die hadden ze wel en we hebben die eroverheen geplakt. Een van de wat oudere beambten kwam niet meer bij van het lachen en noemde ons erg slim, dit was de enige juiste manier om te handelen. Ik vroeg of ik foto’s kon maken en ja hoor, geen probleem, en o ja, van de andere kant was ook erg leuk zeiden ze. DIT had ik niet verwacht. Na wat gegein daar onder de poort kwam er iemand aan: m’am you’re time is up, please go. HAHAHA er was gewoon verder niemand, alleen wij maar toch mosten we gaan. We werden voorgelopen naar de Pakistani Immigrations en Customs, superaardig weer. Papierwerk was snel geregeld en we gingen naar Lahore.

Hier zouden we een vriend van mr. Singh van DHL bellen. We zijn naar het station gereden en Mirjam belde hem maar hij nam de telefoon niet op.

We stonden daar dus is de bloedhitte midden op de dag en toen werden we aangesproken door een Duitse man, Michael.  Hij en zijn vriendin Rosemarie reizen ook op een motor, een BMW r100 met zijspan. Zij verbleven in een guesthouse en wij zijn daar toen ook heengegaan. Wat was het verschrikkelijk heet in Lahore en zo klam……….. Het guesthouse was redelijk, niet bijzonder maar het was gezellig daar.

Van hen kregen we te horen dat zij van Quetta naar Lahore met de trein waren gegaan, on 2 redenen; veiligheid en Rosemarie heeft een gebroken arm dus dat was wat rustiger voor haar. De noordelijke route van Lahore naar Quetta was afgesloten en we zouden 600 km om moeten rijden via het zuiden. En dat in de hitte en een saai landschap en het is ook nog niet zo veilig ook……. We besluiten om ook met de trein te reizen en gaan die middag nog met een motorriksja naar het station. We kopen eerst een kaartje voor ons beiden bij een booking office (de riksja-rijder gaat met ons mee en vertaalt) en dan gaan we naar het station om te regelen dat onze motoren ook mee kunnen. Ze konden geen garantie geven dat onze bikes met dezelfde trein mee zouden kunnen; wij moesten maar gaan en dan zouden de motoren wel met de volgende trein komen. Huh????????? No way!!! Toen begon het gehakketak, de rikjsa driver moest alles vertalen en naar ons werd niet geluisterd, natuurlijk niet, wij zijn maar vrouwen. Als ze nu geen garantie kunnen geven dat ze mee kunnen dan kan dat ook niet bij een volgende trein, een hoop bullshit dus. Een hoop welles/nietes geschreeuw en geode maar petje af voor Mirjam, wat kan zij verbaal “ vechten” . We gingen niet van het station weg voordat het geregeld was. Uiteindelijk hebben we met de Station manager gesproken en hij heeft het zich persoonlijk aangetrokken. Hij heeft gebeld naar het station in Rawalpindi, waar de trein vandaan kwam, om plek te regelen zodat we morgen met de trein van 16.10 uur naar Quetta konden gaan. We moesten om 13.30 uur de volgende dag met de motoren en alles op het station zijn. OK, geregeld hopen we………

Parcel Offıce

‘s Avonds gaan we uit eten met Michael, Rosemarie en Jesus, een Spaanse jongen die ook in het guesthouse verbleef. Op aanraden van Jesus gaan we naar Foodmarket en gaan we eten in een restaurant met een dakterras met een adembenemend uitzicht, het lijkt wel een sprookje! We kijken uit op een mega grote moskee die prachtig verlicht is en om deze moskee heen zien we andere, kleinere moskeen, paleizen en andere gebouwen.

