Varanasi - Katmandu

Door Marika:

Om iets voor zevenen vertrokken we uit Varanasi, ook dit is een hele grote stad en 's morgens is het al erg druk, dus het duurde een tijdje voordat we eruit waren. De motoren afgetankt, reserve tanks gevuld en het kon weer beginnen. Zo vroeg op de dag was het al om af te pikken zo heet. We reden naar Ghazipur-->Chapra--> Motihari. Prachtig door het Indiase platteland af en toe stoppen om water of fruit te kopen (de heerlijkste mango's en bananen hier, dit vormt vanaf nu ons soort van basis-dieet.) De dorpjes zijn hier heel anders weer, het lijkt een beetje op Afrikaanse dorpjes, heel veel ronde hutjes van een soort van stro. De wegen zijn hartstikke goed, op een gedeelte na, echt offroaden, jippie, ook leuk! Alle soorten van wegdek komen te tegen maar geeft geen problemen. De stadjes die we passeren zijn erg druk, alles wordt verkocht aan de kant van de weg. 

We zijn om 17.30 uur in Motihari waar we een guesthouse hebben waar de motoren binnen kunnen staan. Het is een raar stadje, we zijn ons ervan bewust dat we een zeer eigenaardig duo vormen maar de mensen hier zijn wat agressiever, niet dat we lastig gevallen worden of dat ze aan ons of aan de motoren komen maar de sfeer is anders. We gaan een riksja naar een restaurant, ja ja met 2-en in 1 riksja, past dus niet dus allebei met 1 bil over de zijkant. Heerlijk gegeten en daarna wee op tijd naar bed want vroeg op is het devies.

Het is nu 1 juli, op naar de Indian-Nepali border. Hoe zal het gaan, hoe zal het gaan? Om 8.45 uur waren we daar en om 11 uur was alles geregeld. Aan de Indiase kant werden we meteen opgevangen en naar de Immigrations gebracht en van daar uit naar de Customs, iedereen ging meteen aan het werk en terwijl wij weer een chai kregen werden de stempels gezet.

Hierna naar de Nepali Immigrations waar we letterlijk binnen gewuifd werden. We reden onder een prachtige poort door Nepal in. We gingen het kantoortje uit en ik kreeg een vogelschijt op mijn t-shirt: welkom to Nepal!!! 

De Nepali Customs wisten precies wat ze moesten doen met de carnets, weer werd het meteen geregeld, we hoefde niet te wachten. Al met al duurde het toch ruim 2 uur maar we hebben ons prima vermaakt, het is niet niks wat we meemaken. Op naar Hetauda waar we tanken en onze lunch kopen, mango's en bananen. Eindelijk wordt het minder warm pfffff we rijden de voet van de Himalaya in en owwww bochten rijden, das lang geleden. Heerlijk heerlijk, we stoppen langs de kant van de weg om te lunchen. 

De sfeer is, zodra je de bergen in gaat heel anders; vriendelijker; mensen zwaaien en lachen naar ons, net zoals ik gewend ben in Ladakh. We rijden een prachtige route met als hoogst pas 2488 meter en we hebben een plens water over ons heen gekregen, niet normaal. Maar erg vonden we het niet, regenpakken aan en regen in het gezicht, heerlijk koel. Na 20 minuutjes was het voorbij, pakken wee uit en verder rijden met prachtige vergezichten met bergen met terrassen met gewassen. Alles ziet er hier erg verzorgd uit; het lijkt erop of de mensen zich meer bekommeren om hun bezittingen. We genieten enorm, tot we op de splitsing komen om richting Katmandu te gaan. Slechte weg, mega veel vrachtverkeer met een roetuitstoot die niet te beschrijven is. 

Hoezo roetuitstoot...Ze kan zo de straat op om te bedelen...

We zien dan Kathmandu liggen.... wowwwww prachtig. Maar hoe dichterbij we komen hoe erger het wordt. We zijn natuurlijk ook moe, er zit inmiddels 260 km op, maar druk druk, vies vies. We komen terecht in een guesthouse aan de rand van Kathmandu. Onze bikes mogen aan de overkant op de bewaakte parkeerplaats van het ziekenhuis staan! 

We Laten zelfs onze koffers erop zitten. De kamer is klein en stelt niet veel voor, op slippers lopen is het motto. We gaan eten in een “restaurant” waar we een paar weken geleden niet aan gedacht zouden hebben. Mirjam heeft bijna haar bordje leeg op wat rijst na en ik, nou, ik had er snel genoeg van, we krijgen nog noedelsoep hierna en die eet ik wel bijna op. We steken de straat over en gaan slapen.