In de Ashram

Van te voren had ik al gepland om de laatste week voordat de motorreis zou beginnen om een beetje tot rust te komen. Het is een hectische tijd geweest. Velen hebben ons voor gek verklaard en hebben getwijfeld aan de haalbaar heid van onze plannen. We hebben het (bijna) gered. Op de visa na dan. En het is inderdaad een hele klus geweest. Tot op de laatste dag voor vertrek (en nu ook nog vanwege de visa en de verscheping).

Een beetje rust dus.

Na de wederom lange trein/bus reis (ruim 12 uur, ook 's nachts) kwam ik om 6:00u dan eindelijk aan bij de Ashram in Rishikesh. Daar bleek, dat ik nog 2 uur mocht wachten totdat de receptie openging. Dat was eigenlijk het meest vermoeiend......

Het station in Jaipur

De Ashram bleek zo vol, dat ik een kamer moest delen met, in dit geval, de eerste vrouw die langs kwam. Een Mexicaanse jonge dame, Shamy. Vooruit dan maar. Op naar het Ganga Block, bovenste verdieping. Zoals het een goede ashram betaamt zijn de kamers karig ingericht. Houten bed met dun matrasje, maar alles wel aardig schoon. Geen airco....... En heet......

Ik kon direct aanschuiven aan het ontbijt, waar ik Samuel uit Nieuw Zeeland ontmoette. Hij was werkzaam in de Ahram bij het Ganga team. Dit team vecht voor het behoud van de Ganga zoals hij is. De regering wil, onder druk van een aantal grote bedrijven, een aantal dammen bouwen in de Ganga, voor stroom voorziening. Dit heeft echter veel invloed op de mensen die langs de Ganga wonen en er afhankelijk van zijn. Een interessant project.

Samuel zou met nog wat anderen na de lunch een stuk de berg op gaan naar een tempel. Of ik mee ging. Dat kon ik niet afslaan en daar gingen we dus.... net aangekomen en al op stap. De tempel vond ik persoonlijk weinig aan, maar het uitzicht was geweldig! Het bleek tactisch ook een goede set te zijn geweest om de uitnodiging aan te nemen, want het bleek een hecht groepje te zijn.

UItzicht op de Ashram vanaf de tempel

Op maandag zou de yoga klas beginnen waarvoor ik mij had ingeschreven. Ik nog denken dat ik heerlijk kon uitslapen en dat het om 08:00u begon. Niet dus.

Programma:

06:00u – 08:00u yoga

08:00u – 08:30u ontbijt

10:00u – 12:00u chanting (zingen) en schoonmaken

13:00u – 13:30u lunch

16:00u – 18:00u yoga

18:30u – 19:30u Aarti (bijeenkomst aan de ganges ter ere van de zonsondergang met zingen en van allerlei rituelen)

19:30u – 20:00u diner

Impressies van de Ashram:

aan tafel met Kim, Samuel en Shamy

Tijdens de Aarti

ook met de voeten in de heilige Ganga

net als de rest

05:15 opstaan dus........

Achteraf was dat eigenlijk geen probleem. De ochtend is de beste tijd van de dag. Nog lekker “koel”.

Na de eerste les bleek, dat de pijn in mij been weer terug begon te komen. Een klacht die ik al had in NL en waarvoor ik al ettelijke malen behandeld ben geweest door Steven (Osteopaat) en Margo (Shiatsu en goede gesprekken). Na advies van de yoga lerares ben ik naar de ayurvedische arts gegaan op de begane grond van ons blok. Daar is het mogelijk om verschillende therapieën te ondergaan. Na een kort consult heb ik mij over laten halen voor een 7 daagse behandeling: lichaamsmassage ( en dat hier niet te flauw: gewoon helemaal naakt en alles (nou ja bijna alles) wordt gemasseerd), een hete olie gieting op mijn onderrug (er wordt een dammetje van klei gebouwd waarin die olie wordt gegoten). En dan laatst but not least: een soort klysma, waarbij olie naar binnen wordt gebracht, waarna je dan acuut naar de wc mag....

En dat 7 dagen achter elkaar. Als het dan nog niet over is!

We hebben een leuke yoga groep. Vele nationaliteiten, waaronder Canadees, Lets, Mexicaans, en Indiaas natuurlijk. Vooral de schoonmaak activiteit blijkt een groepsbinder te zijn. We zijn wel van de poets. Er wordt een giga tuinslang naar binnen gehaald en het wordt acuut een heel waterfestijn. Heerlijk in die hitte.