Is dit Pakistan?????? Dit hadden we niet verwacht. Het vreemde is dat mensen in India zeggen: Pakistan??? Pffff dat is veel minder ontwikkeld dan India en in Pakistan zeggen ze dat weer over Iran. Mensen zijn er niet geweest maar weten er alles over ahum, echt interessant is dat. We genieten van een heerlijke maaltijd, wel prijzig maar vooruit! Ondertussen is het zooooooo heet nog, alles wat je aanhebt plakt en dan wordt ons ook nog dringend verzocht om een hoofddoek te dragen wat we dus braaf doen. Nou, het verschil in aangegaapt worden met en zonder hoofddoek merken we niet. Ondertussen had de vriend van mr. Singh 6x teruggebeld maar Mirjam had het niet gehoord. 1x heeft ze ‘m gesproken en omdat we sweets voor hem bij ons hadden spreken we af dat hij de volgende dag om 12.30 uur naar het guesthouse komt om ze op te halen.

Na een warme nacht, de airco heeft kuren en Mirjam is die nacht verscheidene keren wakker geworden van de hitte en heeft de airco weer aangezet (ik heb hier niets van gemerkt……. Sorry nog Mir!), gaan we de volgende ochtend met de rikjsa-man met 7 dochters Lahore bekijken. We gaan naar een oude moskee, echt prachtig, midden in een woonwijk, met een graftombe.

De gouden moskee was dicht dus dat ging niet. Het Lahore fort gingen we vol goede moed binnen naar hadden het snel gezien. Ten eerste was het om dood te gaan zo heet was het en ten tweede; het is een fort maar het was doods, niet in gebruik, eigenlijk alleen maar een monument.

Na het fort gingen we naar de moskee die we de avond tevoren verlicht van bovenaf hadden gezien. Wat schitterend is dit gebouwd zeg en wat een mooie tuinen zijn er hier! We gaan terug naar het Lahore backpackers guesthouse om te lunchen en onze spullen klaar te maken voor vertrek naar het station. De vriend van mr. Singh komt de sweets halen en hij vond het jammer dat we gisteren niet met hem konden afspreken. Aardige man maar 6x bellen…… Enniewee…… op naar het station!

We parkeren de motoren in de schaduw, uiteraard want SCHADUW is the magic word deze reis. Ik blijf bij de motoren en Mirjam gaat naar binnen om de boel voor het transport te regelen. Het went nooit die mensenmassa om je heen als je ergens staat met de bikes. Ik ga onder een boom zitten met uitzicht op de bikes die 3 meter van me af staan. Ik spreek geen Urdu en de mensen spreken geen Engels maar toch is het mogelijk om zicht te houden op de bikes en dat de mensen op afstand van onze spullen blijven. Ik krijg zelfs een fles Coca Cola van een jongen! Makkie voor mij dus maar ik heb geen idée wat Mirjam doormaakt nu. Eindelijk komt ze naar buiten en het is geregeld, met behulp van de Station manager.

We rijden de motoren het perron op, vlak voor de Pizza Hut.

Wat een tegenstellingen hier weer zeg. En weg is Mirjam weer. En ik blijf weer bij onze troep. Ik word aangesproken in het Nederlands door een Pakistaanse meneer; hij is Nederlander en woont in Almere en is hier op vakantie. Hij is onder de indruk van onze reis en wenst ons een goede reis Erg leuk!!! Ondertussen is Mirjam er weer en we moeten naar perron 4. Lalalalalalala…… over het perron naar een ander perron, niet normaal meer.

Inmiddels wordt het later en later en gelukkig wordt het iets minder heet, het is een beetje bewolkt en het ziet eruit of het gaat regenen. Dit hebben we al heel lang niet meer gezien. De trein uit Rawalpindi heeft vertraging en pas om 18.00 rijdt ie het station binnen. Ondertussen heb ik gebakken kip met naan gekocht en water en frisdrank ingeslagen voor de treinreis want we weten niet of we onderweg uit de trein kunnen om iets te kopen; niemand kan hier iets met zekerheid vertellen. En dan staat de trein stil en we schrikken ons dood (nou ja bijna dan) minstens een meter hoogteverschil tussen het treinstel en het perron. Hoe gaan we dat doen???? We hadden 5 man tot onze beschikking (Mirjam had ze al betaald, niet veel gelukig) maar die kwamen niet opdagen ondanks dat zij nog terug was gegaan naar het kantoortje om het te verifieren. Het perron was vol met mensen en met 5-6 man erbij hebben we de motoren in de trein getild (met volle bepakking!), geweldig!!!

