zaterdag 14 juli 2012

Kaza naar Keylong


Zoals gewoonlijk staan we om 05:30 op….. om om 07:00u te kunnen vertrekken. Ons ritueel: opstaan, tassen pakken, op de motor binden, douchen, meestal eten we wat fruit: bananen en mango, hotel betalen en dan gaan we!

Nu dus ook. We waren snel. Al om 06:45u zitten we op de motoren en verlaten het hotel. We moeten nog tanken want er is geen tankstation meer tot vlak voor Keylong en dat is ongeveer 200 km verder.
Het tank station blijkt echter nog gesloten….. Hadden we kunnen weten….. ruim een uur wachten dus.


Ik maak van de gelegenheid gebruik om het klooster als nog te bezoeken. Wat een bijzondere sfeer, Ik werd er helemaal rustig van en dat bleek nodig voor de rest van de dag.
Met volle tank rijden we dan eindelijk weg. Het oponthoud blijkt later een zegen. Wat een prachtig landschap. Hier komt niet iedereen en zeker niet iedere willekeurige motorrijder. De toegangswegen zijn mega slecht. We hoorden dat de weg van Shimla naar Kaza een van de gevaarlijkste was van India….. En nu er uit. Ook voor deze weg zijn we gewaarschuwd. Het is vrijdag de 13e en dat heb ik al snel in de gate. Op een dood normaal recht stuk, geen asphalt, want dat is hier schaars, schiet ere en ezel voor mijn motor. Mijn noodstop eindigd op de grond. Zelf een paar blauwe plekken, maar het frame van mijn koffers is behoorlijk verbogen.
We gaan verder en mijn gedacht aan dit ongeval wordt snel afgeleid door de enorme Bergen. Gletsjers, rivier, bijzondere dorpjes. De huizen hebben de typische ladakse, tibetaanse stijl met stro op het dak. Prachtig.
Tijd voor een break. De mango’s van die morgen zijn allang verbruikt en we moeten stoppen. Voor de pas is ere en checkpoint, zoals ook bij ingang van de Spiti Valley. Een goed idée, zo weet er tenminste iemand wie waar is. Marika wil zoals gewoonlijk haar gebakken eieren: aan beide kanten gebakken, maar de kok begrijpt er niks van. Kent alleen omeletten. Maar dat gaat er niet in. Dus geeft Marika aan ze zelf wel even te bakken. Hup de keuken in. En dat kan je meestal beter niet doen…. Wat een puinhoop en gore bende. In de al voor de tigste keer gebruikte koekenpan gaat ze aan de slag. De spaan om de eieren om te draaien wordt na snelle inspectie liever niet gebruikt.



Maar even later zitten we aan ons uitgestelde ontbijt. Marika met haar gebakken eitjes en ik met mijn Tuckpa, een soort soep met noedels en groente en soms ook vlees. Een super maal hier op die hoogte. Je hebt meteen wat aan de vochthuishouding gedaan.

Onder weg naar de top van de pas komen we een kolonne met jeeps tegen, bestuurd door vrouwen. Ook bijzonder. Wij warden ondanks onze motorkleding ook als vrouw herkend er ontstond een echte “ girl power” sfeer. Aanmoedigingen van beide kanten. Heerlijk, dat gaf kracht en energie.

Boven aan de pas staan stupa’s met de typische tibetaanse vlaggen omhuld. Een mooi plaatje waard. We ontmoeten daar zelfs een aantal Nederlanders en Engelsen die onderweg zijn met een indiase arts.


De afdaling begint….. We zijn gewaarschuwd voor de vele doorwadingen die we gaan tegen komen. En al snel komt de eerste. Een hele venijnige, ronde keien, verschillend van grootte, in een bocht, op een smalle berg weg, met dus aan 1 kant ravijn. Ik besluit als eerste te gaan en kies de ravijn kant ondat die er rechter en gladder uit ziet. Grote fout. Ik kom ten val richting het ravijn. Gelukkig zijn er noig 2 motorrijders die ons heloen en al gauw staat alles weer rechtop. Ik zelf kletsnat. Eerste ego deuk en tweede schade aan de motor… Marika gaat er flitsend door! De heren die ons helpen waarschuwen ons dat verder op de situatie nog veel erger is omdat het heeft geregend. Hele stukken weg staan onderwater en de doorwadingen zijn soms knie hoog.

Marika in actie
Verderop neem ik de verkeerde afslag en we komen parallel aan de hoofdweg te rijden. We zien een mogelijkheid om daar weer op te komen, maar die blijkt mega stijjl aan het eind en ik ben al op weg. Net op het laatste stukje gaat het weer fout….. 2e ego deuk, maar ook een deuk in mijn tank. We hebben geen tijd om na te denken. Met zijn 2en krijgen we de motor overeind en gaan verder in het mooie landschap. Want daar hebben we nog steeds oog voor. De volgende grotere waterpassage komt. Er zijn er velen, maar de meeste te simple om te noemen in vergelijking tot wat we voor de rest tegen komen en dat naast de toch al slechte wegconditie van gladde stenen. Zand, gravel, noem maar op.
Deze is eigenlijk niet zo moeilijk, maar toch ga ik weer onderuit. Ik ben zo kwaad op mijzelf, zo teleurgesteld dat ik notabene hier val, dat ik ere en tirade aan verwensingen uit gooi. Volgens Marika stond ik stampvoetend naast mijn omgevallen motor. Egodeuk nr 3 en nog meer schade….