Er vormt zich een hecht groepje: Samuel, mijn kamergenote Shamy en Kim van de USA. Iedereen heeft wel weer iets gehoord waar je lekker kan eten of waar je heen kunt gaan. Mijn meest favorite plek: The Office. Het ziet er niet uit, maar het eten is prima (ontbijtje). Wat eten betreft is het wel wennen. Het is belangrijk om er achter te komen waar je wel en waar je niet terecht kunt. Fruit bijvoorbeeld, koop je alleen in de schil en dan kijk je nog goed uit hoe het er uit ziet. Maar hier, bij The Office, kan je dus met een gerust hart een fruitsalade naar binnen werken. Ook hebben ze de heerlijkste lassi's (yoghurt met, als je wilt, fruit erdoor, een soort shake). Mijn favorieten: mango of banaan! Verder zijn er genoeg goede plaatsen om te eten. In de Ashram wordt er 3 maal per dag eten geserveerd. Ik krijg het alleen niet voor elkaar om 's morgens rijst naar binnen te werken. Daarbij heeft The Office een balkon aan de ganga in de schaduw met een lekker windje...... heerlijk.

Op woendag is Kim jarig. Natuurlijk een moment wat je moet aangrijpen om elke maaltijd buiten de ashram te scoren (het eten in de ashram is prima, maar eenzijdig. Er wordt gegeten wat er verbouwd kan worden en dat is redelijk saai na een paar dagen...) Het is echt fijn om een paar leuke mensen om je heen te hebben in zo'n oord als dit. De Ashram is groot, redelijk politiek geëngageerd, er zit op dit moment een delegatie van de Indiase regering in ons block op de Ashram voor een conferentie. Dat maakt het wat onrustig. Ik mis de sereniteit van het Budistische klooster waar ik vorig jaar was in Frankrijk (Plum Village). Echt een retraite is het dus niet. Maar ik vermaak mij prima. Mijn been blijft echter een probleem. De therapieën zijn fijn, maar de pijn gaat niet echt weg. Wel merk ik, dat ik wat rust krijg in mijn hoofd. Ik maak(te) mij best wel wat zorgen over de gevolgen die mijn reis zou kunnen hebben op de relatie met mijn vriend. Die relatie was net 4 weken oud toen ik vertrok. En hij gaat naar Turkije voor een lange tijd als ik terug kom...... Best wel een lastig dilemma..... Maar deze reis is belangrijk voor mij. En de tijd hier in de Ashram heeft mij wel duidelijk gemaakt, dat het eenmaal is zoals het is. Het geeft ook kansen om elkaar, dan wel via mail en sms, te ondersteunen en we schrijven mooi dingen naar elkaar. Het geeft veel inzicht.

Rondom de Ashram:

Ja, ook hier "jeeps" van eigen merk: Tata

De Ganga met badgasten

Raften kan hier ook!

De badgasten

Binnen ons groepje praten/discussiëren we regelmatig over de dingen die we zien gebeuren om ons heen. Mijn conclusie: er is overal wel iets en ik ben er steeds meer van overtuigd, dat ik/ we het best goed doen. Het mooie van reizen is, dat je dit soort dingen gewaar wordt, maar ook, dat je ziet dat het ook anders kan. Wij westerlingen zitten veel in ons hoofd, hier is dat minder, maar het is ook wel een raar land. Respect is hier wel wat anders dan bij ons. Voordringen is een teken van sterkte, je moet vechten voor jezelf. Dat is alleen weggelegd voor de mensen uit de hogere casten. Het blijft een raar gezicht, dat je opzij wordt geduwd bij de trein (terwijl er mega veel tijd is) en dat je in de rij voor het eten, aan alle kanten wordt ingehaald.... De rol van astrologie is ook groot hier. Iedereen weet er wat van, heeft een heel plan klaarliggen en probeert dat plan te bereiken. Handlezen is ook de normaalste zaak. Er wordt erg veel waarde aan gehecht. Naar mijn mening zoveel, dat de eigen gedachte/ invulling, eigen gevoel naar de achtergrond gebracht wordt. Het beheerst het leven hier behoorlijk.

Het weekend is vrij, op de zaterdag ochtend na. Ik ben nogal moe. We slapen slecht vanwege de hitte, transpireer gigantisch en dan staat de fan aan.... Gevolg: ik ben mega verkouden aan het worden. Ook vanwege de stof die die fan opwaait. Niet echt gezond.... Omdat mijn been ook niet echt veel beter wordt, raadpleeg ik de arts nog maar eens een keer. Advies: andere kamer vragen, die koeler is. Nu proberen Shamy en ik al de hele week via een charme offensief om een kamer met airco te krijgen, maar vanwege die politieke conferentie is er geen enkele AC room meer vrij..... We krijgen uiteindelijk wel een kamer op een lagere verdieping en dat scheelt echt goed. Eindelijk weer een goede nachtrust.

