Srinagar - Amritsar

Srinagar – Amritsar

En zo gezegd zo gedaan: we zijn op weg gegaan. We hebben ons patroon van ultra vroeg op even verlaten en rijden om 9:00u weg. We hebben geen haast. Onze visa zijn nog niet rond en we weten inmiddels, dat dat op zijn vroegst dinsdag geregeld zal zijn en dan moeten de noodpaspoorten nog verstuurd worden…. Dat wordt dus vertrek op zijn vroegst op donderdag…… We lopen een paar dagen uit op ons schema…. Als we dit geweten hadden, dan waren we wat langer in Leh gebeleven en had ik alsnog de allerhoogste pas van de wereld op gereden. Maar we zijn nu hier en doen het rustig aan naar Amritsar. We verlaten Srinagar en komen vrijwel direct in de drukte. De wegen zijn prima, het landschap mooi en vooral netjes en de huizen prachtig. Zo saai ineens. Na een tijdje begin ik de hobbelige bergpassen te missen. Al dat asphalt, maar vooral al dat verkeer hier. We gaan nog steeds door prachtig berglandschap. Het is hier groen, lijkt een beetje op de alpen. We zijn definitief weg uit de hoge Bergen, weg uit de himalaya…… Ook hier opperste cpncentratie, maar anders. We moeten nu vooral op het andere verkeer letten.

Het is bijzonder om te merken, dat er werkelijk een enorm verschil zit tussen de “provincies”  hier. Het is net zo’n verschil als tussen de landen in europa. We waren in West Bengal, Calcutta en merkten de overgang naar Jharkand en Uttak Pradesh, Varanasi, maar vooral was er veel verschil tussen Uttarakhand, net na Nepal, Himachal Pradesh en dan Ladakh. Ladakh is echt klein Tibet. Je ziet het aan de huizen, je merkt het aan de mensen. De boedistische inslag is ook duidelijk merkbaar: geen opsmuk, poespas, gewoon recht door zee.

Kashmir is weer heel anders. Toen we Kargil in kwamen was de overgang schril. Wat een grimmige stad.. Ook de inwoners waren direct anders, minder vriendelijk, de mannen duidelijk anders reagerend op vrouwen. We waren hier duidelijk in een islamitisch gebied. En niet te vergeten heeeel dicht bij de Pakistaanse grens. Overal militairen en vanuit de geschiedenis: er is hier veel gevochten en er zijn heel wat mensen mgekomen in deze strijd. Misschien verklaard dat de grimmige sfeer....

Naar Srinagar toe werd die sfeer echter aangenamer, maar de islamitische invloeden bleven we merken aan het gedrag van de mannen. Nu worden we overall wel nagekeken, maar blikken kunnen heel verschillend zijn. Toch hebben we een goede tijd gehad in Srinagar.

En nu dus naar Amritsar, een Sikh bolwerk, met als hoogtepunt de gouden tempel.

Maar zover zijn we nog niet. Rond het middaguur, een uur of 13:30, besluiten we te stoppen bij een “wegrestaurant’. Niet te verwarren met dat wat we in Nederland hebben. Ze zijn hier klein, en het voedsel is beperkt: rijst, chapatti en wat erbij, maar dat zijn we inmiddels wel gewend. Als we uitgegeten zijn en hebben afgerekend, gebeurt het. Voor onze ogen rijdt er een truck recht op onze motoren af, die aan de overkant staan geparkeerd. We staan in een S bocht. Niet alleen rijdt hij op onze motoren af; hij rijdt recht het ravijn in!!!!!! We weten niet wat we zien. Onze reacties zijn totaal verschillend. Terwijl Marika blijft staan, vol ongeloof en een soort berusting, ren ik naar beneden, naar de motoren schreeuwend: de motoren! Er zit een korte tijd tussen het aanzien komen van de truck, weten, dat hij in de richting van de motoren rijdt en het moment dat hij het ravijn in stuift en wij zicht krijgen op onze buffels.. In dat moment rende ik dus naar beneden…. Toen ik de motoren weer in beeld kreeg, werd mijn gedrag mij pijnlijk duidelijk…. De chauffeur en bijrijder… Dat had mijn eerste zorg moeten zijn, maar eerlijk gezegd was hun lot in mijn ogen zo pijnlijk duidelijk, dat de motoren op de voorgrond stonden. En toch schaamde ik mij.