Zoek Mirjam... Ze staat aan het begin van de waterpassage...
Maar we gaan verder, vol goede moed. Marika komt zonder problemen door de doorwadingen. De kleintjes zijn voor mij ook geen probleem en ook de andere gevaren trotzeer ik goed. Het lukt mij zelfs om de bekende krappe bochtjes op de pas staand te rijden. Eigenlijk gaat het veel beter, zeker op dit wegdek. Wat leer je toch veel in korte tijd. Dit kon ik echt niet toen ik wegging!

Er komt weer een pittige doorwading. Marika besluit als eerste te gaan en gaat er mooi door! Wel even een lasting stukje, maar ze blijft overeind. Zo knap! Ik besluit mijn motor er niet zelf door te rijden. Het is echt mijn (water) dag niet en ik moet denken aan het belang van de reis. W emoeten heel, motor en wijzelf, uit deze valei komen. Eigenlijk heb uik er geen moeite mee. Mijn ego wordt gelukkig steeds kleiner naar mate mijn leeftijd vordert.
Maar blijkbaar is deze vrijdag de 13e over gebracht op mijn motor. Marika valt en nu is ook zij zeiknat….. Toch hebben we geluk. Met het verstrijken van de tijd is de situatie, die de heren eerder beschreven duidelijk verbeterd. We zien nog duidelijk de sporen van de hel die het hier geweest moet zijn een paar uur eerder. Als we echt om 07:00u zouden zijn vertrokken……. Lang leve de dichte benzine pomp!

Dan komt er nog een gemene, maar daar krijgen we hulp van de locale bevolking. Zij helpen ons, naast de motor lopend door deze hindernis. Wel eng omdat je volledig moet vertrouwen op deze mensen, dat ze je niet laten stuiteren, want die motoren zijn en blijven zwaar. De hele weg hebben we onze motoren gezegend, omdat we sneller zijn, makkelijker over oneffenheden gaan door de super vering ( en zeker door die van ons me Hyperpro ondersteuning!), maar nu zijn we total in het nadeel, De Enfield Bullet, de motor hier in India, komt hier makkelijker doorheen omdat hij zo laag is. Je kun makkelijk meelopen en daar is onze buffel duidelijk te hoog voor. Dat veroorzaakt ook meestal de val partijen.

Er komen nog 2 wat kleinere doorwadingen en dan zijn we er uit. We zijn in Grampoo. Bij het checkpoint doen we de registratie weer en drinken we even een bakkie thee en nemen een pakje koekjes. We besluiten door te rijden naar Keylong, omdat dat een grotere plaats is. Mijn motor heeft duidelijk een werkplaats nodig. Mijn koffer frame moet recht, knipperlichten gerepareerd, mijn koplamp blijkt lost te zitten en het glas is gebroken (komen we pas de volgende dag achter) en mijn rechterspiegel is gesneuveld……… Arme motor….. Marika en ik zitten onder de blauwe plekken en hebben onze ribben licht gekneusd. Mijn heup doet behoorlijk pijn.  Op naar Keylong dus. Het enige wat ik nog wil is een warme douche, ondertussen koel je toch behoorlijk af als je zo nat bent. Het gaat wat regenene, een heel klein beetje maar en we trekken onze regenpakken aan. Goede keus, het is een stuk warmer.

En dan eindelijk om 18:30 net voor het donker komen we aan in Keylong…. Een mega lange, vreselijk inspannende enerverende maar toch ook mooie indrukwekkende dag. Wat is het geweldig om op een pas van 4500m te staan tussen al die reuzen van Bergen!

We rijden direct naar het hotel dat Marika kent van haar tours hier in de region, herlijk mom niet te hoeven zoeken. Marika weet ook, dat de eigenaar ons gaathelpen met het zoeken van een mannetje, dat mijn motor kan fiksen.
Maar eerst douchen (en hij is warm!!!!) eten en dan slapen. Wel lasting hoor met al die blauwe plekken, maar het lukt. We zijn ook zo moe.

De volgende dag help de eigenaar van het hotel ons inderdaad en rijd ik naar de aangewezen werkplaats. De eigenaar en Marika komen ook al aangelopen. Chuni, het mannetje, is inderdaad erg competent, alhoewel je er wel bij moet blijven. Vele zaken probeert hjij op de (en dat zegt hij ook) Indiase wijze te fiksen en dat gaat er bij mij niet in. Maar na een uur of 3 is alles weer gerepereerd. Ik rij rond met een spielel van een auto, aan het bevestigingsstuk van mijn originele Spiegel gelast, het frame is weer zo goed als recht (wel na enige aansporingen, want Chuni vond het al snel goed). Het glas van de koplamp is vervangen door een glas van weet ik veel. In ieder geval veel te groot, maar dit word took weer Indiaas vakkundig geregeld. Ik besluit mijn linker blinker, de rechter is verdwenen, ook er af te halen. Heb je hier in India toch niets aan. Niemand gebruikt ze. We hebben nog een reserve bij ons en die gaat er dan bij de Pakistaanse grens op. Als we de visa hebben, want dat is nog steeds niet rond.




De rest van de dag besteden we met eten wat bijslapen een tochtje door het dorp (15 minuten) en het schrijven van dit stuk. Morgen gaan we richting Leh. Geschat in 3 dagen. Heb er weer zin in! O ja, en met de blauwe plekken enzo gaat het een stuk beter. We kunnen weer de weg op, net als onze motoren…





Geen opmerkingen:

Een reactie posten