Krijgen we de Motoren?

We zijn weer herenigd, We zijn weer M&M. En weer kom ik Marika midden in de nacht wakker maken. Natuurlijk werd het laat.....
De volgende dag vroeg op. Onze vlucht naar Calcutta gaat om 9:40; gelukkig heb ik via internet al boarding passes geregeld. Op het vliegveld kiezen we natuurlijk weer eens voor de verkeerde rij.. Marika had teveel kg vanwege de bandenlichters, gereedschap ed. Ff bijbetalen dus. Bij de witte pilaar zegt die man. Nu staat het hele gebouw vol met witte pilaren, wel 100. Gelukkig worden we na 5x doorverwijzen mee genomen naar het juiste loket. Het blijft bizar om in zo'n super modern gebouw te maken te krijgen met de typisch Indiase mentaliteit. Van hot naar haar niks is duidelijk.

Eindelijk zitten we in het vliegtuig. Bij aankomst blijkt het Calcut weer te zijn: regen regen regen........ Voor vandaag staat maar 1 ding op het programma: zo snel mogelijk het papier werk regelen. Via telefoon en mail heb ik in de afgelopen weken contact gelegd met de agent voor de lading: Globelink. Ik dacht dat ze het inklaren ook zouden doen, maar ruim een week geleden bleek dat niet het geval. Via Mr Goutam en Mr. Dipankar kregen we een naam en telefoonnummer van een clearance agency. Heb contact gelegd en afgesproken om naar hem toe te komen direct na landing. Wij dus met al onze zooi de taxi in. De buurt werd alsmaar slechter toen we onze eindbestemming naderde. Het zou op e 4e verdieping moeten zijn en de gebouwen zagen er niet zo hoog uit..... Echt een achenebbisj buurt. De taxi stopte bij het vermeende huisnummer en we besloten, dat marika in de taxi zou blijven en ik op zoek zou gaan naar het kantoor..... Na een half uur vragen, zoeken, heen en weer lopen op de vierkante meter zo ongeveer, bleek, dat ik een vies klein steegje in moest waar ergens een trap omhoog ging...... Helemaal boven aangekomen zag ik kleine gangetjes, met nog kleinere hokjes waar mannetjes in zaten. Onduidelijk wat ze daar deden.... Met wat vragen kwam ik bij de juiste man terecht. Ben weer naar beneden gelopen om Marika door te geven dat ik het had gevonden en met de papieren terug gegaan naar het bewuste “kantoortje”. Ik kreeg wat argwaan, toen de beste man niet bleek te weten wat de carnet de passages waren en ik het hem moest uitleggen. Hij vroeg naar de waarde van de motoren, iets wat ik niet begreep. Ik probeerde hem uit te leggen, dat we niet wilden invoeren, en dat we daarom die carnets bij ons hadden. Lastig zo'n taalbarrière, want alhoewel gezegd wordt dat er hier engels gesproken wordt, begrijpen weinig mensen je echt als je engels spreekt. Ook bleek, dat niet de agent de papieren zou verzorgen, maar een handlanger. Daar moesten we even op wachten. Na een minuut of 10 voor mijn gevoel kwam er iemand aan, die de papieren wilde meenemen. Ik was daar niet zo van gecharmeerd, maar er werd mij verzekerd, dat het geen kwaad kon. Die man dus weg met onze papieren......... Hij zag er wel okee uit en scheen kennis van zaken te hebben......

Hij was 5 minuten weg en toen begon de ellende..... De beste “agent”gaf de prijs opgaven van het hele verhaal: 95000 Rps, dat is bijna 1400 euro. Toen wist ik zeker, dat hij er geen snars van had begrepen.... Weer probeerde ik hem uit te leggen, dat we niet wilden invoeren... Mr. Dipankar en Mr. Goutam van Globelink werden gebeld, maar wisten ook niets. Hij zakte wel naar 92000 en later nog naar 80000 Rps, maar ik had door, dat dit um niet echt ging worden. Ik wilde mijn papieren terug! Dat gaf ik dus ook aan. Weer begon hij te onderhandelen en te bellen, maar ik had genoeg gehoord... Ik wilde de papieren terug. Op dat moment flitste het door mijn hoofd hoe kwetsbaar de situatie was: die man was weg met papieren die niet alleen 2x 3000 euro borg waar waren, maar dat het gemis ervan ook onze hele reis in het water kon laten vallen..... Even paniek voor een seconde. Dit moment heb ik wel gebruikt om mijn uiterste chantage middel in te zetten: gewoon gaan janken, daar kunnen ze helemaal niets mee. De man werd gebeld, nog 5 minuten.... Na 2 minuten: nog 5 minuten. Ik heb de hele tent bij elkaar geschreeuwd, dat ik die papieren nu terug wilde. Gelukkig na een minuut of 10 was de bewuste man terug en had ik de papieren weer.