En toen snel snel naar onze coupe! Er zit een vrouw met 2 zoons in onze coupe die geen boe of bah zeggen en ons total negeren, ow ow en we moeten nog 31 uur………….. We gaan ons wassen in het toilet wat geweldig schoon is. Lang leve de natte lotiondoekjes! Je voelt je toch lekkerder als je schoon bent en andere kleding aan hebt. We gaan op tijd slapen en hebben een onrustige nacht.

De volgende ochtend raken we aan de praat met een jonge man die bij de luchtmacht werkt. Hij spreekt perfect Engels en dat is fijn. Ook maken we kennis met een politieagent uit Wagah die naar vrienden in Quetta gaat. We worden zelfs uitgenodigd om in de coupe van de spoorweg-beveiliging te zitten. Wanneer de trein ergens wat langer stopt (de trein stopt wel heel vaak) dan gaan we naar buiten om iets te eten of drinken te halen, in het begin van de reis kon dat nog.

Inmiddels zitten we nog steeds in een coupe met mensen die tussen dood en schijndood lijken. Een van de jongens heeft al die tijd een en dezelfde gelaatsuitdrukking gehad, heeeel vreemd allemaal.  Terwijl de treın langs de Indus rijdt zıen we veel dadelpalmen, suikerriet en rijstvelden. Het is de voedselbank van Pakistan. Wanneer we de Indus oversteken wordt het weer woestijn, alles is dor en droog. Grote gedeeltes zijn onbewoonbaar. We zien hier bij de dorpen veel begraafplaatsen met, zo lijkt het althans, heel veel verse graven. Het zijn hopen zand met soms stenen erop, soms nıets en heel soms met een sort van tegels ın groen en wit. Het valt gewoon op zoveel dat het er zijn………

Geleidelijk aan verandert de sfeer; er is meer bewaking en we worden door de agenten in de gaten gehouden als we de coupe uit gaan, zelfs om naar het toilet te gaan. Hmmmm hier is dus echt iets aan de hand. We gaan de trein niet meer uit en ‘s avonds regelt de politieman dat er eten voor ons gebracht wordt en hij trakteert ons zelfs! Na het eten gaan we liggen lezen. Onze coupe-genoten zijn er in Sibi uit gegaan gelukkig en nu hebben we de coupe voor ons alleen de komende 5 uur. Gelukkig kunnen we wat slapen en om 01.15 uur komt de trein in Quetta aan. De jonge man uit Quetta die we die middag hadden leren kennen blijft bij ons gedurende het uitladen en heet ons naar het Bloomstar Hotel begeleid. Het uitladen……. Bij het inladen waren er genoeg mensen maar nu ging iedereen uiteraard meteen weg van het perron en wij moesten wachten op de “ uitladers”. Trager dan traag werden de dozen met mango’s tussen onze motoren gehaald en en waren erbij die ff tussendoor een sigaretje rookten, althans dat dachten ze. We hebben ze aangespoord om door te gaan en zijn zelf ook aan de slag gegaan met uitladen. We voelden ons bijna slavendrijvers maar ze deden niets uit zichzelf, wat een uitvreters! Het is balen dat mijn zadel nu een winkelhaakje heeft, erg zorgvuldıg gaan ze hier nıet met je spullen om. Ik denk dat een doos met mango’s de boosdoener was. Gelukkig was het hoogteverschil niet zo groot als in Lahore. Er werden 2 autobanden gebruikt om het hoogteverschil op te vullen.