En daar lagen ze allebei. Die van marika stond achter die van mij en was duidelijk geraakt. De rechter koffer stond bijna haaks op de motor. Het frame was totaal verbogen, de koffer behoorlijk ingedeukt….. Zo snel als we konden hebben we de motor overeind gezet en toen hij stond, kwam Marika aanlopen. Heel rustig. Bizar zo’n reactie! Ze keek er eens naar en was duidelijk; het had veel erger kunnen zijn… En dat had het ook. We hadden net afgerekend… Wat als ik niet eerst nog even de WC had opgezocht? Wat als die truck 10 cm meer naar links was komen aanrijden…… En nog maar niet te bedenken, dat mijn motor op de plek geparkeerd stond waar die truck het ravijn in was gerereden. Ik was niet tevreden met de plek dus heb hem verplaatst. En dan nog meer beschermengeltjes! De chauffeur en de bijrijder hebben het overleefd… En als je het wrak zag daar beneden in het ravijn….. De bijrijder had bijna niets en de chauffeur 2 gebroken benen zover we weten. Ongelofelijk!

De man van het restaurant was als een haas op zijn motor naar het wrak gereden en op de terugweg kwam hij bij ons kijken. Stapte van zijn motor, keek naar de schade en toen wij vroegen waar we het konden laten maken zei hij: hier, dat doen we gewoon hier. En dat gebeurde ook. Er stonden veel mensen, ramptoeristen, maar ook helpers! Binnen no time was er een stang en een hamer en de man van het restaurant, geholpen door een trucker, denken we, bogen het frame recht. En maakten alles weer pas. Natuurlijk is het duidelijk zichtbaar, dat er iets gebeurd is, maar alles functioneert, past en we kunnen gaan rijden. Maar niet zonder dat we van diezelfde man nog een kopje thee en koffie. Wat een gastvbrijheid en wat een hulpvaardigheid. Ik schaam mij bijna als ik denk aan hoe wij omgaan met elkaar in Nederland… bijna te bang om te stoppen als er iemand met pech staat, of we hebben haast…. Natuurlijk is er hier geen ANWB ofzo en zijn de mensen meer op elkaar aangewezen, maar toch…..

en daar ging de truck het ravijn in........

Wat een hulp!

zucht.....

De man van het restaurant in actie

en zo lag de truck erbij..........

Met knikkende knieen gaan we weer op weg. Ik rij maar even voorop. Marika was toch wel aangedaan. Voorzichtig, even zonder strakke inhaal manouvres vervolgen we onze weg. We gaan op zoek naar een slaapplaats, maar willen wel iets goed voor vannacht. De man van het restaurant gaf aan, dat er 20 km verderop een skioord was met wat hotels, maar daar aangekomen vonden we het er behoorlijk druk en lawaaierig. Doorrijden dus. We waren nog een kilometer of 30 verwijderd van Udhampur, waar we, op advies van Gunther, de duitser die we zjn tegen gekomen op ook een GS, de binnendoor route gingen volgen. Met de zekerheid van een grotere plaats in het vooruitzicht gaven we wat meer gas, totdat ik een aardig hotel in het vizier kreeg. Marika ging kijken, ik bleef bij de motoren. Zo doen we dat meestal. Je weet maar nooit! Op de parkeerplaats stond een groep van een man of 20, op weg naar het noorden voor een berg wandeling. Aardige heren. We kregen thee en hebben onze ervaringen uitgewisseld. Ondertussen bleek het hotel een schot in de roos: prachtige kamer, schoon, groot, zacht bed (nog steeds belangrijk voor onze gekwelde lichamen, lees blauwe plekken) en een balkon met geweldig uitzicht op de vallei achter het hotel…..

Uitzicht vanaf ons balkon

En dan dezelfde routine: douchen eten slapen en smorgen weer laden douchen eten vertrekken. Nog wel valt weer te zeggen, dat Marika deze keer, weer een flink eind van de prijs had afgekregen.

We worden er zo goed in!