Het is niet zo, dat deze mannen het echt slecht met ons voor hadden. Volgens mij een mengeling van onkunde en er toch ook wel een slaatje uit slaan....

En ondertussen zat Marika daar beneden in de taxi. Zo, nu zal ik (Marika) en stukkie schrijven. Het hele relaas wat Mirjam beschreef hierboven duurde 2 (!!!) uur. Heet heet heet in de taxi, niet normaal meer. Ik zat vastgeplakt op de nepleren achterbank. We hadden de taxichauffeur die ons van het vliegveld hierheen bracht, gevraagd om te wachten omdat we nog verder moesten. Terwijl Mirjam met al onze papieren weg was moest ik met onze spullen blijven wachten. Eerst begon de chauffeur te zuchten en te steunen dat het lang duurde en toen kwam er een politieagent aan die vertelde dat we hier niet mochten staan. Er werd niet tegen mij gesproken, natuurlijk niet, ik ben een vrouw. Alles in het Hindi dus..... maar het was duidelijk dat we weg moesten. Dat wilde ik persé niet; Mirjam was daarboven ergens en ik was hartstikke ongerust over waar ze bleef en van deze plek weggaan was dus geen optie. De agent begon een bekeuring uit te schrijven en toen ben ik uit de taxi gesprongen en een hele hoop heisa gemaakt: NO NO NO NO FINE!!!! WE ARE NOT LEAVING THIS PLACE, WE ARE STAYING HERE!!!! Die agent bleef schrijven en toen heb ik zijn pen en boekje afgepakt en in het Nederlands tegen hem gaan praten en een hoop armgebaren gemaakt. Uiteindelijk mochten we hier toch blijven staan als we 50 roepies zouden betalen (80 euro cent). Corrupt???? Ben je mal!

Eindelijk kwam Mirjam terug met NIKS.......

Na dit hachelijke avontuur, besloten we rust in de tent te brengen, helderheid te gaan creëren en naar Globelink te gaan. Dat kantoor zat wel in een mooi gebouw en we werden netjes ontvangen. De rekening werd gepresenteerd, die ook hoger uit viel dan verwacht. Nu had ik daar een rekenfoutje gemaakt, dus........ Wel bleek, dat ook zij niet snapten dat we niets met invoer te maken hadden. 

Ff wachten, wel met Chai!

Globelink Office

 

We hebben daar het adres van de Custom Office gevraagd en zijn daar op eigen houtje heengereden. Het kantoor zou om 18.00 uur sluiten dus we moesten haast maken. Weer al onze troep naar beneden slepen en een taxi aanhouden. Om 17.40 uur kwamen we er aan. Een prachtig koloniaal gebouw in vergane glorie. 

En ook hier zijn Jeeps!

De man die ons ontving vroeg meteen naar de carnets en de Bill of Lading (BOL). Dat wekte vertrouwen. Helaas was hij niet degene waar we moesten zijn en belde naar een collega op de 2e verdieping. We konden nog terecht, hoeraaaa. Na weer wat omzwervingen en via een prachtig marmeren trappenhuis komen we waar we moeten zijn. Het lijkt of we 100 jaar terug in de tijd zijn...... stokoude bureau's (welliswaar met verouderde pc's) stoelen waar je bijna niet op durft te gaan zitten en als de archiefkast opengaat...... hoop dat we maandag hier een foto van kunnen maken...... je weet niet wat je ziet. 

de archiefkast dus!

Moet hier in deze aftandse omgeving alles geregeld worden wat er in en uitgevoerd wordt in Calcutta? Het is haast niet voor te stellen. Na heel erg duidelijk gemaakt te hebben dat we niets in willen voeren maar dat het om een transit gaat lieten de 2 heren ons een formulier invullen waar we 2 kopietjes van moesten maken en maandag terugkomen (het was inmiddels al na werktijd voor ze). Hebben ze hier geen kopieermachine???? Blijkbaar niet dus. We vroegen wat de kosten zouden gaan worden zodat we wisten hoeveel flappen we moesten gaan tappen. Ohhh zei hij, waarschijnlijk niets, ja de leges voor de files maar dat was niet veel. Wel een verschil met 95.000 roepies !!!!!!!! Wij weer terug naar het kantoortje van mannetje nr 1 die op onze bagage had gepast, heel erg aardig van hem. Mirjam zit op de laptop hotels te zoeken en ondertussen ben ik hem aan het uitleggen wat we hier precies komen doen; geef hem ook ons visitekaartje en o o o o hij weet niet wat hij hoort. Ondertussen komt zijn baas binnen en die wordt op de hoogte gebracht van wat wij hier doen. Wat? Zegt hij,pas om 12.30 uur een afspraak op de 2e verdieping? Kom maar om 11 uur hier, dan ga ik het regelen zodat jullie dinsdag kunnen vertrekken naar Varanasi.