Gisteren, zondag, zijn we onder leiding van een Indiase man, Ram, (een “vriend” van Kim, hier opgedaan), naar watervallen. Het zou een wandeling van een uurtje zijn, maar dat bleek weer zo'n typisch Indiaas uurtje te zijn. Nu is het toevallig op het moment ook nog eens extra warm en vochtig, dus de klim was heftig onder deze omstandigheden.... ik ben 3x dood gegaan onderweg.... De beloning was echter geweldig: zwemmen!!!!!! We waren met 4 Indiase heren: Rahmu, 2 mannen van de yoga klas: Jagat en Jitender en een man die we Free india noemen vanwege zijn ludieke uitspraken. We hebben hem ontmoet toen wergens wat aan het eten watren. Hij heeft zichzelf eigenlijk uitgenodigd.... Verder natuurlijk Shamy en Kim. Samuel is inmiddels alweer vertrokken naar een noordelijker oord. Het was echt geweldig. De mooiste dag tot nu toe. Dit is het wel voor mij: een mooie wandeling (hoewel erg vermoeiend) en dan zwemmen onder een waterval(lletje). De sfeer was er dan ook uitgelaten. Het is wel raar om te zien, dat de mannen gewoon in hun onderbroek het water in gaan en dat wij dames geheel gekleed het water moeten betreden.... Dat gebeurt hier in de Ganga (ganges) ook. En waarom? Sommige vrouwen dragen dunne, zelfs ook wel witte gewaden en als ze uit het water komen laat dat niets ter verbeelding over..... Maar okee.... wij dus in vol ornaat het water in, tot groot verdriet van Shamy. Zij had zich zo verheugd op een dagje in bikini.... ff bijkleuren....

Shamy trekt het f niet meer, Ram wel!

heerlijk, na gedane arbeid!

ja, het was leuk

en daar zitten we dan: Jitender, Moi, Kim, Ram, Shamy en Jagat

helaas, aan alles komt een eind....

Weer terug in de bewoonde wereld. Wachten op een taxi

Als je zo met elkaar op pad gaat, vallen de cultuur verschillen weg. Iedereen is moe, moet lachen en heeft plezier aan dezelfde dingen. We leren veel van elkaar.

Ondertussen gaat de planning voor de motorreis gewoon door. De visa willen niet lukken. Iran heeft radiostilte. Het blijkt dat we eerst dat visum moeten hebben voordat we Pakistan krijgen...... Het visumbureau heeft ook radiostilte... Een paar mailtjes moeten zorgen voor een reactie en die is dan zoals bovenstaand. Leonard is toch nog maar even langs gegaan om er voor te zorgen, dat we in ieder geval geïnformeerd blijven, ook al gebeurt er niets. Super actie!

Ik besluit om dan toch gebruik te maken van een lijntje wat er ligt naar de Nederlandse ambassadeur in Iran. Hij is de zwager van mijn tandarts. Ik heb hem een mail gestuurd en onze penibele situatie uitgelegd. Nu hopen dat hij iets voor ons kan betekenen.......

Ook komt het ophalen van de motoren steeds dichterbij.... De procedure leek duidelijk. Ik had al contact met het Indiase bureau, Globelink, met de heren Dipankar en Goutam, maar nu blijkt, dat ze de clearance van de motoren niet op zich nemen... Daar moet een agent voor worden ingeschakeld. En die info krijg je dan via een telefoontje met slechte verbinding en de mensen in India spreken echt heel raar engels. Het is zo verbasterd, dat ze de meest simpele Engelse woorden niet begrijpen. Begrijpen is een lastig begrip hier.... Je weet nooit of je begrepen wordt of het begrepen hebt..... Meestal niet.....

Weer een mailtje met bevestiging van de afspraken.... en nu maar hopen, dat het niet te veel tijd gaat kosten vrijdag. Ben bang, dat we toch wel en paar dagen in Calcutta vast zitten...... Nog even wat druk uit oefenen en wie weet.....

Maar u nog even in de Ashram. En op dit moment in “The Office” op het balkon, in de schaduw, met een heerlijk windje. Mijn mango lassi komt er aan.