Eindelijk konden we naar het hotel en om 02.30 uur waren we daar en kon de aardige jongeman die getrouwd is met een Afgaanse die in Amerika woont, naar huis. We zien bij het binnenrijden van de poort dat er een Nederlandse motor staat, een Super Tenere. De manager van het hotel vertelt ons dat we een NOC moeten hebben om onder gewapende begeleiding verder te reizen. En hij vertelt ook dat er om 9 uur de volgende ochtend een konvooi naar de Iraande grens vertrekt. We besluiten om te proberen om met ze mee te kunnen en we gaan dus vroeg op pad naar the Home Department waar de de NOC’s afgeven en waar het konvooi zou vertrekken (dachten we). We worden daar erg vriendelijk ontvangen en we moeten wachten totdat degene er is die we moeten hebben. Het is Ramadan en de mensen beginnen een stuk later in deze tijd. Van een konvooi wisten ze niets trouwens. Dan komt de meneer binnen die over de NOC’s gaat. Hij vertelt ons dat er geen konvooi gaat vandaag of morgen, misschien over 3-4 dagen. De informatie die we krijgen van overheid en reizigers verschilt behoorlijk. De reizigers zeggen dat ze gewoon gaan rijden en dat de politie ze vanzelf vindt en ze dan escorteert maar wij vinden dat te gevaarlijk en besluiten het om het officieel te doen. Dat heeft wat voeten in de aarde! Hoe we ook praten, er wordt geen NOC afgegeven. Er wordt ons gezegd dat we naar de DC’s Office moeten gaan om iets te regelen. We hadden geen idée wat de DC was…… het is de District Commisioner waar je ruim een maand van tevoren een afspraak mee moet maken om hem te spreken, dit hoorden we later pas. Een overheidsgebouw met megaveel bewaking en wij konden zo binnenrijden en we werden niet gefouilleerd, ongelofelijk eigenlijk. De DC is dus een heel belangrijke man en dat straalde hij ook uit, heel veel gezag, heel rustig en hij heeft geregeld dat we de volgende ochtend een bewapende escorte kregen. We moesten wel ff terug naar het Home Department voor de NOC. Daar wilden ze niet meewerken en vertelde ons dat ze de DC hadden gesproken en dat die van niets wist, ik had zelfs een handgeschreven briefje van de DC bij me met de naam van de man die de NOC moest maken voor ons. Toen was de maat vol!!!! Bah zeg, wat erg dat je je stem moet verheffen om iets gedaan te krijgen. We hebben echt stennis gemaakt en zelfs geschreeuwd dat ze het in orde moesten maken. Dat werkte blijkbaar…. Terug naar de DC en alles werd geregeld; de volgende ochtend om 8 uur zouden we vertrekken.

Die middag zien we de Nederlanders, Sander en Joyce. Zij zijn in India geweest en reizen nu al een tijd in Pakistan rond. Die middag gaan we Quetta in om wat boodschappen te doen (shampoo, crememetje, sticker met Pakistaanse vlag). De sfeer is hier grimmig en vijandig, als we hebben wat we hebben gaan we terug naar het hotel waar we wat eten. ‘s Avonds zitten we lekker in de tuin met Sander en Joyce en nog een Duitse vrouw die in Afganistan heeft gewerkt en haar Engelse vriend.

