Grens Nepal-India naar Kaza in de Spiti Vallei

En dan weer een grensovergang: Nepal-India. Het ging megasnel en ja hoor bij de Indiase kant krijgen we weer thee aangeboden terwijl de carnets in orde gemaakt worden. We rijden nog een km of 35 tot dat we in een stadje, geen idée meer hoe het heet, een hotel vinden. Het Krishna Hotel waar het een vreselijke bende was; er zijn verkiezingen op komst en er was een hele groep politici in dat hotel geweest die er een gigantische troep van gemaakt hadden. Nadat de kamer provisorisch schoongemaakt was (hebben ze hier geen kaas van gegeten…) konden we de kamer in. Ze hadden daar geen eigen parking en we konden de motoren zo het hotel in rijden!!!!! Dit maakte een boel goed natuurlijk.

 De volgende ochtend hebben we nog met mensen van de pers gesproken (van Zee-news) en die wilden nog foto’s hebben van ons, wie weet hebben we daar weer de krant gehaald. We rijden die dag naar Dehra Dun, het verkeer is druk, we rijden een doorgaande weg met veel vrachtverkeer, we schieten goed op en voordat het aan het eind van de middag gaat regenen hebben we een hotel gevonden.

Dan begint de volgende dag de etappe naar Shimla. We willen een stuk binnendoor rijden maar als buitenlanders mogen we daar niet heen, we keren terug naar de hoofdweg om een stuk later een andere binnendoorweg naar Shimla te nemen. Prachtig door de beginnende Himalaya Bergen…. Onderweg kom ik Konchok op de Enfield Bullet en consorten tegen. Hij is een vriend van mij die gids is wat een geweldig toeval was dat, zij waren op weg naar Dehra Dun. Mirjam heeft ze gemist; zij reed voorop en herkende ze uiteraard niet.

En we komen steeds hoger de bergen in en zien in de verte Solan liggen. Een grote stad met allemaal gekleurde huizen. Het was helder weer zodat we een prachtig uitzicht hadden de hele tijd. Na Solan komt Shimla in zicht. Shimla ligt nog hoger en is wellicht nog kleurrijker. Het ligt tegen de bergen op gebouwd. Het is spitsuur als we daar aankomen…… verschrikkelijk. We zoeken een hotel en het 1e hotel vonden we veeeeel te duur, 1500 roepies dus we gingen verder zoeken wat niet eenvoudig was. Uiteindelijk zien we een bord met Woodville Palace. Ik ken dat hotel en ik wist dat het behoorlijk prijzig zou zijn. Het is een paradijsje daar, een koloniaal gebouw waar vroeger de bevelhebber van de Engelsen in de zomer resideerde. Wat een rust hier en een heerlijke luxe!!!! We hebben wat afgepingeld en een kamer genomen. We hebben dit verdiend! 

Die avond gingen we lopend naar The Mall. Ik wist dat daar een goed restaurant zat maar voordat we daar waren begon het te stortregenen. We hadden parapluus bij ons maar het ging zo tekeer dat we moesten gaan schuilen. The Mall hebben we niet gehaald, we hebben een nog duurder hotel genomen om te eten, omgerekend 10 euro p.p. Hier in India is dat verschrikkelijk veel geld!

De volgende ochtend besluiten we om rustig aan te doen. Mirjam gaat naar een computershop om te kijken of haar laptop gerepareerd kan worden wat helaas niet het geval is. De data is wel gered en wordt later op de externe harde schijf gezet waardoor we eerdere postings hier op het blog konden doen. Rond het middaguur vertrekken we vanuit Shimla naar Rampur. De weergoden zijn ons goedgezind, weer en dag zonder regen terwijl we toch in de regentijd zitten. In Rampur vinden we een shabby hotel maar weer kunnen de motoren veilig staan op het dak van het hotel. Rampur is een stadje van niks maar we maken toch een wandelingetje. Op een gegeven moment zie ik in een winkel prachtige handgemaakte scharen. Ik besluit om een schaar te kopen, leuk souvernir haha. We raken in de winkel aan de praat met een Indiase man die veel in het buitenland vertoefd heeft en hij heeft ons geholpen aan een Indiase vlag voor op de motor. Na de Nepalese vlag hebben we nu ook een Indiase vlag. De motor wordt aardig gepimpt zo J. Even wat gegeten en op tijd naar bed want we willen op tijd uit dit niet zo leuke plaatsje.

Voor zevenen rijden we aan. Eerst tanken en dan naar Recong Peo om de permits voor de Spiti Vallei te halen. Prachtige weg, heerlijke bochten, mooi asfalt en dan opeens stopt het mooie asfalt. Er wordt hard aan de weg gewerkt, hobbel de bobbel hobbel de bobble etc. We ontbijten onderweg met een echt Indiaas ontbijt, gewoon langs de weg. Een paar weken geleden hadden het we niet in ons hoofd gehaald om dit allemaal te eten. We verdragen het goed, worden niet ziek oid. 