De volgende dag, nog steeds een beetje onder de indruk van de gebeurtenissen van de dag ervoor, gingen we weer op weg. Bij Unhampur dus het binnen land in, weg van de Nartional Highway. Wat een goede keus! De wegen bleven mooi, maar er was veel minder verkeer. En een prachtig landschap. Zo toevallig, dat Marika en ik onafhankelijk van elkaar direct aan Indonesie dachten, Bali voor mij. Tropisch in ieder geval. We hebben geen communicatiesysteem in onze helmen, niet nodig, we hebben een noodsignaal voor als het echt nodig is en verder zijn we elk in onze eigen gedachten. Moet ook wel. We zijn de rest van de tijd bijna continu samen. Werkt goed trouwens. Zelf zo goed, dat we inderdaad vaak hetzelfde denken. We verdragen elkaar prima. Zelfs…. Nee dat zeg ik niet…

Na de mooie rit belanden we dan toch weer op de higway. Wat een verkeer…. Vind er niks aan. Lijkt wel Calcutta Varanasi, maar dan iets gestructureerder, minder koeien enzo. Druk….. En de bergen liggen nu definitief achter ons. Totop de Highway gingen we met elke meter vooruit ook een stukje naar beneden..... En buiten dat we het geliefde bergandschap omruilden voor het platte (heb ik niks mee...) werd het ook steeds warmer. Tegen de tijd dat we in Amritsar aankwamen hadden we alweer Varanasi gedachten: wam vochtig benauwd. Ook daar heb ik niks mee..... Als je zo’n stad in rijdt, dan is het dus druk, benauwd, warm. Niks positiefs. En zo beleef je dat dus ook. Ik had een guest house opgezocht via google en ingeprogrammeerd in mijn GPS. Toen we in de buurt kwamen, keken we elkaar aan en dachten (ook nu weer) hetzelfde. Neee, hier niet. We besloten rchting de Gouden tempel te rijden en onderweg uit te kijken naar een hotel. Door de drukte etc.... In het oude centrum, een kilometer van de goeden tempel, vonden we iets. Een modern gebouw met onde winkels, dan kantoren en op de bovenste verdieping hotelkamers. Dat zie je wel vaker hier. Het bleek weer een schot in de roos. Marika weer gepingeld en we kregen de luxe kamer voor bijna de helft! Kijk, dat gaat goed. Was anders ruim boven ons budget geweest. Mooie kamer dus met airco en fan, beiden zeer noodzakelijk. Mooie marmer vloeren (geen tapijt meer, joepie) en keurige badkamer, waar het water van het douchen eens niet de hele badkamer blank zet. Ennnn een zacht bed!. Nog steeds noodzaak, alhoewel de blauwe plekken wat beginnen te vervagen..

We waren redelijk op tijd, dus we zijn naar de Gouden tempel gelopen, er niet ingegaan en heben wat eggeten bij brothers, een soort indiase versie van een fastfood restaurant, maar dan met goed eten.

“s Nachts bleek de airco te lekken en heben we hem uitgezet. Wel jammer, scheelt veel in temperatuur, maar we ijn meteen op stap gegaan: ontbijtje en hup naar de Gouden Tepel en de Tourist info.

Daar aangekomen hebben we info gevraagd over hoe we naar de Wagah border ceremonie konden komen. Ter plekke werd dat egregeld voor diezelfde avond en we zouden met z’n 8en in een taxi naar de border gaan. De ceremonie is een soort toneelspel van de Indiase en Pakistaanse grens bewakers, die kwasie agressief hun protocollen voor het sluiten van de grens in beeld brengen. Op You Tube zijn er prachtige fimpjes van te vinden.

Maar eerst de Gouden tempel. Wat een imposant geheel! Prachtig. Een beetje vergelijkbaar met de Taj Mahal. Wat een verschijdenheid aan mensen trekken er voor je ogen voorbij. Het was erg warm. We zijn in de schaduwin de wind ergens gaan zitten en heben alles voor ons voorbij zien komen. Bijzonder. Voor ons op de grond lagen ude vrouwen te slapen. Ze droegen kleine zwaardmessen en we waren benieuwd waarom. We vroegen het aan een man, een sikh die voorbij kwam en hij nodigde ons uit in een aparte ruimte om zijn verhaal te doen. Zoals gewoonlijk kregen we een heel relaas, waar ik de helft van begreep. Maar de zwaarden waren er voor de protectie van de dames, om net als de mannen als leeuwen te kunnen vechten......