De volgende ochtend is de bewaking er al op tijd en we vertrekken voor achten. Er gaan nog 2 bussen mee in het convooi met ons. Wat een drama is het……. De bussen rijden wel door maar de politie…….. 40 km per uur…. En we moeten nog zover en traag bij elke hoek van de straat en controlepost. Het is erg maar waar….. op een gegeven moment smeren we ‘m. We moeten nog zoooo ver en dit gaat een eeuwigheid duren. Vreselijk eng vinden we het eigenlijk maar inderdaad, de politie vindt je vanzelf en bij een controlepost, als je zonder begeleiding aankomt rijden, sturen ze weer nieuwe met je mee. De Pakistaanse agenten zijn geweldig! Nu krijgen we een auto mee met 4 bewapende mannen en de andere keer een klein motortje wat ons niet bij kan houden. Het is een heel raar gevoel hier te rijden door deze woestijn met wervelwinden waardoor de lucht heiig en stoffig wordt en de wetenschap dat de Taliban hier actief is. We zien niets hiervan maar de Pakistaanse polite is er niet voor niets zo bewapend en er wordt gezegd dat er dagelijks met scherp geschoten wordt. In Quetta waren er in de nacht dat we aankwamen 6 mensen vermoord. En dan, de voorband van Mirjam is zacht, dit wordt bij een checkpoint gesignaleerd door een agent. Heel vreemd want voor het checkpoint was er niets van te merken. We rijden 10 km door tot waar ere en pompstation is en waar we kunnen oppompen. (de compressor die we mee hebben werkt niet afdoende helaas). Band wordt opgepomt en we rijden verder.

Mırjam bereıkt de ton!

Er komt 25 km voor Dalbandin een escorte ons tegemoet en dan komen aan in Dalbandin, vandaag maar iets meer dan 300 km gereden door al het oponthoud. We gaan naar het politiebureau en we zouden daar kunnen overnachten maar dat willen we niet, we willen naar een hotel maar eerst geld halen, benzine kopen.

De escorte gaat echt met alles mee en brengen ons naar een hotel. Het is verstikkend heet in de kamer en het koelt ook niet af. We mogen gebruik maken van het internet in het hotel en kunnen wat posten op facebook. Het wordt een hete nacht met alleen een fan in de kamer en slapen met de balkondeur open.

Onze escorte zou er de volgende ochtend om 07.00 uur zijn maar wie er ook was, was er maar geen escorte. We zijn om 07.15 uur vertrokken richting Iraanse grens, een afstand van ruim 300 km. Vandaag weer checkpoints en bij eentje werd er thee voor ons gezet, we denken om ons te laten wachten op een escorte.

En ja hoor eindelijk krijgen we een escorte die wel snel genoeg rijdt. Het zijn echt aardige gasten die er nog wel lol in hebben om met ons mee te rijden. Onderweg zien we drommedarissen in de woestijn en ondertussen is het verzengend heet en we hebben te maken met zandstormen en zandduinen op de weg.

De politie helpt Mirjam zelfs door een een berg zand heen. Een agent bij  een checkpoint wijst naar mijn voorband en jawel, die van mij staat nu ook bijna plat. Wat gebeurt er toch allemaal. De band van Mirjam is sinds gisteren gewoon hard en nu is mijn band zacht. Na de check of er iets in zit of dat er iets lekt bij de velg of ventiel rij ik een stukje verder waar ik kan oppompen. Mirjam d’r achterband is nu ook zachter, rarararara wat is er aan de hand. We verdenken de politie, dat als we binnen zijn ze iets met de banden doen, kan bijna niet anders, ze willen ons ophouden omdat we ‘m steeds smeren.

Dan de laatste checkpoint voor de Pakistaans-Iraanse grens. Hier staat zelfs een bunker met een mitrailleur. Dagelijks zijn hier schietpartijen met de Taliban wordt ons verteld. Achter de checkpoint en bunker staan drommedarissen uit een waterbak te drinken wat een geweldig gezicht is, je hoort ze gewoon slobberen! Onze escort brengt ons naar de grens. Hoe zal het hier gaan?

We zien in de verte Taftan liggen en als we het dorp naast ons laten dan zien we de grens. Rijen met vrachtwagens staan te wachten en het is niet te zien in welke richting. We worden naar een Customs office gebracht en weten niet precies wat we daar moeten doen; niemand vertelt ons iets en als er iets gezegd wordt is dat in zo’n slecht Engels dat we er weinig van begrijpen. We nemen zelf het heft in handen want we hebben gehoord dat, ivm de Ramadan, de grens om 14.00 uur sluit en het is nu 13.00 uur. We gaan naar de immigrations van Pakistan en dan naar de Customs van Pakistan. We krijgen hulp ivm de tijdsdruk en krijgen een lift naar dat kantoortje. O jeetje, er moet weer een “belangrijke” meneer opgetrommeld worden. De carnets worden ingevuld en we kunnen terug en gaan naar het Iraanse gedeelte van de grens.