Hij geeft ons een straatnaam – Sudderstreet- waar veel hotels zijn en we pakken onze zooi weer bij elkaar om een taxi te pakken om ons daarheen te brengen. 

(Mirjam) Bij aankomst in de straat worden we aangeschoten door een man, die ons wist te vertellen dat de Golden Apple toch wel de beste keus was. En ja hoor: prachtig hotel, spiksplinternieuw tussen al die oude baggerzooi. Dood moe waren we..... En!!!! Geen plek in de herberg voor M&M. Wel de dag erna. Daar gingen we weer. Wie Marika kent, kent ook haar body bag...... wat een joekel en dan nog al die andere zooi. Daar liepen we dan op straat met alles. Rugzakken om, tasje hier tasje daar, roltas en body bag tussen ons in. Smal straatje, veul taxi's en ander verkeer en wij dwars daardoor heen.... Gevolgd, begeleid, hoe je het ook wilt noemen, door 2 trouwe gidsen (geheel niet op uitnodiging!). Zie je ons daar al gaan, het ene nog smerigere hotel in naar het andere..... Uiteindelijk iets acceptabels gevonden. 

Owwww Wat Errug!

In't echt 100x errugur.....

Spullen weg, douchen en eten! Dat was een opsteker! De meest geweldige tent van heel Calcutta bleek naderhand.

En uiteindelijk als een blok in slaap gevallen in een kamer, waarbij je in Nederland de ongedierte bestrijding acuut voor zou opbellen. Nu valt het wel mee hoor, maar het ziet er niet uit!!!

De volgende dag hadden we maar een paar “verplichtingen”: sim kaart voor Marika, kopietjes voor van alles en natuurlijk ff shoppen. We hadden 2 dagen vrij. Stilte voor de storm....

Tijdens zo'n shop sessie kom je voor de gekste dingen te staan. Het voortdurende gejengel van verkopers zijn we in middels gewend, hoewel je er af en toe bijna agressief van wordt. Maar de omgaan met voor ons Nederlanders privé geörienteerde artikelen is toch wel wat frappant te noemen. Als er 2 vrouwen op reis gaan, dan heb je nog wel eens wat typische vrouwen producten nodig. Ik moest dus tampons hebben. En weet ik veel of ze die hier verkopen. Wij een zaak binnen, die er uitzag of dat er alleen dingen voor vrouwen verkocht worden. Er stonden wel 10 verkoopsters in het kleine zaakje. Ik dacht slim te zijn en de live versie van het bekende boekje “point it” in te zetten en toverde een tampon uit mijn tas. De eerste reactie was er een van totale verbazing. Na enige aarzeling kwam het hoge woord er uit: Is that a tampon???? Ja dus. Nu die verkochten ze niet, maar wel bij de apotheek. Die zat 3 deuren verderop. Wij daar naar binnen. Een geheel ander interieur en alleen mannen achter en voor de toonbank. Mijn vraag blijkt daar echter geen probleem. Meteen wordt er naar boven geroepen; er zit een verdieping boven die beschreeuwbaar is via een gat in de tussen vloer. Luid schreeuwend wordt er gevraagd om een doosje tampons en even later vliegen de dozen tampon naar beneden door het gat. Hoeveel? Doe er nog maar eentje, en weer komt er wat naar beneden gevlogen. De mannen in de winkel kijken met interesse naar de doosjes, Geen flauw idee of ze ooit een tampon van dichtbij gezien hebben, wie weet weten ze helemaal niet eens wat het is.... Bizar.

Een relaxt dagje dus. We hebben onszelf getrakteerd op een nieuw setje kleding. Uitverkoopjes stof, dat ligt nu bij de kleermaker, waar ook mijn sari even netjes gemaakt wordt. Morgen krijgen we het eindresultaat te zien. 

Tadaaaaaaa!

Weer lekker eten bij de Blue Sky, waar we steeds vol overgave worden opgewacht door Sam, een van de obers, die ook behoorlijk onder de indruk blijkt te zijn van ons reis voornemen....

We eindigen dan vandaag met alweer een calcutweer dag..... 

Busstation....

lekker uitslapen dus, eten, kort ritje door de wijk in een tuk tuk en weer eten. Prima toch!

Morgen................ Krijgen we de motoren!?