Dit verhaal werd bijgestaan door glazen water, en een kopje thee natuurlijk. Echt lief wel tegenstrijdig aan het verhaal met de vechtlust.... Het blijft raar deze cultuur en ik begrijp het soms niet helemaal. Het is zo anders.

Wij kieken geen brommers, wel kontjes!

Moeder! Wat is het heeeet

Soms gebeurt er iets spontaans met fototoestellen...

Terug in het hotel troffen we een zembad in onze kamer. De airco had enorm gelekt. En dat zwembad hadden we toch echt pas voor de volgende dag gepland.... Kamer wisselen dus....

En dan ’s avonds de wagah border ceremonie. 

Wat een spectakel! Een hele mensen massa trekt daar heen. Met bussen, tuk tuks, motoren etc. Alles over de trouwens mooie highway! Alvast geinspecteerd voor onze tocht naar Pakistan later deze week. (hopelijk). We gaan een lange weg lang kraampjes met water, maiskolven en ander eet/drink waar. Overal worden we aangesproken. Vermoeiend. Maar ook grappig hier in deze mensen massa. We mogen blijkbaar niet binnen met tassen en ons wordt ook steeds gevraagd om onze tassen ergens af te geven. Ze zullen er dan op passen. Nu egloof ik dat wel, maar ik laat mij mijn tasniet afnemen door zo’n jochie in vieze kleren. Bij de checkpost moeten we dan wel onze tassen legen. De chips mogen niet mee in de zak waar ze inzitten. Mijn petje wordt opgeofferd.... dan komen we bij de trinbunes. Een volgende check post. We hdden net fanta gekocht in een bekertje... Mocht niet mee. De fanta in het flesje ook niet. De chips in het petje eigenlijk ook niet, maar heb ik toch meegenomen. Wat een gedoe zeg. Maar eindelijk stonden we binnen. We werden opgewacht door weer een 3tal heren in uniform. Marika wilde wel een foto en gaf een compliment aan de heren over hun prachtige uniform. Direct volgde er een pose, de heren vonden het wel wat. 

We kregen een plek op de foreigners tribune en het spectakel begin Er werden vlaggen uitgereikt aan vrouwen die daarna over de weg naar de gesloten poort renden. Pure provocatie! In Pakistan mogen vrouwen zoiets niet. 

Naast ons op de tribune begonnen de heren ook zeer provocerend te dansen op de Indiase muziek die aan stond, gericht op de Pakistaanse buren. Aan de Indiase kant was duidelijk meer publiek. 

De Pakistaanse heren tribune

En de Pakistaanse dames

Er werd een echt feestje gebouwd. Vrouwen dansend op de weg tussen de tribunes, lekkere muziek, meezingen en het ons bekende nummer “tis stil aan de overkant”  had er zo bij gepast. Marika werd nog gevraagd om te gaan dansen door een van de drie heren in unform die ze eerder had gefotografeerd. Hij was helemaal onder de indruk en had zelfs een plaatsje op de eretribune voor haar vrij gehouden... Maar ze is mij trouw gebleven J.

Toen begon het echt. De straat werd leeggeruimd en de heren in prachtige uniformen, als echte haantjes, begonnen met de ceremonie. Vol passie en agressie werd de ceremonie ingeleid door 2 dames van indiase zijde. Weer provocatie, maar naar wat ik heb gehoord, ook een middel om de agressie iets te verminderen.

Het was indrukwekkend. We hebben geprobeerd foto’s te maken in de hectiek en ik heb geprobeerd te filmen. Heb het nog niet gezien.

Op de terug weg hetzelfde gedoe met straatventers, maar daar had ik wat op egvonden. Onder grote hilariteit reageerde ik steeds op de vraag of we water, video’s of ader goed wilden: “ bekertje” en stak daarbij mijn legen (nieuw gekochte) fanta beker in de lucht. Hier wisten ze geen antwoord op. Geweldig de reacties! Opd e terugweg werden we zelfs in de taxi van alle kanten bekeken. Wat wel leuk was dat er een niet bepaald onaantrekkelijke jonge man naast de taxi kwam rijden met zijn motor om mij, al rijdend, een hand te geven. Ach, soms is de aandacht leuk.