We rijden verder naar Recong Peo. En ja hoor, this is India, er is geen stroom waardoor we 2 uur daar zijn voordat we klaar zijn. We zijn in een kantoortje voor de registratie en zien daar een berg Indiase nummerplaten liggen.

Mirjam wordt helemaal blij als ze ze ziet; zij wil er een mee naar huis nemen. Om een lang verhaal kort te maken, we zijn naar “ The Magitrate” gegaan om te vragen of we ieder een nummerbord mochten hebben en ja hoor…… geen probleem. Enfin, rond het middaguur vertrekken we richting Spiti en hebben geen idée waar we terecht zullen komen. Het is niet in te schatten hoelang we over de etappes gaan doen. Om 13.00 uur staat het verkeer stil. Er wordt aan de weg gewerkt, de weg wordt verbreed en er was een explosie om de bergwand los te maken en nu is er een shovel bezig om alle puin naar beneden het ravijn in te schuiven. We hebben daar 2 uur gewacht. Het was nog gezellig ook. Er kwamen o.a. 2 motorrijders uit Israel aan en een hele kluts militairen. Zoals altijd hadden we veel bekijks; als we toch eens 10 roepies per foto die van ons genomen is zouden krijgen!! 

De motorrijders zien we later deze reis nog vaker terug. We overnachten in Pooh. Niet zover als dat we wilden komen, vandaag ondanks de 2x 2 uur vertraging en slechte wegen toch nog 160km gereden.

Vanuit Pooh rijden we naar de Spiti Vallei. In het begin een prachtige weg maar ook dit verandert uiteraard. Mirjam en ik waren bij tijd en wijle behoorlijk angstig. Zo steil, slechte weg en diepe ravijnen… iek iek iek. Blinde bochten,gelukkig weinig tegenliggers, maar geweldige vergezichten en de weg die uitgehouwen is uit de rotsen, waar je dus onderlangs rijdt. Prachtig maar angstaanjagend! Gelukkig weet ik dat de passen die we nog gaan rijden breder en minder steil zijn, dit hebben we achter de rug. We ontbijten in Nako waar we Israelische motorrijders weer treffen en nog een ander stel uit India die we ook al eerder ontmoet hadden, dit is echt superleuk!!!

En dan de Spiti……. Wow wow wow wow wat indrukwekkend. Ik heb al het e.e.a. gezien in de Himalaya maar dit is ook geweldig, steeds andere kleuren bergen, andere rotsformaties, rustig verkeer. De weg is goed en dat wordt afgewisseld met zeer slecht wegdek of geen wegdek. Het weer is prachtig, het is zelfs erg warm en de zon brandt behoorlijk. We zitten inmiddels in het dal op ruim 3500 meter. Toen we in de bergen reden zaten we natuurlijk al veel hoger. 

We rijden naar Kaza waar we om 15.00 uur zijn. Een mooie tijd. We vinden een superleuke Home Stay voor 400 roepies per nacht. Het is er hartstikke schoon, heeft een eigen parking en ligt midden in het plaatsje. Het is hier behoorlijk toeristisch maar wel erg gezellig. We eten heerlijke Thukpa. Dat is Tibetaanse soep met noedels, groente en geitenvlees. We eten regelmatig geitenvlees in gerechten, bv in de momo’s (gestoomde pakketjes met groente en vlees als het er is) en noedelschotels. Geitenvlees is echt superlekker, zo mals! Mirjam voelt zich niet zo goed, heeft wat hoofdpijn en is rillerig. We zitten inmiddels op 3700 meter en we besluiten om hier een dagje te blijven om te acclimatiseren. Ik heb slecht geslapen die nacht maar Mirjam als een roosje en haar hoofdpijn is weg de volgende ochtend. Ze is nog niet helemaal “je van het” en het is een goed besluit geweest om hier te blijven. We gaan het blog bijwerken en ik heb naar mijn ouders gebeld. Eerst kreeg ik geen gehoor daar en heb toen mijn tante Anneke gebeld en daarna nog eens geprobeerd en toen lukte het wel. Mijn vader aan de lijn gehad maar helaas werd de verbinding verbroken en het lukte niet meer om nogmaals verbinding te krijgen. Het is nu donderdagmiddag 12 juli in Kaza in de Spiti Vallei. Het is prachtig weer en morgen gaan we de Kunzum La over, een pas van ruim 4500 meter en hopen dat we in Keylong kunnen komen. En anders maar niet, we zien wel; na deze pas schijnt de weg slechter te zijn met een aantal behoorlijke doorwadingen, zegt men…… we zullen zien. Het advies is om ze ‘s morgens te nemen omdat dan het water van de gletschers het laagst staat. Ik denk niet dat we dat gaan redden, we zullen het beleven………