Wat een warboel hier, wat is Immigrations en wat is Customs? Alles loopt hier door elkaar en iedereen loopt te roepen en schreeuwen naar elkaar en ook naar ons. En jaja, ondertussen is het nog steeds heeeeeet. We begrijpen het niet, Mirjam moet steeds gaan zitten en ik loop op en neer naar buiten naar de motoren.

We zien onze carnets en paspoorten in een kantoortje liggen en willen vertrekken. We krijgen de documenten niet want we moeten weer een escort zeggen ze. Niemand die we gesproken hebben heeft het gehad over een escorte in Iran dus we vertrouwen het niet. Ik bemachtig de carnets door ze te pakken uit het kantoor maar de paspoorten krijgen we niet en kunnen dus niet vertrekken. Er komt een agent aan zeggen ze die ons zal begeleiden naar Zahedan.

Nou ja, we zien wel. De agent is een heel aardige jongen zonder vervoer en zonder geweer. We zeggen een paar keer heel vriendelijk dat we onze paspoorten terug willen maar dat krijgen we niet. Dit pikken we niet!!!! Ik duw de agent behoorlijk hard tegen zijn schouders waardoor zijn armen omhoog gaan en ik bij zijn borstzak kan om de paspoorten te pakken. Verbrouwereerd staat hij ( en zijn collega’s) te kijken wat er gebeurd is en er gebeurt verder niets.  Hij wil bij een van ons achterop en dat willen we niet. Hij heeft geen vervoer. Liftend gaat hij met ons mee en we maken doelbewust gebruik van hem. We hebben geen Rials en geen benzine meer dus hulp is welkom. Hij regelt voor ons dat we met euro’s kunnen betalen bij de pomp. 2 Tanken vol voor 20 euro! Ons agentje lift met een vrachtwagen mee richting Zahedan en o o o wat voelen we ons veilig maar niet heus. Wat kan iemand zonder geweer doen om ons te beschermen. Het is gewoon bullshit allemaal. Weer een checkpoint en nadat er beloofd is dat we onze paspoorten terug in onze hand krijgen gebeurt het weer. Nu een grote agent….. hij heeft onze paspoorten en wil ze niet teruggeven. Verdorie, wat denken ze wel niet. Mirjam en ik hebben letterlijk met hem gevochten, geschopt en geduwd en geslagen hebben we hem todat we ze terug hadden. Hoe bizar is dat wel niet……. Vechten met de Iraanse politie……… We smeren ‘m als de gesmeerde bliksem naar Zahedan. We rijden nu in Sistan-Baluchistan. En net voor Zahedan zien we onze grote vriend weer. We zijn ingehaald en tja wat willen ze nu weer????? De paspoorten…. Nog niet misschien geven we ze af. En weer maken we doelbewust gebruik van de agenten. We zoeken nl een hotel in Zahedan en hebben gehoord dat de hotels geen buitenlandse toeristen willen. Vlak na de volgende post ziet Mirjam een hotel en we rijden daarheen. We onderhandelen over de prijs met behulp van een man die voor Nutricia werkt; hij spreekt prima Engels. Een super de luxe hotel voor een prima prijs. ‘s avonds heerlijk vis gegeten en zalig geslapen. In bed hebben we het erover dat het zo fijn is om weer in de beschaving te vertoeven. Maar wat is beschavıng? In dit land worden de mensenrechten met voeten getreden. Wat wij voelden en zagen en dus beschaving noemden was de prima infrastructuur, prachtig hotel met keurige medewerkers, een correcte behandeling, geen bedelaars, geen vuil op straat, kortom, alles is goed georganiseerd hier in Iran!