Terug in het hotel ben ik achter de PC gekropen. De dag ervoor had ik Leonard gevraagd om ons visa proces te volgen. Het was D-day. Vandaag zouden de visa van Pakstan rond moeten komen en zouden onze noodpaspoorten met DHL naar Amritsar komen. En ja, er was goed nieuws. Ze waren onderweg! Maar feesten doen we pas als we ze hebben... Misschien vandaag wel!

Gisteren, woensdag, wilden we gaan zwemmen en wilde ik nog een poging doen om mijn laptop te laten repareren. Alles doen via internet cafe’s is lastig, neemt veel tijd in beslag, terwijl je vaak ’s avonds op bed in je kamer nog wel eens wat kan schrijven of de foto’s kan overnemen van de camera en bewerken (moet, ze zijn te groot om te posten op het blog) het is dus veel werk, maar we doen het graag. We hadden via het hotel het adres van 2 clubs (prive) gekregen en een aanbeveleing van 2 heren. Wij op pad. Eerst de laptop afgeven, ergens. Ook daar hadden we een adresje voor gekregen, toevallig vlak bij die clubs, Wij in de tuk tuk erheen en bij de eerste laptop winkel het bekende fenomeen. We vragen wat, draaien ons om en er wordt gelachen achter onze rug. Dat is echt een rot gevoel en mij maakt dat kwaad, ondanks de hitte. We zijn dan ook, na te hebben aangeven, dat we hun gedrag uitermate beledigend vinden, naar buiten gestapt. Er waren nog meer shops. Bij de 2^e shop werden we keurig geholpen. Mijn laptop ligt daar nog steeds. Hij was idd nat en moet drogen. Straks kijken of ie gered kon worden....

Nu naar het park, tegenover, waar de clubs liggen. Bij de eerste club kregen we een nee, maar bij de volgende ging het anders. We werden naar het zwembad gebracht, wilden gaan zwemen, maar een jochie in vieze kleding en grote mond gaf aan, dat we niet mochten. Wij vragen naar zijn baas, geen reactie, alleen weer die grote mond. Wij terug naar de ingang, waar we werden opgevangen door een heer, die ons naar de president van de club bracht. Een prachtig groot kantoor en een belangrijke man met bedienden. Water kregen we en we werden naar onze identiteits papieren gevraagd. Hebben we nooit bij ons, maar mijn creditcard bleek voldoende. Ook wed er gecheckd of we konden zwemmen. Nadat ik aangaf, een beetje leigend, dat ik zwemles had gegeven (heb het nooit verder gebrachtdan part time badjuf, maar ach), werd dat probleem afgedaan. Een heel gesprek volgde nog, glazen water, fanta en sigaretje voor Marika len eindelijk mochten we naar het zwembad. Het was niet open om die tijd, maar wij mochten, tegen betaling, er toch gebruik van maken... Is dat niet bizar! Wij, helemaal alleen in een groot zwembad (33x 13 meter) met hoge duikplanken en de hele meuk!

Heerlijk was het. We zeiden al tegen elkaar,: dat zouden die mannen niet gered hebben om dit georganiseerd te krijgen. We hebben best veel voordelen als vrouwen en met ons verhaal. Wel kregen we in het begin bezoek van ongenode heren, die wij weggejaagd hebben. Er was continu een man aanwezig die voor het onderhoud zorgt en die hielp ons wegjagen. Het meest bizarre wat we meemaakte, en dit voorbeeld zegt heel veel over de cultuur hier, waren 2 vrouwen, die hun zoontjes meenamen om naar ons te komen kijken. Ik kan hier zo pissig om worden. Wat zijn wij wel niet! Hoe kun je als moeder zo’n voorbeeld geven! Nu begrijpen we wel waarom al die mannen zo naar ons kijken. Als je zo wordt opgevoed! Natuurlijk hebben we ze er uit gejaagd. Wat denken ze wel niet!

Mijn Laptop was nog niet klaar, nog steeds niet, dus we gngen terug, maar eerst naar de Mc Donnalds...Sorry, blijkt een gewoonte te worden na onze zwempartijen. In Nederland kom ik er nooit, maar soms is het hier zo lekker....

Na een check op internet bleken onze paspoortenin de buurt te zijn: Delhi....Daar zijn ze volgens mij nog steeds. Hup met die dingen... hierheen. Zo maar eens naar het DHL kantoor..... En naar mijn laptop kijken....